Η φαγωμάρα που επικρατεί στο Κίεβο μεταξύ των αξιωματούχων του δεν κρύβεται πλέον: τα Δυτικά μέσα αναζητούν εξηγήσεις για την κατάσταση διάλυσης που παρουσιάζει η εξουσιαστική ομάδα της Ουκρανίας, ιδίως μετά την αποτυχία της «αντεπίθεσης» στο μέτωπο, έτσι προβάλλουν συνεχώς τις διάφορες αιτιάσεις εναντίον του προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Τα τελευταία νέα από το δηλητηριώδες περιβάλλον του Κιέβου παρουσίασε η Corriere della Sera γράφοντας ότι ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι και ο Βαλέρι Ζαλούζνι, ο επικεφαλής του ουκρανικού ΓΕΕΘΑ, δεν μιλούν καν μεταξύ τους πλέον – κάτι αδιανόητο για κράτος που (ακόμα) βρίσκεται σε πόλεμο.

Ο πρόεδρος δεν επικοινωνεί απευθείας με τον επιτελάρχη του, αλλά κατά την περίτεχνη διατύπωση των Ιταλών «προτιμά να διατηρεί παράλληλες γραμμές επικοινωνίας» με τους επικεφαλής ορισμένων στρατιωτικών κλάδων, όπως με τον αρχηγό ΓΕΣ Ολεξάντρ Σίρσκι ή με τον αρχηγό ΓΕΑ Μίκολα Ολεστσουκ. Τα παραπάνω αποκάλυψε η εφημερίδα Ukrainska Pravda έναν μήνα αφ’ ότου ο Ζαλούζνι είπε στο βρετανικό περιοδικό Economist ότι ο πόλεμος έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο και ότι η αντεπίθεση έχει βαλτώσει. Αυτές οι ωμές δηλώσεις του αρχηγού ΓΕΕΘΑ εξόργισαν τον Ζελένσκι.

«Βλέπετε», διαβάζουμε σε δήλωση που αποθησαύρισαν τα ουκρανικά media και η οποία αποδίδεται σε πηγή του περιβάλλοντυος του Ζαλούζνι, «μερικές φορές έχει κανείς την εντύπωση ότι ο Ζελένσκι έχει δύο τύπους ενόπλων δυνάμεων: εκείνες τις ‘‘καλές’’, που διοικούνται από τον Σίρσκι και άλλους, και αυτές τις ‘‘κακές’’, που είναι υποδεέστερες και τις διοικεί ο Ζαλούζνι. Αυτό είναι προσβλητικό για τον αρχιστράτηγο και, κυρίως, παρεμβατικό όσον αφορά τη διοίκηση ολοκλήρου του στρατεύματος». Πίκρα και φαρμάκι βέβαια, σε δημόσια θέα κιόλας, που επιβεβαιώνει τις φήμες.

Ο Ζαλούζνι, σχολίασαν οι Ιταλοί, νιώθει ότι παρακάμπτεται. Ενδέχεται να καταστεί και ο αποδιοπομπαίος τράγος του Ζελένσκι την ώρα των μεγάλων ευθυνών. Πάντως ο άμεσος κίνδυνος είναι η πρόκληση σύγχυσης και ταραχής στους κόλπους του ουκρανικού στρατού. Μακροπρόθεσμα, τόλμησε την εικασία η Corriere, μπορεί να προκύψει και πολιτική κόντρα Ζαλούζνι και Ζελένσκι για την προσέλκυση ψηφοφόρων. Αν, φυσικά, υπάρξει περιθώριο για πολιτικές εξελίξεις στο Κίεβο και αν σε αυτό το περιθώριο είναι εφικτό να στριμωχτούν αυτοί οι δύο αλληλομισούμενοι άνδρες.

«Αν υπάρχει κάποιος στον στρατό που θέλει να εμπλακεί στην πολιτική», δήλωσε ο Ζελένσκι στις 21 Νοεμβρίου στη βρετανική εφημερίδα Sun, «δεν πρέπει να εμπλακεί σε πόλεμο». Ο ουκρανός πρόεδρος σκιτσάρισε τον Ζαλούζνι, φυσικά. Η Corriere έδωσε και την πραγματική αιτία της μεταξύ τους έχθρας: «Οι δυο τους συγκρούστηκαν για τη μάχη στο Μπαχμούτ. Ο στρατός είχε επανειλημμένως προειδοποιήσει την προεδρία ότι η προσπάθεια ανακατάληψης της πόλης αυτής ήταν ματαιοπονία και άχρηστη από πλευράς στρατηγικού πλεονεκτήματος, έτσι ο Ζελένσκι κατηγορήθηκε ότι ενήργησε μόνο για πολιτικούς σκοπούς, κωφεύοντας στις συμβουλές των στρατηγών».

Πώς στράβωσε η «αντεπίθεση»

Σε άλλο ρεπορτάζ της σχετικό με τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο η Corriere προέβαλε την εκτενή έρευνα της Washington Post για τους λόγους που οδήγησαν στο βάλτωμα της «ουκρανικής αντεπίθεσης» πάνω στην οποία οι Δυτικοί και πρωτίστως οι ΗΠΑ είχαν βασίσει τις ελπίδες τους για την τελική ήττα της Ρωσίας. Παραθέτουμε εν συντομία τα μελαγχολικά συμπεράσματα των Αμερικανών: διασπορά των ουκρανικών δυνάμεων, υποτίμηση της ρωσικής άμυνας, έλλειψη μέσων εξουδετέρωσης των ρωσικών ναρκών, ρωσική υπεροχή στον αέρα.

Οι Αμερικανοί παρατήρησαν επίσης ότι η εκπαίδευση των ουκρανών στρατιωτών ήταν ελλιπής και ότι η προμήθεια του πολεμικού υλικού ασυνεχής. Το 70% των φαντάρων του Κιέβου είχαν μηδαμινή πολεμική εμπειρία, ενώ την ίδια ώρα εκδηλώθηκε και διάσταση απόψεων μεταξύ των αξιωματούχων του ΝΑΤΟ και του ουκρανικού ΓΕΕΘΑ. Επίσης υπήρξαν περίοδοι χωρίς καμία επικοινωνία μεταξύ Βρυξελλών και Κιέβου, ενώ στο μέτωπο οι απώλειες αυξάνονταν.

Στην απέναντι πλευρά τα πράγματα λειτούργησαν ικανοποιητικά και, τελικά, βάρυναν αποφασιστικά στην εξέλιξη της σύγκρουσης. Μετά τις αρχικές αποτυχίες της η Ρωσία διόρθωσε τα λάθη, επένδυσε πόρους και επέλεξε την καλύτερη δυνατή τακτική για να συγκρατήσει την προέλαση. Είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της, ενώ η Ουκρανία, παρά την πίεση των συμμάχων της, δεν ήταν ακόμη έτοιμη για την αντεπίθεση. «Τέλος, για τη Ρωσία ίσχυσε ο συνήθης κανόνας: η ποσότητα γίνεται ποιότητα, ιδίως αν δεν σε ενδιαφέρει πόσοι στρατιώτες σου σκοτώνονται», σχολίασε η Corriere.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News