Οσο κι αν ξεφυλλίσεις τη Βίβλο του ελληνικού μπάσκετ, τέτοιον άθλο δεν θα βρεις. Ενας σύλλογος που πριν από μια δεκαετία βολόδερνε στις γειτονιές της Πάτρας και το 2014 έπαιζε στη Γ’ Εθνική, μπαίνει σήμερα στη σειρά των τελικών της Basket League με αντίπαλο τον «Εξάστερο» Παναθηναϊκό. Γίνεται η πρώτη ομάδα από την περιφέρεια, που διεκδικεί τον τίτλο στην Α1. Στην τρίτη της, μόλις, σεζόν στη μεγάλη κατηγορία.

Στο παρελθόν, πρώτα ο Κολοσσός και κατόπιν το Ρέθυμνο είχαν φτάσει στους ημιτελικούς. Αλλά, ως εκεί. Από τότε που καθιερώθηκαν τα πλέι-οφ στο ελληνικό πρωτάθλημα, η ολιγαρχία των τελικών (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) δεν άφηνε κανέναν άλλον να πλησιάσει. Η μόνη εξαίρεση ήταν το Μαρούσι του Παναγιώτη Γιαννάκη, το 2003-2004, που έχασε (3-0) από τον Παναθηναϊκό και κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Αλλά το Μαρούσι, είναι Αθήνα. Εσερνε πίσω του μεγάλη ιστορία, έχοντας αγωνιστεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από τις δεκαετίες των ’60s και ’70s. Κι όταν έμπλεξε σε περιπέτειες (Α2 και Β’ Εθνική), ήρθαν τα χρήματα του Βωβού για να το σώσουν.

Ο Προμηθέας δεν ήταν, καν, ο μεγαλύτερος σύλλογος της Πάτρας. Ο ιστορικός Απόλλων είχε -και εξακολουθεί να έχει- την πρώτη θέση στις καρδιές των μπασκετόφιλων της πόλης. Αν και ιδρύθηκε το 1986, η Ελλάδα δεν γνώριζε την ύπαρξή του. Την έμαθε μόλις το 2013, όταν ανέβηκε στη Γ’ Εθνική χάρη στην αποχώρηση της Νίκης Προαστίου. Εκτοτε, ο Προμηθέας δεν κοίταξε πίσω ποτέ ξανά. Το 2014 ανέβηκε στη Β’ Εθνική, το 2015 στην Α2, και το 2016 στη μεγάλη μας Basket League.

Αλλά, στην πραγματικότητα, η μοίρα του άσημου συλλόγου είχε αρχίσει να αλλάζει από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, όταν του χτύπησε την πόρτα ένας παλιός του παίκτης. Ο Βαγγέλης Λιόλιος έπαιζε -ερασιτεχνικά- στον Προμηθέα την εποχή που σπούδαζε στην Ιατρική Σχολή της Πάτρας. Τότε λειτουργούσε και ένα φωτοτυπείο, για να βγάζει το χαρτζιλίκι του. Πέντε έξι χρόνια προτού αποφασίσει να βοηθήσει την αγαπημένη του ομάδα, το 1999, είχε ανοίξει ένα μικρό καφεκοπτείο. Ούτε που το φανταζόταν, τότε, ότι αυτό το μαγαζί (που ήταν μια πολύ «προχώ» πρόταση για τους λάτρεις του καφέ) θα εξελισσόταν σε μια τεράστια αλυσίδα (Coffee Island), με πάνω από 400 καταστήματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Από το 2009, που αποφάσισε να ασκεί την παιδιατρική περιστασιακά και ανιδιοτελώς, ο κ. Λιόλιος επένδυσε στην ομάδα του και πολύ χρόνο, εκτός από χρήμα. Ο Προμηθέας προόδευε διαρκώς, με μικρά αλλά σταθερά βήματα. Το «Big Bang», όμως, που δημιούργησε το σημερινό θαύμα, συνέβη όταν ο οραματιστής παράγοντας συνάντησε τον κόουτς Μάκη Γιατρά. Οι συζητήσεις τους για το μπάσκετ θεμελίωσαν μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης. Και το 2013, που ο σύλλογος ανέβηκε στη Γ’ Εθνική, το «αφεντικό» πήρε το μεγάλο ρίσκο: παρέδωσε τα κλειδιά της ομάδας σε έναν άνθρωπο που είχε καλή φήμη στα γήπεδα της Αχαΐας, αλλά εργαζόταν ως προπονητής περιστασιακά. Παραλλήλως, διατηρούσε πιτσαρία, μαζί με τον αδελφό του.

Ο φωνακλάς, «έξω καρδιά» και πολύ εργατικός κόουτς, «βαμμένος» Ολυμπιακός, απογείωσε τον Προμηθέα και -μαζί- τη δική του καριέρα. Πέρυσι ανακηρύχθηκε «Προπονητής της Χρονιάς» στην Α1. Κι όμως, κάποιοι δεν έπαψαν ποτέ να τον αποκαλούν, υποτιμητικά, «ταβερνιάρη». Για το παρουσιαστικό, την προφορά και τα (απαίσια) αγγλικά του. Κι όχι επειδή -όπως εκείνος αυτοσαρκάζεται- πριν από μερικά χρόνια παρακολουθούσε τους ημιτελικούς από το σπίτι του, με πασατέμπο και κοντοσούβλι. Αυθεντικός και ακομπλεξάριστος, διασκεδάζει με όσα λέγονται (ή γράφονται) γι’ αυτόν.

Η εμπιστοσύνη του κ. Λιόλιου στο πρόσωπό του δεν κλονίστηκε ούτε μια στιγμή. Πρόεδρος και προπονητής συνεργάζονται αρμονικά, ακολουθώντας το σχέδιο. Επένδυσαν σε έλληνες παίκτες, φιλόδοξους και σε καλή ηλικία, που εφέτος έπαιξαν και στην Εθνική (Σαλούστρος, Κατσίβελης, Γκίκας, Κασελάκης). Τους πλαισίωσαν με έξι Αμερικανούς, τους οποίους επέλεξαν πολύ προσεκτικά (και δεν χρειάστηκε να τους αλλάξουν στη διάρκεια της σεζόν). Αλλά το σπουδαιότερο έργο τους δεν είναι η πρώτη ομάδα του Προμηθέα, αυτή που σήμερα όλοι θαυμάζουμε επειδή μπήκε στην «ελίτ» του ελληνικού μπάσκετ, ή γιατί έλαμψε στο Basketball Champions League (όπου αποκλείστηκε από τη μετέπειτα φιναλίστ της διοργάνωσης, Τενερίφη). Είναι, πρωτίστως, η πρόνοια για το μέλλον του συλλόγου. Οι υποδομές.

Οι αθλητικές εγκαταστάσεις του Καστελόκαμπου δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Οργανωμένες κατά τα αμερικανικά πρότυπα, παράγουν ταλέντα που, ήδη, έχουμε γνωρίσει, ή πρόκειται να δούμε πολύ σύντομα στην ανδρική ομάδα. Εκεί κατευθύνεται ένα μεγάλο μέρος της επένδυσης του «Mr Coffee Island», αν και ο πειρασμός να διατεθεί σε εφήμερες μεταγραφές, που κάνουν ντόρο, ήταν μεγάλος.

Αυτή η ομάδα – μοντέλο δεν χρωστά σε κανέναν. Είναι μια όαση στην έρημο του ελληνικού μπάσκετ. Ενα success story, αλλά κι ένα παράδειγμα προς μίμηση σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News