Απ’ όλα είχε ο μπαξές. Ενα φαβορί, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που στη regular season ήταν η πιο «πειστική», η πιο σταθερή ομάδα. Εναν προπονητή, τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, που ξέρει όσο κανείς να δίνει προστιθέμενη αξία στους (εκάστοτε) παίκτες του. Μια «Σταχτοπούτα», τη Ζαλγκίρις Κάουνας, που εφέτος χάρισε στην Ευρώπη ένα μπάσκετ «αλλιώτικο»: παθιασμένο, γεμάτο ενέργεια, συναρπαστικό. Και μια «Βασίλισσα», τη Ρεάλ Μαδρίτης, που όλοι εκτιμούσαν για το ταλέντο της αλλά ελάχιστοι εμπιστεύονταν για τον χαρακτήρα της.

Κι όμως, στον κήπο του Final-4, στο Βελιγράδι, άνθισε ο πολυνίκης ισπανικός σύλλογος των δέκα -πλέον- τροπαίων. Η «υπερβολικά soft» Ρεάλ έβγαλε από μέσα της το θηρίο που κανένας δεν πίστευε οτι έκρυβε. Επέστρεψε (μετά το 2015) στο θρόνο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, και το άξιζε 100%. Οχι μόνο για την εικόνα της στον ημιτελικό και στον τελικό, αλλά κυρίως για όσα πέρασε -όσα ξεπέρασε- για να φτάσει ως εκεί.

Οι τραυματισμοί που τη χτύπησαν δεν έχουν προηγούμενο. Για μεγάλο χρονικό διάστημα έχασε μερικούς από τους καλύτερους παίκτες της: τον Γιουλ, τον Κούζμιτς, τον Ράντολφ, τον Καμπάτσο, τον Τέιλορ. Βρέθηκαν να απουσιάζουν, ταυτοχρόνως, τα 4/5 της βασικής της πεντάδας. Κάποια στιγμή στα τέλη του 2017, όταν μέσα σε 40 μέρες ηττήθηκε σε έξι από τους επτά αγώνες της, όλοι την είχαν ξεγραμμένη. Εκείνη, όμως, άντεξε. Στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου απώλεσε το πλεονέκτημα έδρας, από μια καραμπόλα αποτελεσμάτων. Η ατυχία της την έστειλε να παλέψει στο ΟΑΚΑ, το πιο «καυτό» γήπεδο της Ευρωλίγκας. Στο πρώτο ματς των play-offs γνώρισε τη συντριβή. Σηκώθηκε όρθια και πάλι, απέκλεισε τον Παναθηναϊκό και έφτασε στο Βελιγράδι. Την Παρασκευή, στον ημιτελικό, νίκησε το φαβορί της διοργάνωσης, την ΤΣΣΚΑ. Και χθες (Κυριακή), στον τελικό, τη Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς μπροστά σε 14.000 αλαλάζοντες τούρκους οπαδούς.

Ο διακόπτης για τη Ρεάλ γύρισε εκείνο το εφιαλτικό βράδυ του Απριλίου που έχασε από τον Παναθηναϊκό με 95-67. Ο Λάσο δεν έπαψε να θυμίζει στους παίκτες του το περιστατικό με τον «Ελληνάρα» που τους είχε ρωτήσει αν νοιώθουν σαν… κότες κάθε φορά που επισκέπτονται το Κλειστό του ΟΑΚΑ. Ηταν μια προσβολή που αφύπνισε τον εγωισμό τους. Θα πρέπει να τον βρουν αυτόν τον τύπο, και να τον ευχαριστήσουν. Εκτοτε, έκαναν πέντε νίκες στη σειρά – όσες χρειάζονταν για να φέρουν στη Μαδρίτη τη δέκατη Κούπα της «Βασίλισσας».

Σε πείσμα της γενικότερης αίσθησης, οτι είναι μια «άψυχη» ομάδα γεμάτη από ταλαντούχους ατομιστές, η Ρεάλ έβγαλε το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν με ηγέτη έναν 19χρονο, τον εκπληκτικό Λούκα Ντόντσιτς, και με 12 παίκτες που θυσιάζονταν στο παρκέ, ο ένας για τον άλλον. Πρόκειται για έναν θρίαμβο του παρεξηγημένου της κόουτς, Πάμπλο Λάσο, που στις καφενειακές μας συζητήσεις βγάζαμε άχρηστο. Οπως αποδείχτηκε, ο 50χρονος Βάσκος δεν είχε μόνο σχέδιο, αλλά και «καρύδια». Αρνήθηκε τις μετεγγραφές που το παχύ πορτοφόλι της «Βασίλισσας» του επέτρεπε να πραγματοποιήσει, εμπιστεύτηκε όσους του είχαν απομείνει, και κατάφερε να αξιοποιήσει τις αρετές τους και να καμουφλάρει τις αδυναμίες τους. Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις μια ντουζίνα αθλητών που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, να πάψουν να παίζουν σαν ντίβες και να πολεμήσουν σαν στρατιώτες.

Το μπάσκετ διόρθωσε την αδικία, την τελευταία στιγμή. Η Ρεάλ ευτύχησε να μπει στην τελική ευθεία της σεζόν με όλα της τα υπερόπλα. Με τους παίκτες υγιείς, το ρόστερ της «Βασίλισσας» διαθέτει ένα βάθος ποιότητας που δεν συναντάς σε καμία άλλη ομάδα της Ευρωλίγκας. Η ΤΣΣΚΑ, του Ιτούδη, στηρίζεται σε 8-9 παίκτες. Η Φενέρ, του Ομπράντοβιτς, σε ακόμη λιγότερους, μετά τη φυγή του Μπογκντάνοβιτς και του Γιούντο. Ενώ ο Λάσο έχει για δωδέκατο παίκτη κάποιον που, κάλλιστα, θα μπορούσε να είναι «πενταδάτος». Από τους 16 καλαθοσφαιριστές της Ρεάλ, θα χωρούσαν στην ΤΣΣΚΑ ή στη Φενέρ και οι 16.

Ναι, ο «Ζοτς» είναι… μανούλα στο να δημιουργεί ομάδες χωρίς λαμπερούς πρωταγωνιστές. Τους τίτλους, όμως, τους κερδίζουν, πρωτίστως, οι μεγάλοι παίκτες: ο Κοζέρ, ο Γιούλ, ο Ρέγιες, ο Αγιόν, ο Ταβάρες… Και ο Ντόντσιτς, βεβαίως. Ο οποίος, στα 19 του, πρόλαβε να ζήσει όσα άλλοι ούτε, καν, ονειρεύονται. Ευρωμπάσκετ με τη Σλοβενία, Ευρωλίγκα με τη Ρεάλ και MVP παντού. Η Ρεάλ, που τον πήρε στην αγκαλιά της όταν, ακόμη, ήταν 13 ετών, του οφείλει πολλά. Κυρίως το οτι την κράτησε όρθια όταν είχε μείνει μισή. Δυστυχώς για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο σούπερ μικρός είναι υποψήφιος για το Νο 1 του προσεχούς ντραφτ στο ΝΒΑ. Τις παραστάσεις του θα τις δίνει, στο εξής, πέρα από τον Ατλαντικό.

Το μπάσκετ είναι δίκαιο και αξιοκρατικό άθλημα. Η Ρεάλ ήταν η καλύτερη ομάδα. Ισως είναι η καλύτερη της τελευταίας εξαετίας, με έξι συμμετοχές σε Final-4, τέσσερις τελικούς και δύο τρόπαια. Η Φενέρ έφτασε, κι αυτή, εκεί που άξιζε. Ο «Ζοτς» δεν μπορεί να κερδίζει παντού και πάντα. Παραμένει, όμως, ο κορυφαίος προπονητής. Το οτι οδήγησε σε τρίτο διαδοχικό τελικό έναν σύλλογο που πριν από εκείνον δεν υπήρχε στον μπασκετικό χάρτη, είναι το μεγάλο του παράσημο για το 2018. Η Ζαλγκίρις ήρθε τρίτη. Οπως άρμοζε σε μια καταπληκτική ομάδα με μηδενική εμπειρία. Και η ΤΣΣΚΑ, που έπαιξε χειρότερα απ’ όλες, ήταν η μόνη φιναλίστ που, πραγματικά, απέτυχε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News