Στους χώρους εργασίας, οι ανώτεροι στην ιεραρχία άνδρες μπορεί να φλερτάρουν υφιστάμενές τους, να κάνουν ανάρμοστες «σχέσεις» μαζί τους και δεν λείπουν οι περιπτώσεις υπέρβασης των ορίων μεταξύ συναινούντων ενηλίκων. Αλλωστε σήμερα, όλα αυτά έχουν μπει στο στόχαστρο τόσο του #ΜεΤοο όσο και της κοινωνίας εν συνόλω. Τι γίνεται, όμως, όταν στο ίδιο σενάριο το αφεντικό είναι γυναίκα και ο υφιστάμενος είναι άντρας;

Αυτό είναι το σενάριο της νέας ταινίας «Babygirl», με Νικόλ Κίντμαν και Αντόνιο Μπαντέρας, που έκανε πρεμιέρα ανήμερα Χριστούγεννα στην Αμερική και στον υπόλοιοπο κόσμο τον Ιανουάριο.

Οπως γράφει ο Economist, η 57χρονη Κίντμαν υποδύεται τη Ρόμι Μάθις, διευθύνουσα σύμβουλο μιας εταιρείας logistics με έδρα το Μανχάταν. Βλέπουμε τη Ρόμι μέσα σε έναν ανελκυστήρα, περιτριγυρισμένη από άνδρες, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ με το υπουργικό της συμβούλιο. Εχει ένα πολυτελές διαμέρισμα και ένα όμορφο εξοχικό σπίτι, το οποίο μοιράζεται με τις δύο έφηβες κόρες της και τον Τζέικομπ, τον όμορφο και «καλό παιδί» σύζυγό της (Μπαντέρας).

Παρ’ ότι το πρόσωπο της Κίντμαν είναι αψεγάδιαστο, στον κόσμο της υπάρχουν ρωγμές, παρατηρεί ο Economist. Στο κρεβάτι με τον Τζέικομπ, προσποιείται τους οργασμούς και στη συνέχεια φοράει μια μεταξωτή ρόμπα και ικανοποιείται παρακολουθώντας σκληρό πορνό. Η Κίντμαν έχει πρωταγωνιστήσει σε μητριαρχικούς ρόλους σε μια σειρά πρόσφατων τηλεοπτικών σειρών, από το «The Undoing» έως το «The Perfect Couple». Η Ρόμι είναι η πιο «άτακτη» αδελφή αυτών των γυναικών.

Κάπου εδώ, μπαίνει στη σκηνή ο Σάμιουελ (Χάρις Ντίκινσον), ένας ταλαίπωρος και αυθάδης εκπαιδευόμενος. Εκτός από υποχείριο της Ρόμι, ο Σάμιουελ είναι λίγο «σκληρός». Είναι φανερό από την αλυσίδα που φοράει και, όταν γδύνεται, από τα τατουάζ του. Μετά από μια σύντομη γνωριμία, εντοπίζει κάτι στη Ρόμι που, παρά τη μακροχρόνια σχέση τους, ο στοργικός σύζυγός της δεν έχει καταλάβει. «Νομίζω ότι σου αρέσει να σου λένε τι να κάνεις», λέει ο Σάμιουελ. Ηταν η αντρική του διαίσθηση. Η, ίσως μια τυχερή εικασία.

Για λίγο η Ρόμι κρύβεται πίσω από δικαιολογίες περί «ανάρμοστης» και «απαράδεκτης» σχέσης. Σύντομα, όμως, οι δυο τους θα αρχίσουν να συναντιούνται σε δωμάτια σκοτεινών ξενοδοχείων. Η Ρόμι σέρνεται στο πάτωμα, τρώει από το χέρι του Σάμιουελ σαν σκύλος και πίνει γάλα από ένα πιατάκι, στα τέσσερα. «Ξέρεις πράγματα», του λέει εκείνη. «Αισθάνεσαι πράγματα». «Μερικές φορές φοβάμαι τον εαυτό μου», απαντά ο Σάμιουελ.

«Ολοι έχουμε ένα θηρίο που ζει μέσα μας», είπε στο φεστιβάλ της Βενετίας η Χαλίνα Ρέιν, συγγραφέας και σκηνοθέτις της ταινίας.

Ο Economist αναφέρει πως η ταινία της Ρέιν επιχειρεί να πείσει όσους ακόμη πιστεύουν ότι ο γυναικείος μαζοχισμός δεν είναι παρά μια αντρική φαντασίωση, ότι οι ιδέες τους για το σεξ και την επιθυμία είναι ξεπερασμένες. Ενώ στο «Fatal Attraction» και σε άλλα παρόμοια δράματα μοιχείας του παρελθόντος, οι γυναίκες έτειναν να υποφέρουν εξ αιτίας του πόθου τους, η Ρέιν δεν ήθελε να τιμωρηθεί κανένας από τους χαρακτήρες του «Babygirl».

Αλλά ίσως η Ρόμι αξίζει κάποια τιμωρία (όχι μόνον το είδος που απολαμβάνει). Διότι το πραγματικό υπόβαθρο της ταινίας είναι το #MeToo, λέει ο Economist. Δεδομένης της ανισορροπίας μεταξύ αυτής και του Σάμιουελ σε ηλικία και θέση, η Ρόμι γνωρίζει ότι ο δεσμός είναι ριψοκίνδυνος ή και λάθος. «Πραγματικά πίστευα ότι οι γυναίκες με δύναμη θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά», λέει ένας συνάδελφός που καταγγέλλει τη σχέση.

Τελικά, όμως, το «Babygirl» ξεπερνά αυτούς τους ενδοιασμούς. Στην επιλογή ανάμεσα στην εργασιακή ηθική και στους πολλαπλούς οργασμούς, υπερισχύει το δεύτερο. Σύμφωνα με τον Economist, η ταινία παίρνει το σεξ στα σοβαρά ως ζήτημα αυτοέκφρασης, αλλά το ευτελίζει ως πολιτικό ζήτημα.

Σε αντίθεση με τους άνδρες κακοποιούς του #MeToo, η Ρόμι είναι γυναίκα. Συμπεριφέρεται όπως έχουν συμπεριφερθεί αμέτρητοι άντρες πριν από αυτήν. Πόση διαφορά θα έπρεπε να κάνει αυτό στην κριτική περί ηθικής; Αλλωστε, ορισμένες μορφές ισότητας είναι λιγότερο επιθυμητές από άλλες. Ας πούμε, η τάση να διαπράττουν βίαια εγκλήματα ή να μεθάνε: θα ήταν καλό για τους άνδρες να τη μειώσουν, αλλά όχι καλό για τις γυναίκες να τους φτάσουν.

Το «Babygirl» αναγνωρίζει στη Ρόμι ένα προνόμιο, το οποίο, στο παρελθόν, ήταν κυρίως αντρικό. Μια πανίσχυρη γυναίκα δημιουργεί σχέση έναν υφιστάμενό της και το κοινό καλείται να πανηγυρίσει την απελευθέρωσή της.

Αυτή η ανταλλαγή ρόλων μπορεί να θεωρηθεί ως κάποιου είδους ισότητα ή δικαιοσύνη. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος, καταληγει ο Economist.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News