«Γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι», έγραψε η Σιμόν ντε Μποβουάρ. Θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για τους άνδρες, λέει στον Guardian ο Πανκάι Μίσρα, συγγραφέας του Age of Anger: A History of the Present («Η Εποχή του Θυμού: Μία Ιστορία του Σήμερα»), σε ένα κείμενο που αφηγείται την ιστορία του αλληλένδετου πεπρωμένου μεταξύ του φύλου και της πολιτικής.

Ο Μίσρα ξεκινάει από τη δολοφονία του Γκάντι από τον Νατουράμ Γκόντσε, έναν Βραχμάνο που δήλωσε ότι αισθάνθηκε υποχρεωμένος να σκοτώσει, επειδή ο Μαχάτμα, με την «γυναικεία πολιτική» του και τη γενναιοδωρία του προς τους μουσουλμάνους, κατέστρεψε το ινδουιστικό έθνος. Και μετά περνάει στον κομπασμό του Τραμπ για το μέγεθος του πέους του και του πυρηνικού του κουμπιού, έως την επίδειξη των θωρακικών μυών του Πούτιν και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, που πίστευε ότι ο μόνος τρόπος «για να ανακτήσουν τον ανδρισμό τους» οι μουσουλμάνοι ήταν να ξεπεραστούν τα φαλλικά σύμβολα της αμερικανικής δύναμης.

Πρόκειται για μια παθολογική κατάσταση που, σύμφωνα με τον ινδό συγγραφέα, μαστίζει την Ανατολή και την Δύση: «Από τις στάχτες της 11ης Σεπτεμβρίου», έγραψε η αρθρογράφος Πέγκι Νόναν στην Wall Street Journal λίγες εβδομάδες μετά την επίθεση, «γεννήθηκαν οι αρρενωπές αρετές». Η Νόναν κατέγραψε, ενθουσιασμένη τότε, την επανεμφάνιση των «αρσενικών ανδρών», όπως ο Τζορτζ Μπους, ο οποίος υπενθυμίζει ο Μίσρα, «εξαφανίστηκε την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά στη συνέχεια κατάφερε να επανέλθει ως παθιασμένος στρατηγός, προτρέποντας τον Τόνι Μπλερ βγάλει έξω τα “cojones” του».

Ο Μίσρα διερευνά ιστορικές και ανθρωπολογικές αιτίες για αυτό το επικίνδυνο μείγμα μεταξύ της αναζήτησης του χαμένου ανδρισμού, της περιφρόνησης του γυναικείου φύλου και των πολιτικών επιλογών. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι άνδρες πρέπει να απελευθερωθούν από τον παράλογο αλλά και παραλυτικό φόβο να μην είναι αρκετά άνδρες.

Φωτό: Ακόμη κι έτσι, ξεχειλίζουν. Πηγή: Shutterstock

Ο κόσμος της μόδας είναι γνωστό ότι ζει σε μια πολύ λεπτή ισορροπία: κάτι που σήμερα είναι όμορφο και το θέλουν όλοι, αύριο είναι για πέταμα (άσχετα εάν δεν πρέπει  να πεταχτεί γιατί αργά ή γρήγορα θα επανέλθει στη μόδα). Αλλά σε αυτήν την φρενίτιδα υπάρχει ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Είναι, όπως γράφουν οι New York Times, το στοίχημα του κυρίαρχου χρώματος.

Η απεσταλμένη της εφημερίδας βρέθηκε στο Λονδίνο για να παρακολουθήσει ένα μίτινγκ στο οποίο ο Ντέιβιντ Σαχ, εκδότης του Pantone Colour Bible και σύμβουλος μόδας των κορυφαίων brands, κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τους εκπροσώπους τους. Γιατί το τι είναι το κόκκινο ή το μαύρο δεν μπορεί να εξαρτάται (μόνο) από το μάτι ενός συνηθισμένου αγοραστή, αλλά από εκείνους που, μελετώντας τη γυάλινη σφαίρα της μόδας, θα καταλάβουν ποιο χρώμα θα κυριαρχήσει στην αγορά. Έτσι γράφονται τα εγχειρίδια για χρήση και κατανάλωση κυρίως από σχεδιαστές και οίκους μόδας. Τέτοιος είναι και ο τόμος Pantone View Colour Planner, του Σαχ, που κυκλοφορεί κάθε Φεβρουάριο και Αύγουστο. «Το βιβλίο προβλέπει τις τάσεις χρώματος, αν οι καταναλωτές αναμένεται να στραφούν περισσότερο προς τα φωτεινά ή τα ουδέτερα χρώματα, φωτεινές ή παστέλ αποχρώσεις, δύο χρόνια νωρίτερα».

Οι σελίδες αυτών των λευκωμάτων περιλαμβάνουν φωτογραφίες, σχέδια, έργα τέχνης, κορδέλες, υφάσματα, δείγματα χρωμάτων, κομμάτια πλαστικού, κομμάτια φθαρμένων εσωρούχων. «Κατά τη διάρκεια συζητήσεων για την τέχνη, τον κινηματογράφο, τη μουσική, το θέατρο, τα βιβλία, τη διαφήμιση δημιουργούνται ερεθίσματα και προτάσεις σχετικά με την κατεύθυνση του χρώματος. Έτσι σε αυτό το είδος κοσμικού κονκλάβιου, ακόμη και μια συζήτηση για τον Τράμπ ή τις τελευταίες υποψηφιότητες για τα βραβεία Όσκαρ μπορεί να δώσει ένα ξεχωριστό χρώμα στη συζήτηση».

Ναι, αλλά τι χρώμα;

Φωτό: Λίγο ακόμα και θα μοιάζει με το ουράνιο τόξο. Πηγή: Shutterstock

Υπήρξε μια στιγμή στην ιστορία όπου κάθε μέλος της γενιάς των Μillennials, σε κάθε γωνιά του κόσμου, μπορούσε να καυχηθεί ότι είχε μια αποκλειστικότητα που τον έκανε ξεχωριστό: το μονοπώλιο της τεχνολογικής γνώσης. Ηταν ψηφιακά «ιθαγενείς», δεν χρειαζόταν να γνωρίσουν τον ψηφιακό κόσμο, είχαν γεννηθεί μέσα σε αυτόν. Όπως όμως αναφέρει στους Financial Times η Πιλίτα Κλαρκ, ο κόσμος αυτός εποικήθηκε από τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Οι οποίοι, χάρη σε αυτήν την εξοικείωση με τον ψηφιακό κόσμο, είναι κάπως λιγότερο μεγάλοι σε σχέση με πριν.

«Οι Millennials, η γενιά που επικρίθηκε, συζητήθηκε (αλλά και υποτιμήθηκε) στην εποχή μας, κινδυνεύει να μην είναι πια τόσο ξεχωριστή. Σήμερα υπάρχει ένας “τρόπος Millennials”. Και δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία». Και είναι αυτός ο τρόπος που κάνει τους μεγάλους να κάνουν τα ψώνια τους με ένα κλικ αντί να στέκονται στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, να στέλνουν φωνητικά μηνύματα αντί να μένουν ώρες με το τηλέφωνο στο χέρι, να ακούν μουσική από streaming αντί το τρίξιμο του βινύλιου στο πικάπ.

Η οικονομική συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι ότι η αγορά πρέπει να διαμορφωθεί όχι μόνο για εκείνους που γεννήθηκαν μεταξύ του 1981 και του 1996, αλλά πρέπει επίσης να σκεφτεί και εκείνους που γεννήθηκαν τριάντα χρόνια νωρίτερα. Να που για μια φορά οι γονείς αντιγράφουν τα παιδιά. Μένει να φανεί και αν, ως μαθητές, θα ξεπεράσουν τον δάσκαλο.

Φωτό: Ελα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου. Πηγή: Shutterstock

Υπάρχουν μέρη που πρέπει να επισκεφθεί κανείς τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Και δεν είναι όλα για τα μοιραία γυαλιστερά αξιοθέατα, τα έπαθλα ή τα πάρτι. Η Λάιζα Φόρμαν σκιαγραφεί στο BBC τον μικρό (αλλά όλο αυξανόμενο) μύθο της Αμβέρσας. Ενα μικρό κόσμημα στην καρδιά της Φλάνδρας.

Η πόλη του διαμαντιού, της street art στα κτίρια του κέντρου αλλά και των προαστίων, η πρωτεύουσα των κόμικς, της νέας γαστρονομικής σκηνής των φλαμανδικών φαγητών, μας συστήνεται ως «νέο κέντρο του ντιζάιν». «Είναι ένα δημιουργικό κέντρο με θαυμάσια αρχιτεκτονική, καταστήματα με ιστορία, άνετους δρόμους με καφέ, καταστήματα με αντίκες και υπέροχα μουσεία. Ένας από τους καλύτερους προορισμούς για τους λάτρεις του ντιζάιν και της μόδας».

Στην Αμβέρσα κάθε οδός έχει το δικό της ποδηλατόδρομο. Οι νέοι έχουν μετατρέψει το δεύτερο λιμάνι της Ευρώπης σε μια αγορά ευκαιριών. Ένα παράδειγμα που σε κάνει να κολλήσεις στην Αμβέρσα;  Το «De Roma», πρώην κινηματογράφος της δεκαετίας του ’30, που μετατράπηκε από 350 εθελοντές σε χώρο που παίζει κάθε είδους μουσική. Τι καθόμαστε;

Φωτό: Κι όμως είναι Αμβέρσα. Πηγή: BBC