Ανώτερος αξιωματούχος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ανέφερε: «Ο Πούτιν έχει αλλάξει, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και το γεγονός αυτό, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα πραγματικό πρόβλημα για την πολιτική που πρέπει κι εμείς να ακολουθήσουμε». Τον Φεβρουάριο, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ήταν ακόμα εφικτό να συνομιλούμε από «άτυπα κανάλια» για πιθανές λύσεις, συνέχισε ο ίδιος αξιωματούχος και πρόσθεσε: «Τώρα δεν θεωρώ ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να δεχτεί κάτι που θα μπορούσαμε εμείς να διαχειριστούμε, πολιτικά ή ηθικά».

Με την παράθεση αυτών των διαπιστώσεων -που μαρτυρούν αδιέξοδο- από την πλευρά των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ άρχισε την ανάλυσή του στους Times του Λονδίνου ο ιστορικός Μαρκ Γκαλεότι.

«Από τότε που έγινε πρόεδρος της Ρωσίας το 1999, ο Πούτιν ήταν αρκετά ανοιχτός ως προς τις επιδιώξεις του: να παραμείνει στη θέση αυτή για όσο διάστημα επιλέξει και η Ρωσία να αναγνωριστεί ως μεγάλη δύναμη» ανέφερε ο Γκαλεότι, που μεταξύ άλλων είναι επίτιμος καθηγητής του βρετανικού πανεπιστημίου UCL.

Αυτό που εκτιμά ότι έχει αλλάξει στον Πούτιν με την πάροδο του χρόνου είναι το τι είναι διατεθειμένος να κάνει για να πετύχει τους στόχους που είχε θέσει στην αρχή. «Και τώρα φαίνεται ότι βλέπουμε την τελευταία και πιο επικίνδυνη εκδοχή, αυτή της μετατροπής του σε τύραννο ενός “αποτυχημένου κράτους”» σχολίασε στο άρθρο του για τους Times.

Ποιοι τον επηρεάζουν

Συγκεκριμένα πρόσωπα φαίνεται ότι επηρεάζουν σήμερα τον τρόπο σκέψης και τις αποφάσεις του Πούτιν. Ενα από αυτά είναι ο παλιός του φίλος Γιούρι Κόβαλτσουκ, πρόεδρος σήμερα της τράπεζας Rossiya Bank, που πέρασε πολλά απογεύματα μαζί με τον Πούτιν όσο εκείνος βρισκόταν σε απομόνωση λόγω Covid το 2020, «επαναλαμβάνοντας εμμονικά ότι οι Ουκρανοί είναι ύπουλοι», γράφουν οι Times.

Αυτό το κλίμα πρόσφερε πόντους «στο πιο σκληροπυρηνικό γεράκι», τον Νικολάι Πατρούσεφ, πρώην αξιωματούχο της ΚGB, γραμματέα του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας και στενό σύμβουλο του Πούτιν -ένα από τα πρόσωπα που εκτιμάται ότι θα μπορούσε ακόμη και να διαδεχθεί τον ρώσο Πρόεδρο.

Αναζητώντας αναλογίες ο Γκαλεότι σχολίασε -κάνοντας ένα άλμα πίσω στο χρόνο- ότι όπως η σοβιετική ιδεολογία του Μαρξισμού-Λενινισμού, βρήκε πρακτική εφαρμογή στην επαναστατική ορμή του Λένιν, έτσι και η οπτική του Πούτιν για τον κόσμο, κοντολογίς ένας αέναος ανταγωνισμός στο μοτίβο ο θάνατός σου η ζωή μου (dog-eat-dog) αποτυπώνεται «στη φιλοπόλεμη παράνοια του Πατρούσεφ».

Ο Πατρούσεφ τάσσεται υπέρ της συνέχισης του επιθετικού πολέμου στην Ουκρανία και ταυτοχρόνως υποστηρίζει ότι «οι Αγγλοσάξονες δεν έχουν αλλάξει εδώ και αιώνες. Σήμερα συνεχίζουν να υπαγορεύουν τους όρους τους στον πλανήτη, καταπατώντας χονδροειδώς τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών».

Οταν δεν μιλάει για τη Δύση, ο Πατρούσεφ μνημονεύει τα λόγια του διαβόητου στρατηγού της τσαρικής Ρωσίας, του Μιχαήλ Σκπομπέλεφ: «Η διάρκεια της ειρήνης είναι ευθέως ανάλογη με τη σφαγή που καταφέρνεις στον εχθρό. Οσο πιο δυνατά χτυπάς, τόσο περισσότερο κάθονται ήσυχοι».

«Πουτινισμός-Πατρουσεφισμός»

Για τον Πατρούσεφ, που ασκεί πια τη μεγαλύτερη επιρροή στον Πούτιν, τα πράγματα είναι απλά: Η Ρωσία είναι σε πόλεμο με την Δύση και αυτό που θέλουν οι ΗΠΑ είναι μια Ρωσία που δεν θα υφίσταται καν ως κράτος. «Ο “Πουτινισμός-Πατρουσεφισμός” είναι το τελευταίο στάδιο του Πουτινισμού» σημείωσε ο Γκαλεότι, παραθέτοντας την άποψη αμερικανού αξιωματούχου ότι «ο Πούτιν έχει μετατρέψει τον τελευταίο μήνα τη Ρωσία από κράτος σε πολεμική μηχανή».

Με νέο νόμο που ψηφίστηκε τον Ιούλιο, οι εργαζόμενοι στους τομείς που σχετίζονται με τις πολεμικές επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένοι να δέχονται τις υπερωρίες, ενώ οι επιχειρήσεις απαγορεύεται να απορρίπτουν τη σύναψη συμβολαίων με το κράτος. Ολα στην υπηρεσία του πολέμου. Οταν ο Πούτιν δήλωνε στις 7 Ιουλίου πως «όλοι πρέπει να ξέρουν ότι ουσιαστικά ακόμη δεν έχουμε ξεκινήσει» δεν μιλούσε μόνο για το πεδίο της μάχης, αλλά περνούσε το μήνυμα ότι είναι έτοιμος να προχωρήσει με ολοένα και λιγότερες αναστολές.

Η πιο σημαντική εξέλιξη στο μέτωπο του πολέμου το τελευταίο διάστημα είναι η αντεπίθεση της Ουκρανίας στην -ελεγχόμενη από τη Ρωσία- Χερσώνα όπου οι ρωσικές δυνάμεις εμφανίζονται -σύμφωνα με τους Βρετανούς- να είναι αποκομμένες πλέον από τις υπόλοιπες ρωσοκρατούμενες περιοχές. Η ανακατάληψη της Χερσώνας θα αποτελούσε μεγάλη νίκη για το Κίεβο και θα μείωνε τους φόβους για προέλαση των Ρώσων προς την Οδησσό.

Αλλά το νέο δόγμα του Πούτιν προβλέπει κλιμάκωση, σχολίασαν οι Times. Βάζοντας στην άκρη το σενάριο των πυρηνικών, η επίσημη κήρυξη πολέμου θα απαιτούσε ασφαλώς την πάροδο ως και τριών μηνών για την ενίσχυση των ρωσικών δυνάμεων με ακόμη 100.000 ως 150.000 στρατιώτες. Από την άλλη πλευρά, η ενεργοποίηση του «δικτάτορα» της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο με 20.000 στρατιώτες θα μπορούσε να απασχολήσει δυνάμεις της Ουκρανίας για την εκ νέου προστασία του Κιέβου. Και παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τρέχει και ο οικονομικος πόλεμος, με τη μείωση της παροχής αερίου στη Γερμανία.

To μενού των αντιδράσεων της Ρωσίας στη συνέχιση της στρατιωτικής ενίσχυσης των Ουκρανών από τη Δύση θα μπορούσε να περιλαμβάνει, σύμφωνα με τον Γκαλεότι, την πλήρη διακοπή της παροχής φυσικού αερίου, μυστικές επιχειρήσεις που θα χτυπήσουν τις γραμμές ανεφοδιασμού των Ουκρανών αλλά και απόπειρες αποσταθεροποίησης των κρατών που στηρίζουν τη Ρωσία.

Τα μαχαίρι στα δόντια

Ο Πούτιν βρίσκεται τώρα στην πιο επικίνδυνη φάση του, ανέφεραν οι Times. Αν χάσει τον πόλεμο η μοίρα του μπορεί να είναι να βιώσει την πτώση και να φυγαδευτεί από τη χώρα και το όνειρό του να μπει στο πάνθεον των ρώσων εθνικών ηρώων να χαθεί για πάντα. Αλλά, από την άλλη πλευρά, ο ίδιος δείχνει να πιστεύει ότι οι αντοχές του θα ξεπεράσουν αυτές της Δύσης. Τον Φεβρουάριο, όταν άρχιζε ο πόλεμος, σύμφωνα με τον Γκαλεότι ο ρώσος Πρόεδρος ανέμενε ότι θα μπορούσε να καταλάβει γρήγορα την Ουκρανία χωρίς να έρθει σε απευθείας αντιπαράθεση με τη Δύση.

Ο «Πούτιν τελικού σταδίου» όμως, όπως  σημείωσε ο ιστορικός στο άρθρο του στους Τimes, δεν περιμένει να τα ξαναβρεί με τη Δύση και θεωρεί ότι η αναμέτρηση αυτή έχει υπαρξιακό χαρακτήρα. Η απάντηση κατά τον Γκαλεότι δεν είναι η προσπάθεια να χτυπηθεί εκ των έσω. Η Δύση το προσπάθησε με τον Κάστρο που επέζησε από περίπου 600 απόπειρες δολοφονίας και πέθανε από φυσικά αίτια σε ηλικία 90 ετών. Και τα παραδείγματα των επεμβάσεων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ δείχνουν ότι οι απόπειρες αλλαγής καθεστώτος απέτυχαν.

Ακόμη κι αν ήταν πετυχημένη μια τέτοια απόπειρα κατά του Πούτιν, σχολίασε ο Γκαλεότι, το ρίσκο θα ήταν μια ακόμη χειρότερη παράνοια από αυτή του «Πουτινισμού-Πατρουσεφισμού» από έναν νεότερο, πιο υγιή και ακόμα πιο επιθετικό ηγέτη της Ρωσίας. Αντίθετα, η Δύση θα πρέπει να χωνέψει, σημείωσε, ότι όσο ο Πούτιν βρίσκεται στο Κρεμλίνο η μάχη θα συνεχίζεται. Και πως η οικονομία της Ρωσίας δεν θα καταρρεύσει. Αυτό σημαίνει ότι η Δύση θα πρέπει να μάθει να προμηθεύεται από αλλού φυσικό αέριο, και να είναι έτοιμη για μια περίοδο που θα μοιάζει με τον Ψυχρό Πόλεμο. Και ότι οι πολιτικοί μας, εδώ στη Δύση, θα πρέπει να μας προετοιμάσουν ότι θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε την αναμέτρηση με τον «Πούτιν τελικού σταδίου», όχι για μήνες ή για ένα χρόνο, αλλά για το ορατό μέλλον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News