Θα μπορούσε να τους δει κανείς σαν δυο παιδιά που παίζουν με τα αυτοκινητάκια τους. Ε, κάποια στιγμή τσακώνονται. Αλλά δεν πρόκειται ακριβώς περί αυτού. Γιατί όταν Ντόναλντ Τραμπ λέει στους Times και στην Bild, ότι δεν γίνεται να υπάρχουν τόσες πολλές Mercedes και BMW στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη να μην κυκλοφορεί ούτε μία Chevrolet και ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ απαντά «φτιάξτε καλύτερα αυτοκίνητα», έχουμε κάτι άλλο: την ανατροπή, μέσα σε μιάμιση ώρα που διαρκεί μια συνέντευξη, 70 χρόνων αμερικανικής πολιτικής στην Ευρώπη.

Οπως σημειώνουν οι Financial Times, το Βερολίνο έσπευσε να σηκώσει αμέσως το γάντι. Ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ δήλωσε «έκπληκτος» από τις απειλές του νεοεκλεγέντος προέδρου των ΗΠΑ ότι θα φορολογήσει με 35% τα προϊόντα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας ή ότι εμπιστεύεται την Ανγκελα Μέρκελ όσο και τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Και αν γερμανίδα καγκελάριος αντέδρασε με τον γνωστό μειλίχιο τρόπο της αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα ζητήσει ένα ραντεβού με τον εκλεγμένο αμερικανό πρόεδρο για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, ο Γκάμπριελ επέλεξε να κυλιστεί λίγο στη λάσπη.

Ο γερμανός αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας προειδοποίησε ότι η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία θα έχει ένα «δυσάρεστο ξύπνημα» εάν ο Τραμπ δασμολογήσει τα γερμανικά προϊόντα αφού πολλά από αυτά καταλήγουν στα αμερικανικά αυτοκίνητα. «Η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία θα έχει ένα δυσάρεστο ξύπνημα εάν τα ανταλλακτικά που δεν κατασκευάζονται στις ΗΠΑ δασμολογηθούν με 35%. Πιστεύω ότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία θα γίνει πιο αδύναμη, χειρότερη και κυρίως πιο ακριβή. Θα περιμένω να δω τι θα πει το Κογκρέσο, στο οποίο κυριαρχεί η αντίθετη άποψη από αυτή του Τραμπ» είπε ο Γκάμπριελ μιλώντας στην Bild.  O Γκάμπριελ, επισημαίνει ο Guardian, υπενθύμισε ακόμη ότι το μεγαλύτερο εργοστάσιο της BMW βρίσκεται στις ΗΠΑ.

Πίσω από το παιχνίδι με τα αυτοκινητάκια μπορεί να δει κανείς το προφανές: μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ουάσινγκτον ήταν σταθερά προσανατολισμένη στην ένωση της Ευρώπης. Για πρώτη φορά τώρα φαίνεται να υποθάλπει τις διαιρέσεις της. Σε αυτές τις επτά δεκαετίες, η σχέση της Ευρώπης με τις ΗΠΑ καθόρισε τα πάντα: από την πολιτική εμπορίου έως την άμυνα. Αυτό το δόγμα φαίνεται τώρα να αναθεωρείται από τον Τραμπ. Ή όπως το έθεσε ο επικεφαλής της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Μπούντεσταγκ, Νόρμπερτ Ρέτγκεν, «η πολιτική ενότητα της Δύσης δεν φαίνεται να έχει καμία σημασία γι’ αυτόν».

Το συμπέρασμα είναι ότι παιχνίδι με τα αυτοκινητάκια μπορεί να οδηγήσει σε ένα πολύ πιο επικίνδυνο παιχνίδι με συγκρουόμενα. Με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Φωτό: Τι κρύβεται άραγε πίσω από το παιχνίδι με τα αυτοκινητάκια μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας; /Reuters, CreativeProtagon

«Μπορεί να φαίνεται παράδοξο. Αλλά το τέλος της κοσμικής δημοκρατίας στην Τουρκία σηματοδοτεί και το τέλος του πολικού Ισλάμ». Η διαπίστωση ανήκει στη (θαρραλέα) αρθρογράφο Νουρέι Μέρτ. Που εξηγεί στην Hurriyet  ότι το όνειρο της συμβατότητας όχι μόνο ανάμεσα στο Ισλάμ και τη Δημοκρατία αλλά και τον Ισλαμισμό και τη Δημοκρατία τελείωσε με την «απογοήτευση της Αραβικής Ανοιξης» όταν οι ισλαμιστές που ανέλαβαν την εξουσία στην Αίγυπτο και την Τυνησία «δεν αποδείχθηκαν μόνο ανίκανοι αλλά και αυταρχικοί».

Η άλλη μεγάλη απογοήτευση ήταν η «αποτυχία του τουρκικού μοντέλου». Και αυτήν την αποτυχία σηματοδότησε το γεγονός ότι ο Ταγίπ Ερντογάν και το κόμμα του εγκατέλειψαν τη συντηρητική δημοκρατία για να διολισθήσουν σε μια αυταρχική πολιτική. Και αν στην Αίγυπτο οι ισλαμιστές δεν απέφυγαν τελικά το πραξικόπημα, η Τουρκία τον περασμένο Ιούλιο κατάφερε να το γλιτώσει. «Εκείνη η νίκη της δημοκρατικής αντίστασης όμως δεν οδήγησε στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Αντίθετα χρησιμοποιήθηκε για να νομιμοποιηθεί ακόμη περισσότερο η πολιτική του αυταρχισμού». Τελικό συμπέρασμα; «Ο ισλαμισμός αποδείχθηκε ανίκανος να υποδείξει την εναλλακτική ενός καλύτερου μέλλοντος για τους μουσουλμάνους και την ανθρωπότητα».

Τουλάχιστον, η Νουρέι Μέρτ δεν μπορεί να κατηγορηθεί από τον Ερντογάν ως «γκιουλενική».

Φωτό: Το χιόνι έφτασε στην Τουρκία. Η δημοκρατία θα φτάσει ποτέ; Πηγή: Reuters/ Murad Sezer

Η Τζοάνα Γουάτκινς δεν μπορεί να βρεθεί ούτε στο ίδιο δωμάτιο με τον σύζυγό της. Για φιλιά, ούτε λόγος. Οι δυο τους παρακολουθούν την ίδια ταινία στα λάπτοπ τους, καθισμένοι σε διαφορετικά δωμάτια και τη συζητούν μέσω chat. Αυτός είναι ο κοινός τους χρόνος.

Η 29χρονη από τη Μινεσότα, γράφει το BBC Magazine, πάσχει από βαριά μορφή μιας σπάνιας διαταραχής του ανοσοποιητικού συστήματος που ονομάζεται ενεργοποίηση του σιτευτικού κυττάρου. Αυτό σημαίνει ότι είναι αλλεργική σχεδόν στα πάντα – ακόμη και στην μυρωδιά του άνδρα της. Τον τελευταίο χρόνο, η Τζοάνα ζει σε ένα δωμάτιο με σφραγισμένα παράθυρα και ειδικά φίλτρα που καθαρίζουν τον αέρα. Ακόμη και ο καπνός του τσιγάρου κάποιου που καπνίζει στο κάτω πάτωμα, μπορεί να της προκαλέσει αναφυλακτικό σοκ.

Πριν από το γάμο της, η Τζοάνα, που εργαζόταν ως δασκάλα, είχε μάθει να τα βγάζει πέρα με το πρόβλημα που την βασανίζει, παίρνοντας όσο περισσότερα προστατευτικά μέτρα μπορούσε. Είχε μάθει να υπομένει την αναφυλαξία και τις ημικρανίες που την βασάνιζαν με το παραμικρό. Αλλά το ζευγάρι μπορούσε να χαρεί την κοινή του ζωή. Μέχρι που μια ημέρα, ο Σκοτ μπήκε στο δωμάτιο και η γυναίκα του έπαθε αναφυλακτικό σοκ. Μέχρι στιγμής καμία θεραπεία δεν δείχνει να τη βοηθάει. Αλλά ο Σκοτ λέει ότι αν χρειαστεί, είναι αποφασισμένος να μείνει για πάντα στο διπλανό δωμάτιο.

Αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία μιας σπάνιας ασθένειας. Είναι και η ιστορία ενός σπάνιου έρωτα.

Φωτό: Η Τζοάνα Γουότκινς και ο άνδρας της. Πάντα στο πλευρό της – ακόμη και από το διπλανό δωμάτιο. Πηγή: BBC/ Scott Watkins

Οι 43 ελέφαντες, από τον πιτσιρικά Μάικ που είναι μόλις 3 χρονών έως τον 70χρονο Μίσορ, βγήκαν στη σύνταξη πριν από έναν χρόνο κι έπειτα από πολυετείς δικαστικές μάχες των οργανώσεων για την προστασία των ζώων. Τώρα είναι η σειρά της υπόλοιπης παρέας: για τα λιοντάρια και τις τίγρεις, τις καμήλες, τα λάμα και τα καγκουρό που θα περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους σε κάποιο καταφύγιο ζώων. Κάποια άλλη δουλειά θα πρέπει να βρουν και οι 400 δίποδοι εργαζόμενοι – οι κλόουν, οι ακροβάτες, οι γυναίκες που εκτοξεύονται από κανόνια, οι τεχνικοί, οι φροντιστές. Γιατί το τσίρκο Barnum κατεβάζει οριστικά αυλαία έπειτα από 146 χρόνια τιμημένης (αλλά και αμφιλεγόμενης) δραστηριότητας.

Γιατί κλείνει ένα τσίρκο που ενέπνευσε το Χόλιγουντ και τον Σεσίλ ΝτεΜίλ να γυρίσει την ταινία «Το πιο μεγάλο θέαμα του κόσμου» κερδίζοντας δύο Οσκαρ; Η απάντηση είναι απλή: «Πολλά έξοδα και λίγα εισιτήρια». Τα 10 εκατομμύρια των θεατών τον χρόνο δεν φτάνουν για να συντηρήσουν «το μεγαλύτερο σόου στη Γη», όπως διαφήμιζε τις παραστάσεις του τσίρκου του ο ιδρυτής του Π.Τ.Μπάρνουμ στα τέλη του 18ου αιώνα. Ηταν ο ίδιος που είχε πείσει τις αρχές της Νέας Υόρκης να τεστάρουν τις αντοχές της γέφυρας του Μπρούκλιν βάζοντας τους 21 ελέφαντες του τσίρκου του να τη διασχίσουν.

Οι ελέφαντες,  υπενθυμίζει η Corriere della Sera, ήταν πάντα η μεγάλη ατραξιόν του τσίρκου. Η απόσυρσή τους έπειτα από τις πιέσεις οργανώσεων για την προστασία των ζώων όπως η Peta αλλά και τα πρόστιμα που έπεφταν βροχή για παραβιάσεις του νόμου περί προστασίας των ζώων σηματοδότησαν την αρχή του τέλους. Ή την αρχή μιας νέας και καλύτερης ζωής για τα πλάσματα που μας κάνουν να διασκεδάζουμε υποφέροντας.

Φωτό: Καλά διασκεδάζαμε εμείς τόσα χρόνια. Οι ελέφαντες; Πηγή: CdS