Την ώρα που όλος ο κόσμος γιορτάζει τα 100 χρόνια από την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Βρετανία έδωσε στη δημοσιότητα την κάρτα της «εθελόντριας νοσοκόμου» Αγκάθα Κρίστι, μαζί με μια πρόσφατα ανακαλυφθείσα ομαδική φωτογραφία της διάσημης συγγραφέως και των εθελοντών συναδέλφων της.

Η κάρτα της Κρίστι, μέρος του νέου ηλεκτρονικού αρχείου του Βρετανικού Ερυθρού Σταυρού, σημειώνει συνολικά 3.400 ώρες εθελοντισμού που πραγματοποιήθηκαν στην πατρίδα της, το Τορκί του Ντέβον. Καθορίζει επίσης τη φύση του έργου της ως «ασκούμενης νοσηλεύτριας» σε προσωρινό νοσοκομείο που δημιουργήθηκε στο δημαρχείο της πόλης από τη στιγμή που κατατάχθηκε, τον Οκτώβριο του 1914, σε ηλικία 24 ετών. Και σημειώνει ότι αργότερα διέθεσε φάρμακα στο νοσοκομείο μέχρι το τέλος του πολέμου.

Κι όμως ήταν ακριβώς αυτή η υπηρεσία της ως νοσοκόμα που την «έμπασε» σε έναν κόσμο από χημικές ουσίες, οι οποίες με την σειρά τους τροφοδότησαν την συγγραφική της φαντασία για περισσότερα από 50 χρόνια, καθιερώνοντάς την ως την μεγαλύτερη μυθιστοριογράφο του κόσμου.

Στο αυτοσχέδιο αυτό νοσοκομείο του Tορκί, η Κρίστι φρόντιζε τους σοβαρά τραυματίες, βοηθούσε σε εγχειρήσεις και καθάριζε το χειρουργείο μετά από ακρωτηριασμούς. «Έπλενα [όλο] το αίμα», έγραψε η ίδια αργότερα, «και πέταγα με τα ίδια μου τα χέρια το κομμένο μέλος μέσα στο φούρνο».

«Η Κρίστι κατατάχθηκε όπως πολλοί ακόμη που δεν διέθεταν εμπειρία στην αντιμετώπιση των τραυμάτων του πολέμου», δήλωσε στον Guardian ο Αλασντερ Μπρουκς, από την Διαχείριση Κληρονομιάς του Ερυθρού Σταυρού. «Κι είναι ειρωνικό το γεγονός ότι υπήρξε μια εποχή κατά την οποία λιποθυμούσε όντως στη θέα του αίματος».

Ωστόσο ήταν το πέρασμα της από τη δουλειά ως νοσοκόμα σε αυτή ως φαρμακοποιού που την τροφοδότησαν με την απαιτουμένη γνώση.

Όπως σημειώνει η βρετανική εφημερίδα, η Κρίστι έπρεπε στη συνέχεια να περάσει πολλές εξετάσεις για να γίνει βοηθός φαρμακοποιού. Έπρεπε να σπουδάσει θεωρητική και πρακτική χημεία, ενώ έφτιαχνε συνταγές με το χέρι της οπότε ήταν απαραίτητο να ξέρει να βάζει την σωστή δοσολογία –άλλωστε, οι υπερβολικές δόσεις πολλών μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων αποτελούν ένα γνώριμο χαρακτηριστικό σε πολλές από τις ιστορίες της.

Στο πρώτο της μυθιστόρημα, «Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς», ο δολοφόνος χρησιμοποιεί στρυχνίνη, η οποία, όπως και το αρσενικό, ήταν ακόμα σε ιατρική χρήση κατά την έναρξη της σταδιοδρομίας της. «Κατά την περίοδο που εργαζόμουν ως βοηθός φαρμακοποιού, μου ήρθε για πρώτη φορά η ιδέα να γράψω μια αστυνομική ιστορία […] άρχισα να σκέφτομαι τι είδους ιστορία θα μπορούσα να γράψω. Από τη στιγμή που ήμουν περιτριγυρισμένη από δηλητήρια, ίσως να ήταν φυσικό κι αναμενόμενο που επέλεξα [στο βιβλίο] έναν θάνατο με δηλητηρίαση», είπε αργότερα η ίδια.

Λόγου χάρη, το κυανίδιο, το αγαπημένο «εργαλείο» χημικού θανάτου της συγγραφέως, ήταν ευρέως διαθέσιμο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1940 με τη μορφή οικιακών παρασιτοκτόνων και χρησιμοποιήθηκε σε τουλάχιστον τρία μυθιστορήματα της περιόδου εκείνης.

Σε άλλα σημεία στα βιβλία της, χρησιμοποιεί μέχρι και… τοξικά φυτά, όπως το κίτρινο γιασεμί, τη δακτυλίτιδα και το κώνειο (που παράγει το ομώνυμο δηλητήριο), ενώ δεν είναι τυχαίο πως στην συγγραφική της πορεία δοκίμασε και πιο ασυνήθιστα χημικά, όπως το θάλλιο και τη ρικίνη.

Όταν ξέσπασε ο B’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κρίστι προσφέρθηκε ξανά εθελοντικά. Ανανέωσε την εκπαίδευσή της στο νοσοκομείο του λονδρέζικου University College και εργάστηκε κανονικά στο ιατρείο, σχεδιάζοντας… νέες μεθόδους δολοφονίας για τα επικείμενα βιβλία της.

Ωστόσο, η Κρίστι έγραψε αργότερα ότι προτιμούσε τη νοσηλευτική από την χημεία: «Μου άρεσε περισσότερο να περιποιούμαι ασθενείς παρά να διανέμω φάρμακα. Η διανομή ήταν ενδιαφέρουσα για λίγο, αλλά στο τέλος ήταν μονότονη», κατέληγε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News