Το ερώτημα του τίτλου θέτει η Libération με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από τον Μάη του ’68. Που επιλέγει στον δικό της τίτλο ένα εξαιρετικό λογοπαίγνιο που δεν μπορεί να αποδοθεί σε άλλη γλώσσα: «Mai 68, émoi, émois et moi» («Μάης 68, συγκινούμαι, συγκινείσαι κι εγώ» θα το μετέφραζε κανείς). Το ερώτημα πάντως παραμένει. Τι απέγιναν οι φεμινίστριες, οι αριστεροί, οι συνδικαλιστές, όλοι αυτοί που αγωνίστηκαν εκείνη την εποχή αν όχι για έναν καλύτερο κόσμο, τουλάχιστον για μια καλύτερη κοινωνία; Τι απέγιναν; Και ποιες ήταν οι επιπτώσεις εκείνης της μάχης στη ζωή τους;

Μια ομάδα κοινωνιολόγων εντόπισε καμιά 300αριά από αυτούς τους ανθρώπους στο Παρίσι και άλλες γαλλικές πόλεις. «Κανένας από αυτούς δεν απέκτησε φήμη, κανένας δεν ξεπλήρωσε τα γραμμάτια των αγώνων του με μια θέση στο σύστημα. Αντίθετα, οι περισσότεροι από αυτούς πλήρωσαν ακριβά στον εργασιακό τους χώρο τις μάχες που έδωσαν εκείνη την εποχή. Εμειναν πιστοί στα ιδανικά της νεότητάς τους, δεν πέρασαν “από τον γιακά του Μάο στο Ρόταρυ”» γράφει η Libé.

Η Σιμόν Νταρέ, ας πούμε. Το 1968 ήταν 24 χρονών. Ηδη παντρεμένη και μητέρα, εργαζόταν ως κοινωνική λειτουργός σε κάποια από τις υπηρεσίες πρόνοιας του γαλλικού κράτους. Προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια, το ’68 γι’ αυτήν ήταν ένα είδος προσωπικής αποκάλυψης: «Δεν ήθελα να είμαι η γυναίκα που θα περίμενε το βράδυ τον άντρα της στο σπίτι». Το 1969 είναι η πασιονάρια μιας απεργίας, έναν χρόνο αργότερα γίνεται επικεφαλής του συνδικάτου CDFT στη Λιόν. Το 1975, ο σύζυγός της, μέλος της Ακρας Αριστεράς, αυτοκτονεί. «Πού βρήκα την ενέργεια για να συνεχίσω; Στην πίστη μου στα ιδανικά μου».

Η Σεγκολέαν Αϊμέ, 22 χρονών τότε, φοιτήτρια στο Παρίσι, δεν ήθελε να εξαρτάται από κανέναν άντρα, δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνη την υπέροχη αίσθηση της συλλογικής δύναμης. Μετά τον Μάη εντάχθηκε σε ένα οικολογικό κίνημα, αγωνίστηκε υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση και στην αντισύλληψη, έκανε η ίδια παράνομα αμβλώσεις ως γιατρός έζησε μια κοινοβιακή ζωή όπου μοιραζόταν τα πάντα – «χρήματα, παιδιά, εσώρουχα». Και καμιά φορά αναρωτιέται τι είδους άνθρωπος θα είχε γίνει χωρίς το ’68.

Ευτυχώς, δεν θα το μάθει ποτέ. Ο Μάης του ’68 υπήρξε.

Φωτό: Μια τόσο απαλή κίνηση σε ένα τόσο κατεστραμμένο αυτοκίνητο. Πηγή: Libération

Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή, τώρα που το Facebook βρίσκεται στο μέσο αυτής της θύελλας, είναι η καλύτερη στιγμή για να το σκάσει κανείς και να ζήσει μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Αυτό γράφει στο Quartzy η Σάρα Τοντ κι εξηγεί γιατί: «Θυμάμαι ακριβώς την ημέρα που άνοιξα λογαριασμό στο Facebook. Ηταν 15 Μαϊου του 2005. Δεν έβλεπα την ώρα να έρθω σε επαφή με τους παλιούς μου συμμαθητές ενώ είχαμε σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα».

Δεκατρία χρόνια από τότε είναι μία από τα 2,13 δισεκατομμύρια των «facebook-εξαρτημένων». Και σκέπτεται ότι η μόνη λύση είναι το κίνημα #DeleteFacebook γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πάρει το μήνυμα ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ. Αλλά και για να καταλάβει κανείς ότι το Facebook δεν είναι απαραίτητο στη ζωή, μπορεί κανείς να ζήσει και χωρίς αυτό. «Αρκεί να βρει το θάρρος να γυρίσει προς τα πίσω. Και θα ζήσει καλύτερα». Για να το λέει…

Φωτό: Με λίγη θέληση όλα γίνονται. Πηγή: Shutterstock

«Σε λίγους μήνες στην Πιονγιάνγκ θα ανοίξουμε έναν κινηματογράφο, τον πρώτο με ξένες ταινίες. Αρκετά όμως! Δεν λέω τίποτα μέχρι να το κάνουμε». Στη Βόρεια Κορέα δεν ξέρεις ποτέ, αλλά ο Νίκολας Μπόνερ, για όλους «Νικ», είναι πολύ ενθουσιώδης για να συγκρατηθεί. Σήμερα, οι πολίτες της Λαϊκής Δημοκρατίας μπορούν να δουν μόνο τις πατριωτικές ταινίες που παράγει το καθεστώς – ούτε φιλιά ή ανεπιθύμητες ιδέες. Αλλά αυτό που ζητάνε, και ο Νικ γελάει, «είναι μιούζικαλ  του Μπόλιγουντ ή ρωσικές ταινίες δράσης»: ο κινηματογράφος, γράφει η Repubblica, θα μπορούσε να γίνει ένα παράθυρο που ανοίγει αυτός ο 53χρονος Άγγλος και οι κορεάτες φίλοι του και να επεκτείνει τα όρια αυτού που επιτρέπονται στην πιο κλειστή χώρα του κόσμου.

Επειτα από τα φιλικά ποδοσφαίρου που διοργάνωσε, το ντοκιμαντέρ που γύρισε για την ομάδα που νίκησε το 1966 την Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο και τις χιλιάδες των τουριστών που έφερε στο φρούριο του Κιμ τα τελευταία 25 χρόνια, ο Νικ είναι ξεναγός, σκηνοθέτης και επίσης ένας μικρός πρέσβης. Από νέος, αυτός ο αρχιτέκτονας τοπίου ερωτεύτηκε τη Βόρεια Κορέα και τους ανθρώπους της, χωρίς να τους αφήσει πια. «Καταλάβαμε ότι το καθεστώς δεν θα άλλαζε. Γι ‘αυτό προσπαθήσαμε να χτίσουμε ένα άλλο είδος σχέσης».

Το 1993, το Koryo Tours ήταν απλώς ένα τέχνασμα για να μπει κανείς πιο εύκολα, αλλά στη συνέχεια έγινε ένα πραγματικό ταξιδιωτικό πρακτορείο, το μόνο που επιτρέπεται να συνοδεύει τους Δυτικούς. Περίπου 2.000 από αυτούς φθάνουν κάθε χρόνο, οδηγούνται από τους ξεναγούς του καθεστώτος προς τα εθνικά μνημεία, δεν βγαίνει κανείς από το πρόγραμμα. «Δεν είναι διακοπές, αλλά εμπειρία» εξηγεί ο Νικ. «Στην Κορέα μπορεί να γίνει κάτι, αλλά αργά και με σύνεση. Και χωρίς να αγγίζουμε τους ηγέτες, αυτή είναι η αδιάβατη κόκκινη γραμμή».

Λες και δεν το ξέραμε.

Φωτό: Φόντο ε; Πηγή: scmp

Κάποιοι από αυτούς που πηγαίνουν σινεμά, λένε οι Times, συμπεριφέρονται πραγματικά σαν ζώα: σκορπίζουν τα σνακ που τρώνε κάτω, μιλάνε δυνατά στους φίλους τους – καμιά φορά μιλάνε και στην οθόνη. Και να που μια τέτοια συμπεριφορά δεν την επιδεικνύουν τα αληθινά ζώα, τα οποία τυγχάνει να είναι και ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου: όπως διαπίστωσε η ιδιοκτήτρια ενός «dog friendly» σινεμά, οι σκύλοι αποδεικνύονται πιο ήσυχοι στην σκοτεινή αίθουσα. Και τι κάνουν; Πλήρη εικόνα θα έχουμε μετά το Σαββατοκύριακο, οπότε θα προβληθεί η ταινία του Γουες Αντερσον «Isle of Dogs», σκηνοθέτη που έχει επίσης γυρίσει τις ταινίες «Grand Budapest Hotel» και «Fantastic Mr Fox».

Εως τώρα πάντως έχει αποδειχθεί ότι οι σκύλοι βρίσκουν ενδιαφέρουσες τις ταινίες με σκύλους στον κινηματογράφο. Αρκεί να έχουν λίγο νερό στον διάδρομο και ο ήχος να είναι χαμηλός για να μην ταράζει την ευαίσθητη ακοή τους. «Είναι από τους πιο ήσυχους θεατές που έχουμε» λέει η Κάθριν Σμιθ, ιδιοκτήτρια ενός κινηματογράφου που διοργανώνει προβολές για σκύλους κάθε έξι εβδομάδες. «Το πολύ που ακούς είναι η ανάσα τους». Κι όταν δεν τους αρέσει η ταινία; «Οταν ο σκύλος μου βλέπει άλλα σκυλιά στην οθόνη ή τίποτε μπάλες, παρακολουθεί. Εάν δεν τον ενδιαφέρει το θέαμα κοιμάται στα πόδια μου». Τουλάχιστον δεν αρχίζει να σφυρίζει σαν κάτι δίποδα.

Φωτό: Μια μέρα θα γίνει κι αυτό. Πηγή: Londog.com