Αφού η Χίλαρι δεν εξελέγη πρόεδρος και ο ίδιος δεν επέστρεψε στον Λευκό Οίκο ως πρώτος κύριος, γιατί να μην γράψει ένα αστυνομικό θρίλερ που να εκτυλίσσεται ακριβώς εκεί; Ε, αυτό ακριβώς κάνει ο Μπιλ Κλίντον σε συνεργασία με τον συγγραφέα Τζέιμς Πάτερσον (στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες βιβλία του). Και μιας και ο ένοικος του Λευκού Οίκου είναι άλλος και όχι η σύζυγος, ο τίτλος δεν μπορεί να παρεξηγηθεί ως έκφραση κάποιας μύχιας επιθυμίας: το μυθιστόρημα λέγεται «Ο πρόεδρος αγνοείται» και, σύμφωνα με τον Guardian, «διαφημίζεται ως ένα μοναδικό αμάλγαμα ίντριγκας, αγωνίας και παρασκηνίου στους διαδρόμους της πιο ισχυρής εξουσίας».

Το μυθιστόρημα θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 2018. Στο μεταξύ, ο εκδοτικός οίκος Penguin φροντίζει να εξάψει τη φαντασία του αναγνωστικού κοινού με τη διαβεβαίωση ότι το στόρι θα περιέχει στοιχεία που «μόνο ένας πρόεδρος μπορεί να γνωρίζει». Ο ίδιος ο Κλίντον δηλώνει ότι το διασκεδάζει και το ίδιο λέει και ο Πάτερσον με τον οποίο γνωρίστηκαν πριν από δέκα χρόνια παίζοντας γκολφ. Πάνω στην ιδέα του βιβλίου άρχισαν να δουλεύουν στα τέλη του 2016 και παρά το γεγονός ότι η υπόθεση είναι επτασφράγιστο μυστικό έχει διαρρεύσει ότι θα αφορά την απαγωγή ενός εν ενεργεία προέδρου.

Οσο για την τύχη του βιβλίου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων συγγραφείς και εκδότες του δεν ανησυχούν: τα απομνημονεύματα που είχε εκδώσει ο Κλίντον το 2004 είχαν πουλήσει περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, ενώ ο Πάτερσον είναι πιθανότατα ο πλουσιότερος συγγραφέας στον κόσμο. Τη συνέχεια θα την δούμε μάλλον στην οθόνη.

Φωτό: Ποιος ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα. Πηγή: Shutterstock/Orhan Cam

«Η ζωή στην Κίνα έχει κορεστεί από την προσποίηση. Ο κόσμος προσποιείται πως δεν γνωρίζει τι συμβαίνει». Για την καθημερινότητα των ανθρώπων στα αυταρχικά καθεστώτα έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα. Ο κινέζος εικαστικός Αϊ Ουέι Ουέι βάζει το δικό του λιθαράκι με ένα δοκίμιο που αναδημοσιεύουν οι New York Times. «Ο τρόμος της λογοκρισίας», εξηγεί ένας άνθρωπος που όχι μόνο δεν μπορεί να ταξιδέψει στη χώρα του, αλλά ούτε καν να γίνει αναφορά στο όνομά του από τα μέσα ενημέρωσης ή να συμπεριληφθούν τα έργα του σε κάποια έκθεση, «είναι ότι στρεβλώνει τη λογική τάξη με την οποία γίνονται αντιληπτοί ο φυσικός και ο πνευματικός κόσμος. Η λογοκρισία στερεί τους ανθρώπους από την αυτοαντίληψη που έχει ανάγκη ο καθένας από εμάς για την ανεξαρτησία της ύπαρξής του».

Κι αυτή δεν είναι παρά η εισαγωγή ενός σκληρότατου «Κατηγορώ» που απευθύνει ο φημισμένος καλλιτέχνης, γνωστός και στην Ελλάδα από τον ακτιβισμό του υπέρ των μεταναστών στη Λέσβο, στους συμπατριώτες του. Τα καθεστώτα, υπενθυμίζει, βασίζονται σε μια ανταλλαγή: δίνεις υποταγή για να πάρεις κάποια μικρά οφέλη. «Ο πιο κομψός τρόπος για να προσαρμοστείς στην λογοκρισία είναι να παραδοθείς στην αυτολογοκρισία» συνεχίζει. «Η υπόκλιση στην εξουσία με αντάλλαγμα ένα ή περισσότερα οφέλη μπορεί να φαίνεται ήσσονος σημασίας, αλλά χωρίς αυτήν η ωμή παρέμβαση του συστήματος θα ήταν αδύνατη. Η ευθύνη αυτής της πλειοψηφίας που βουλώνει το στόμα της και ενοχλείται από αυτούς που ανοίγουν το δικό τους, είναι για τον Αϊ προφανής. Λογοκρισία, λέει, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη σιωπηρή συναίνεση των λογοκριμένων.

«Και οι ιδεολογικοί σκλάβοι επαναστατούν. Στο τέλος το κάνουν πάντοτε» γράφει στο τέλος. Τουλάχιστον κλείνει με μια νότα αισιοδοξίας.

Φωτό: Στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα που να μην φιμωθεί. Πηγή: The New York Times/Jon Han

Ο Ντίλαν είναι καλύτερος δηλαδή; Ο υπουργός Πολιτισμού της Ιταλίας δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά θα μπορούσε. Γιατί η ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό του με αφορμή τη βράβευση του Μπομπ Ντίλαν με το Νομπέλ Λογοτεχνίας: εάν ένας τραγουδοποιός αξίζει ένα τέτοιο βραβείο γιατί οι δικοί μας τραγουδοποιοί να μην διδάσκονται στα σχολεία για να ανανεώσουμε και λίγο τη λογοτεχνία που περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη και όσο να’ ναι έχει κάπως γεράσει;

Η ιδέα δεν είναι καινούργια. Είχε πέσει στο τραπέζι από τη δεκαετία του ’80 αλλά δεν προχώρησε ποτέ κι έτσι ο πολύ αγαπημένος εδώ Λούτσιο Ντάλα δεν έγινε ποτέ μάθημα στο σχολείο όπως δεν έγιναν και άλλοι τραγουδοποιοί που γνωρίζουν οι μύστες του ιταλικού τραγουδιού: ο Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ και ο Φραντσέσκο Γκουτσίνι, ο Λούτσιο Μπατίστι και ο Βάσκο Ρόσι.

«Οι στίχοι των Γκουτσίνι και Ντάλα αποπνέουν άρτια τον πλούτο της γλώσσας, το μέτρο και τη  λυρικότητά της  και δεν έχουν  να ζηλέψουν  σε τίποτα  τη γλώσσα των μεγάλων λογοτεχνών και ποιητών του 19ου αιώνα, αφού τα μηνύματα, το νόημα και η ατμόσφαιρα τους εξιστορούν την ιστορία της Ιταλίας» γράφει η Corriere della Sera φτιάχνοντας ένα δικό της τοπ τεν με τραγούδια που θα μπορούσαν να «πουν» πολλά στους μαθητές.

«Δεύτερο αστέρι δεξιά/ αυτός είναι ο δρόμος / και μετά ευθεία ως το πρωί / μετά τον δρόμο τον βρίσκεις μέσα σου / οδηγεί στο νησί που δεν υπάρχει / Ισως αυτό σου φαίνεται παράξενο / αλλά η λογική σ’ άρπαξε απ’ το χέρι / και τώρα είσαι σχεδόν σίγουρος πως / δεν μπορεί να υπάρχει ένα νησί που δεν υπάρχει» τραγουδούσε κάποτε ο Εντοάρντο Μπενάτο.

Μάλλον ήρθε η ώρα του Σαββόπουλου, των Κατσιμίχα, του Κηλαηδόνη, του Αγγελάκα, του Δεληβοριά. Γιατί, όπως θα έλεγε και ο ιταλός υπουργός Πολιτισμού, οι άλλοι είναι καλύτεροι δηλαδή;

 Φωτό: Ο Λούτσιο Ντάλα έγινε ένα τόσο ωραίο γλυπτό στη Μπολόνια. Να μην γίνει κι ένα εξαιρετικό μάθημα; Πηγή: Shutterstock/ Luca Lorenzelli

Είναι εντάξει τα λεφτά ή μήπως είναι λίγα; Ας το σκεφτεί όποιος ενδιαφέρεται. Η NASA πάντως θα προσφέρει 15.000 δολάρια σε όποιον μπορέσει να βελτιώσει το FUN3D, το λογισμικό που χρησιμοποιεί για την προσομοίωση της δυναμικής των ρευστών. Σύμφωνα με το Verge, το λογισμικό αυτό χρησιμοποιείται από τη NASA, αλλά και την Boeing, για την ανάπτυξη και την τελειοποίηση των κινητήρων των διαστημικών οχημάτων. Οι υπεύθυνοι της NASA σκέφτηκαν να βάλουν αυτήν την αγγελία προσφέροντας 15.000 δολάρια στον προγραμματιστή που θα ανακηρυχθεί πρώτος από την ειδική επιτροπή και 10.000 δολάρια στον δεύτερο. Πρόκειται για πολύ μεγάλη πρόκληση εάν λάβει υπόψη του κανείς το γεγονός ότι η γλώσσα του προγράμματος είναι η Fortran, η οποία αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1950 και είναι ελάχιστα γνωστή έξω από τους επιστημονικούς κύκλους. Αρα εδώ μιλάμε για εγχείρημα που μοιάζει με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μα μόνο 15.000 δολάρια;

Φωτό: Κερδίζει όποιος το κάνει να πάει από δέκα έως χίλιες φορές πιο γρήγορα. Πηγή: The Verge