Είναι το τουριστικό μοντέλο του μέλλοντος – ενός μέλλοντος χωρίς κάφρους τουρίστες και αγανακτισμένους ντόπιους, όπως συμβαίνει στη Βενετία, τη Βαρκελώνη και αλλού; Θα μπορούσε, λέει ο Guardian που εντόπισε ένα παγκόσμιο τουριστικό υπόδειγμα στην Τσιβιτά, μια μικρή πόλη 3.650 κατοίκων κοντά στην Ρώμη και –τώρα πια– 850.000 τουριστών.

Τι συνέβη εκεί; Η οικονομία της περιοχής αναγεννήθηκε χάρις στα έσοδα από τον τουρισμό. Και είναι τέτοια αυτά τα έσοδα που επέτρεψαν στις δημοτικές αρχές να απαλλάξουν τους δημότες από τους δημοτικούς φόρους. Κι αυτό έγινε επειδή ο δήμαρχος Φραντσέσκο Μπιτζότι αποφάσισε το 2013 να βάλει εισιτήριο για τους επισκέπτες: 1,5 ευρώ αρχικά που έγιναν 3 στη συνέχεια (5 τα Σάββατα και τις Κυριακές).

Το εισιτήριο δεν αποθάρρυνε τους τουρίστες» λέει. «Αντίθετα, ενίσχυσε την ποιότητα. Εδωσε στην πόλη μας περισσότερο κύρος και οι ίδιοι οι τουρίστες είναι πιο προσεκτικοί. Σέβονται περισσότερο το μέρος, ενώ παρατείνουν και την παραμονή τους». Είναι ένα οικονομικό θαύμα, συνεχίζει ο δήμαρχος, για μια πόλη που ανάμεσα σε σεισμούς πλημμύρες, σεισμούς και εγκατάλειψη δεν έχει ζήσει και λίγα από τον 17ο αιώνα.

Στην Τσιβιτά φτάνει κανείς μόνο μέσω μίας γέφυρας, η οποία ξαναφτιάχτηκε μετά τους γερμανικούς βομβαρδισμούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ψυχή της πόλης είναι μεσαιωνική και η κίνηση των οχημάτων απαγορεύεται στους δρόμους της. Εύκολα λοιπόν εντοπίζονται αυτοί που μπαίνουν. Κι εξίσου εύκολα οι επισκέπτες έγιναν από 40.000 το 2010 850.000 σήμερα.

Είναι μια συνύπαρξη με κανόνες, γράφει η βρετανική εφημερίδα. Σούπερ μάρκετ δεν υπάρχει, ούτε φαρμακείο και ταχυδρομείο. Ο τουρισμός ωστόσο έφερε μια τρομερή άνθηση. Και έδωσε ένα χαστούκι στον πρώην υπουργό Οικονομικών Τρεμόντι που δήλωνε κάποτε ότι «η κουλτούρα δεν τρώγεται…».

Φωτό: Στον δρόμο για τον παράδεισο. Πηγή: Shutterstock

Δεν είναι ένα ερώτημα που δεν αξίζει να θέσει κανείς: Εάν ξεσπούσε ένας εμπορικός πόλεμος ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα, όπως απειλεί να κάθε τόσο ο Ντόναλντ Τραμπ, ποιος θα ήταν στο τέλος ο νικητής; Ο Ιαν Μπρέμερ δίνει μια απάντηση στο Time: «Θα τον κέρδιζε η Αμερική». Αλλά, σπεύδει να προσθέσει, δεν σημαίνει πως αυτή είναι μια καλή ιδέα.

Πριν εξηγήσει τους λόγους, ο αμερικανός πολιτολόγος παραθέτει τα τρωτά σημεία της Κίνας. Πρώτα απ’ όλα, το εμπορικό ισοζύγιο ανάμεσα στις δυο χώρες – με το Πεκίνο να έχει πλεόνασμα 300 δισ.  δολαρίων – καθιστά εκατομμύρια θέσεις εργασίας άμεσα εξαρτώμενες από τις εξαγωγές στις ΗΠΑ. Επειτα είναι το χρέος που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Μπρέμερ, έχει πλέον ξεπεράσει το 300% του κινεζικού ΑΕΠ.

Το τρωτό σημείο που προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη ωστόσο είναι εκείνο που επί δεκαετίες αποτελούσε και το πιο δυνατό σημείο της κινεζικής ατμομηχανής: «Το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος είναι μόλις 4% πιο χαμηλό από εκείνο των ΗΠΑ. Είναι πιο οικονομικό πλέον να πληρώνεις εργάτες στην Ιαπωνία απ’ ό,τι στην Κίνα». Και ποιος δεν θα λάβει υπόψη την πολιτική αστάθεια ενόψει του συνεδρίου του Κομουνιστικού Κόμματος το φθινόπωρο και των αναταράξεων που θα προκαλέσει από τις αλλαγές στην κατανομή της εξουσίας; Με ένα τέτοιο εσωτερικό περιβάλλον, το τελευταίο που χρειάζονται οι Κινέζοι είναι ένα εξωτερικό μέτωπο.

Συμφέρει όμως τον Τραμπ να το ανοίξει; Όχι και τόσο. Πρώτον έχει χάσει τους συμμάχους του στην Ασία με την αποχώρησή του από την εμπορική συμφωνία του Ειρηνικού. Δεύτερον έχει αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ. Τρίτον έχει παραχωρήσει στην Κίνα την ηγεσία του αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής. Τέλος, το Πεκίνο δεν θα καθόταν με σταυρωμένα χέρια: οι κινέζοι ξέρουν να διαβάζουν τον εκλογικό χάρτη της Αμερικής και θα χτυπούσαν τις αμερικανικές επιχειρήσεις στις περιοχές όπου συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα ποσοστά του ο Τραμπ.

Εντάξει, θα κέρδιζε. Αλλά όπως φαίνεται, θα γυρνούσε από το πεδίο της μάχης λιγότερο και από μισός.

Φωτό: Κι αν διαλυθεί το παζλ πραγματικά δεν κερδίζει κανείς. Πηγή: Shutterstock

Από τη μία πλευρά είναι οι ήττες στη Μοσούλη και τη Ράκα, από την άλλη επίθεση στη Βαρκελώνη. Παρά τις εδαφικές απώλειες, η ικανότητα των τζιχαντιστών να στρατολογούν και να εμπνέουν για νέες επιθέσεις φαίνεται να έχει ενισχυθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε  ο Μάικλ Ντέμπσεϊ, πρώην επικεφαλής της αμερικανικής αντικατασκοπίας, να κάνει λόγο στο Foreign Policy για «ISIS 3.0» (σ.σ. λογοπαίγνιο με τους τύπους των λογισμικών στις συσκευές κινητών τηλεφώνων και ταμπλετών).

Και πώς νικάς το εξελιγμένο μοντέλο του Ισλαμικού Κράτους; Ο Ντέμπσεϊ υποδεικνύει πέντε πεδία στα οποία πρέπει να αναπτύξει την στρατηγική της η Δύση. Πρώτο και κύριο, είναι απαραίτητο να «τελειώσει η Ράκα» γράφει και προσθέτει: «Η πτώση της άτυπης πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους είναι άμεσης προτεραιότητας». Δεύτερον, η Δύση πρέπει να προλάβει τις νέες απειλές: το ISIS επιδεικνύει ένα υψηλό επίπεδο δημιουργικότητας και ελαστικότητας στις τεχνικές που επιστρατεύει για να χτυπήσει.

Τρίτον, οι τζιχαντιστές δεν πρέπει να αποκτήσουν τον έλεγχο νέων «ιερών τόπων» και προπύργιων, όπως συνέβη με την Ράκα, τη Μοσούλη και τη Σύρτη. Επειτα, η Δύση πρέπει να δημιουργήσει ένα αντιαφήγημα στους διακηρύξεις και τα μηνύματα της προπαγάνδας των τζιχαντιστών. Υπάρχει όμως και κάτι τελευταίο: είναι η σημασία τού να «κατανικηθεί ο φόβος». Τουλάχιστον σε αυτό το τελευταίο, οι δυτικές κοινωνίες δείχνουν να κερδίζουν το στοίχημα.

Φωτό: Το πένθος δεν ταιριάζει στη Δύση. Πηγή: Reuters/ Susana Vera

Ο εξερευνητής Τζέιμς Κουκ, ο οποίος θεωρείται και αυτός που ανακάλυψε «πραγματικά» την Αυστραλία τον 18ο αιώνα και ο πρώτος που χαρτογράφησε τη Νέα Ζηλανδία, αναζητούσε από τότε το υποτιθέμενο αντίστοιχο της Ευρασίας στο νότιο ημισφαίριο. Οι γεωγράφοι της εποχής του, ήταν σχεδόν βέβαιοι ότι νότια της Αυστραλίας υπήρχε μια Terra Australis. Ο ίδιος δεν ήταν και απολύτως σίγουρος. Και δεν την βρήκε.

Να όμως που στον Ειρηνικό υπάρχει μια κρυμμένη ήπειρος, όπως ανακοίνωσε μια ομάδα επιστημόνων πριν από μερικούς μήνες. Η ήπειρος αυτή ονομάστηκε Zealandia από τους ίδιους που υποστηρίζουν ότι η Νέα Ζηλανδία και η Νέα Καληδονία είναι στην πραγματικότητα κομμάτι μιας πλάκας του ηπειρωτικού φλοιού έκτασης 4,9 εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων, η οποία είναι ξεχωριστή από την Αυστραλία. Η ήπειρος είναι βυθισμένη κατά 94%, κυρίως ως αποτέλεσμα της λέπτυνσης του φλοιού πριν την διάλυσή του, είπαν ακόμη διχάζοντας την επιστημονική κοινότητα: μπορεί να ονομαστεί ήπειρος αυτή η βυθισμένη έκταση;

Μια απάντηση θα δώσει το πλήρωμα του Joides Resolution, το οποίο πήρε το όνομά του στη μνήμη του HMS Resolution του Τζέιμς Κουκ και ξεκίνησε το ταξίδι του γι’ αυτά τα αχαρτογράφητα μέρη. Το μήκος του ωκεανογραφικού πλοίου είναι 143 μέτρα, φέρει γερανό γεώτρησης ύψους 62 μέτρων, έχει δυνατότητα έρευνας σε 8.235 μέτρα βάθος και μπορεί να φιλοξενήσει 50 επιστήμονες, όπως μας πληροφορεί η Figaro. Προς το παρόν συμμετέχουν στην αποστολή 32 επιστήμονες, 25 μηχανικοί, ενώ το πλήρωμα αποτελείται από 65 μέλη.

Ο στόχος μεταξύ άλλων είναι να λάβουν δείγματα από το έδαφος της Zealandia προκειμένου να μελετήσουν την ιστορία της. «Είναι μια Ατλαντίδα αλλά για δεινόσαυρους» λέει ο Στίβεν Πίκαρ, ωκεανογράφος που συμμετέχει στην αποστολή. Σύμφωνα με τον ίδιο, «η Zealandia “πνίγηκε” από τους δεινόσαυρους, έπειτα αναδύθηκε πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια για να βυθιστεί και πάλι».  Αν είναι έτσι, θα ‘χει πολλά να πει.

Φωτό: Η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Πηγή: Le Figaro