Ηταν η πιο περιπετειώδης προετοιμασία στα χρονικά της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ. Μέσα σε δυο μήνες χώρεσαν πολλά. Η αμφισβήτηση για την επιλογή του κόουτς, Κώστα Μίσσα. Η απώλεια του All Star, Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο παιδαριώδης τσακωμός -μετά χειροδικίας- του Γιάννη Μπουρούση με τον Νίκο Παππά, σε κοινή θέα. Η έντονη λογομαχία του Κώστα Παπανικολάου με τον Δημήτρη Αγραβάνη στο Βελιγράδι. Η συντριβή από τη Σερβία και η ήττα από τη Γεωργία στο ΟΑΚΑ. Η απουσία τριών διεθνών (Πρίντεζης, Μπουρούσης, Παπαπέτρου) από το τουρνουά του Λονδίνου, λόγω γαστρεντερίτιδας. Αλλιώς ονειρευόμασταν να ξεπροβοδίσουμε την «επίσημη αγαπημένη» που σήμερα (Δευτέρα) πετάει για το Ελσίνκι.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Εθνικής είναι ότι σχεδιάστηκε γύρω από έναν ηγέτη που, 12 μέρες πριν από το Ευρωμπάσκετ, τέθηκε εκτός μάχης. Ο Μίσσας υποχρεώθηκε να αλλάξει άρδην τα πλάνα του – χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Τα έξι φιλικά παιχνίδια πριν από το «Ακρόπολις», εν αναμονή του Γιάννη που δεν έμελλε να φανεί στο ραντεβού, πήγαν στράφι. Μοιραία, η ομάδα θα επιχειρήσει να βρει ρυθμό μέσα από τα πέντε παιχνίδια της στη Φινλανδία, ώστε στους νοκ-άουτ αγώνες να εμφανιστεί στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Αυτοί, άλλωστε, θα κρίνουν την επιτυχία της στο τουρνουά.

Εχουμε αρκετά και σοβαρά ζητήματα: στο αμυντικό ριμπάουντ, στην επίθεση απέναντι σε οργανωμένες άμυνες, στα τρίποντα. Η ανάπτυξη της ομάδας είναι μονοδιάστατη και χωρίς μεγάλη φαντασία. Αρα, προβλέψιμη. Στο σετ παιχνίδι πάσχουμε από έλλειψη ιδεών. Κάποτε, στην περιφέρεια υπήρχαν ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, ο Ζήσης. Σήμερα, μόνον ο Σλούκας μπορεί να ελέγχει τον ρυθμό και, ταυτοχρόνως, να σκοράρει και να δημιουργεί.

Στο μακρινό σουτ, δυστυχώς, δεν υπάρχει λύση. Ή το ‘χεις, ή δεν το ‘χεις. Είναι και θέμα ψυχολογίας. Στο τουρνουά «Ακρόπολις» σουτάραμε τρίποντα με ποσοστό ευστοχίας μόλις 20,3% (12/59). Μία παρήγορη σκέψη είναι πως δεν γίνεται να είμαστε τόσο άστοχοι στο Ευρωμπάσκετ. Σε όλα τα υπόλοιπα, όμως, η παρουσία του Αντετοκούνμπο θα ήταν πολύτιμη. Ο ίδιος ο Μίσσας είπε, σε συνέντευξή του, ότι ο Giannis μπορούσε να προσφέρει 7-8 ριμπάουντ σε κάθε αγώνα, ταχύτητα στη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, τοποθέτηση (δυνατότητα να παίζει σε διαφορετικές θέσεις της πεντάδας, αναλόγως με τις ανάγκες του ματς) και -κυρίως- μέγεθος: αυτό το τεράστιο που διαθέτει ένας All-Star αθλητής του ΝΒΑ.

Κι όμως, μπορεί τα πράγματα να μην είναι τόσο άσχημα, όσο φαίνονται. Πρώτα απ’ όλα, επειδή το ελληνικό ρόστερ είναι γεμάτο από παίκτες με ποιότητα και εμπειρία επιπέδου Ευρωλίγκας. Εχει και βάθος, που είναι απαραίτητο σε τέτοια τουρνουά. Η Εθνική πηγαίνει στο Ευρωμπάσκετ με τέσσερις γκαρντ (Σλούκας, Μάντζαρης, Καλάθης, Παππάς), δύο «τριάρια» (Παπανικολάου, Παπαπέτρου), δύο «τεσσάρια» (Πρίντεζης, Θανάσης Αντετοκούνμπο), τρία «πεντάρια» (Μπουρούσης, Παπαγιάννης, Μπόγρης), και τον Αγραβάνη που παίζει «τεσσάρι» – «πεντάρι». Λείπει ένας στο «2-3»), στις θέσεις για τις οποίες προοριζόταν ο Giannis.

Δεύτερον, δεν έχουμε μόνον εμείς σημαντικές απώλειες. Εχουν και οι Γάλλοι, οι Σέρβοι, οι Ισπανοί, σχεδόν όλοι. Σε αυτό το Ευρωμπάσκετ… έπεσε περονόσπορος. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσες πολλές και ηχηρές απουσίες. Εάν κρίνει κανείς από τα φιλικά παιχνίδια, δεν υπάρχει ομάδα χωρίς προβλήματα και χτυπητές αδυναμίες.

Τρίτον, μετά τη συντριβή της από τους Σέρβους στο Βελιγράδι με 32 πόντους διαφορά (στις 12 του μήνα), η Εθνική έκανε σημαντικά βήματα προόδου – περισσότερο στην άμυνα και λιγότερο στην επίθεση. Η λογική λέει ότι θα εξακολουθήσει να βελτιώνεται. Ετσι γινόταν πάντα. Καθώς προχωρούσε στις μεγάλες διοργανώσεις, παρουσιαζόταν όλο και καλύτερη από αγώνα σε αγώνα. Θα το δείτε: η ομάδα που θα αγωνιστεί στο πρώτο νοκ-άουτ ματς, στις 9 Σεπτεμβρίου, δεν θα είναι ίδια με εκείνη που θα εμφανιστεί στο τζάμπολ της προσεχούς Πέμπτης (16:30) κόντρα στην Ισλανδία.

Ουσιαστικά, το Ευρωμπάσκετ αρχίζει για την Εθνική μας το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, με τα απανωτά ντέρμπι απέναντι στη Γαλλία και τη Σλοβενία – δυο διεκδικητές του χάλκινου (τουλάχιστον) μεταλλίου. Μία νίκη σε αυτά τα δύο παιχνίδια θα ανεβάσει την αυτοπεποίθηση των διεθνών. Θα ακολουθήσουν, η Φινλανδία (5/9) και η Πολωνία (6/9). Για τη συμμετοχή στη φάση των «16» (προκρίνονται οι τέσσερις πρώτοι του ομίλου), δυο νίκες είναι απαραίτητες. Οι επιπλέον είναι, βεβαίως, καλοδεχούμενες, επειδή θα βοηθήσουν για ένα καλύτερο «ζευγάρωμα» στο πρώτο νοκ-άουτ ματς.

Οι ενδο-οικογενειακοί καυγάδες δεν είναι τόσο ανησυχητικοί, όσο οι περισσότεροι πιστεύουν. Συμβαίνουν αυτά στις ομάδες. Είναι σχεδόν αδύνατον, δώδεκα μεγάλα παιδιά -πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες με υπερτροφικά «εγώ»- να αναπνέουν τον ίδιο αέρα επί ενάμισι μήνα, χωρίς να συμβεί κάποιο… θερμό επεισόδιο. Το 1987, ο Γκάλης με τον Γιαννάκη έγραψαν ιστορία ενώ οι σχέσεις τους ήταν «ψυχροπολεμικές». Παρεξηγήσεις είχαμε και στην (επιτυχημένη) Εθνική του 2005, μόνον που -τότε- δεν βρέθηκε κάποιος σερβιτόρος να «κελαηδήσει» στα media. Στον αθλητισμό, ο εγωισμός μαρτυρά φιλοδοξία και δίψα για διάκριση.

Η Εθνική αναχωρεί με τις ευχές όλων των φιλάθλων (το τουρνουά «Ακρόπολις» μας υπενθύμισε πόσο πολύ οι Ελληνες αγαπούν αυτή την ομάδα), αλλά χωρίς την πίστη τους ότι μπορεί να κατορθώσει κάτι σπουδαίο. Επειδή είμαστε του ύψους ή του βάθους. Η κομπορρημοσύνη μας για το «πληρέστερο ρόστερ των τελευταίων ετών», γρήγορα έδωσε τη θέση της στη μιζέρια: «πού πάμε χωρίς τον Γιάννη;». Κι όμως, τις χρονιές που σαρώναμε στα φιλικά, στα επίσημα ματς πάθαμε ιστορικές νίλες (ιδίως από το 2010 και μετά). Σχεδόν όλες οι μεγάλες επιτυχίες ήρθαν όταν κανείς δεν τις περίμενε.

Ο,τι κι αν συμβεί τις επόμενες μέρες, στο Ελσίνκι και στην Κωνσταντινούπολη, οι διεθνείς που απαρνήθηκαν -αφιλοκερδώς- τις μυκονιάτικες παραλίες για να προσφέρουν στην Εθνική τον ιδρώτα τους, αξίζουν την άνευ όρων συμπαράστασή μας. Επειδή το φιλότιμο αξίζει περισσότερο κι από τα μετάλλια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News