Κάποτε ήταν η χώρα του Θερβάντες, του Λόρκα, του Γκόγια, του Πικάσο, του Νταλί, του Γκαουντί. Αλλά και πολύ πρόσφατα ήταν η χώρα του καλύτερου τενίστα στον κόσμο, του πιο ευφάνταστου σεφ, του πιο έντιμου δικαστή, του πιο υπερβατικού σκηνοθέτη. Να όμως που τώρα ο Ναδάλ είναι συνεχώς τραυματίας, ο Φεράν Αντριά έκλεισε το εστιατόριό του, ο Γκαρθόν παύθηκε από τους ίδιους τους συναδέλφους του και ο Αλμοδόβαρ πιάστηκε με τα λεφτά στις οφσόρ των Panama Papers. Τι λείπει; Η πολιτική κατάθλιψη. Στην οποία είτε η Ισπανία θα πέσει εάν παραταθεί η ακυβερνησία και μετά τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής – τις δεύτερες μετά από εκείνες του περασμένου Δεκεμβρίου – είτε θα αποφύγει εάν κάποιοι από τους τέσσερις ηγέτες της χώρας βρουν ένα modus vivendi σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό.

Οι τέσσερις δεν είναι ακριβώς «φανταστικοί». Ο Μαριάνο Ραχόι είναι ο απερχόμενος πρωθυπουργός που μπορεί να επαίρεται ότι έδωσε στη χώρα του τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης, αλλά το άρωμα του «παλιού» και τα σκάνδαλα διαφθοράς του Λαϊκού Κόμματος αφήνουν βαριά τη σκιά τους πάνω του. Επειτα ο Ραχόι δεν είχε ποτέ τη στόφα του σταρ. Αντίθετα από τον Πάμπλο Ιγκλέσιας που και θέλει και μπορεί να τραβάει τους προβολείς.

Ο ηγέτης του αριστερού Podemos – γράφει ο απεσταλμένος της Corriere della Sera στη Μαδρίτη – «είναι και ο ιερέας και η θεότητα σε αυτές τις κοσμικές… λειτουργίες που είναι οι προεκλογικές του συγκεντρώσεις». Γελάει και κλαίει, φωνάζει και μουρμουρίζει. Φιλάει όλον τον κόσμο στο στόμα, άνδρες και γυναίκες – στη Βαρκελώνη άγγιξε στα χείλη τον Χαβιέρ Ντομένετς, τον καταλανό σύμμαχό του.

Ο Χαβιέρ Θέρκας, συγγραφέας των «Στρατιωτών της Σαλαμίνας», είναι ακόμη πιο οξύς: «Είναι μια μεταμοντέρνα και σοφτ επανεκδοχή του φασισμού» είναι το δικό του σχόλιο για τον Ιγκλέσιας

Πολύ χαρισματικός χωρίς αμφιβολία. Αλλά αξιόπιστος; «Είναι χαμαιλέοντας. Το πρωί είναι κομουνιστής, το μεσημέρι περονιστής, το απόγευμα αναρχικός, το βράδυ σοσιαλδημοκράτης, τη νύχτα πατριώτης» έχει πει γι’ αυτόν η Σουζάνα Ντίαθ, πρόεδρος της Ανδαλουσίας και ηγετικό στέλεχος των Σοσιαλιστών. Πράγματι, το τελευταίο σλόγκαν του Ιγκλέσιας είναι το «La patria eres tu» – «Η πατρίδα είσαι εσύ».

Ο Χαβιέρ Θέρκας, συγγραφέας των «Στρατιωτών της Σαλαμίνας», είναι ακόμη πιο οξύς: «Είναι μια μεταμοντέρνα και σοφτ επανεκδοχή του φασισμού» είναι το δικό του σχόλιο για τον Ιγκλέσιας. «Το σχήμα του καλού εναντίον του κακού, της Ισπανίας εναντίον της αντι-Ισπανίας το βρίσκουμε συχνά στην Ιστορία μας». Ο ισπανός λογοτέχνης πιστεύει ότι η τακτική του Ιγκλέσιας θα στεφθεί από επιτυχία.

Πράγμα που θα βυθίσει σε μια ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση τους Σοσιαλιστές, τους δεύτερους των προηγούμενων εκλογών που τώρα κινδυνεύουν να βρεθούν τρίτοι. Ο δικός τους ηγέτης είναι ο Πέδρο Σάντσεθ, ένας κομψός και όμορφος πολιτικός, ο οποίος αν χάσει τη δεύτερη θέση θα πρέπει να παραδώσει τη σκυτάλη στον επόμενο – πιθανότατα θα είναι η Σουζάνα Ντίαθ. Ο ίδιος είναι φρέσκο πρόσωπο, αλλά το κόμμα του είναι πια γερασμένο, ενώ βαρύνεται και με τα δικά του σκάνδαλα. Ποια στάση θα τηρήσει μετεκλογικά; Ο,τι και να επιλέξει πάντως δεν θα γλιτώσει τα επικριτικά σχόλια. Αν συμπράξει με τον Ραχόι θα κατηγορηθεί ότι στηρίζει τη δεξιά, αν επιλέξει να μπει σε μια κυβέρνηση με βασικό εταίρο το Podemos θα κατηγορηθεί ότι παραδίδει τη χώρα στους λαϊκιστές.

Καταλυτικό ρόλο φαίνεται ότι θα παίξουν οι Ανδαλουσιανοί. Για τους οποίους το Podemos είναι ό,τι το κόκκινο πανί στις αρένες για τους ταύρους. Ο λόγος; Το γεγονός ότι ο Ιγκλέσιας στηρίζει τα δημοψηφίσματα στην Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων. Αλλά χωρίς τις βιομηχανίες της Βαρκελώνης και τις τράπεζες του Μπιλμπάο στη βαθιά Ισπανία δεν θα μείνει παρά μόνο ο τουρισμός. Κι έπειτα Σοσιαλιστές και Podemos διαφωνούν σχεδόν στα πάντα – το χάσμα είναι τόσο βαθύ όσο αυτό που χωρίζει τον ενδυματολογικό κώδικα του Σάντσεθ από εκείνον του Ιγκλέσιας.

Απομένει ο τέταρτος της δύσκολης εξίσωσης που θα οδηγήσει στη λύση του προβλήματος. Αυτός είναι ο Καταλανός Αλμπερτ Ριβέρα χάρις στην φρεσκάδα και το ορθό πνεύμα του οποίου οι «Πολίτες» παραμένουν στον αφρό του 15%. Μια συμμαχία με το Λαϊκό Κόμμα, που αναμένεται να καταλάβει την πρώτη θέση, φαίνεται ένα λογικό σενάριο. Ο Ριβέρα, όμως, θέτει έναν όρο: να μην είναι πρωθυπουργός ο Ραχόι. Αν αυτός ο τελευταίος ικανοποιήσει τελικά το αίτημα και αποσυρθεί, τότε στους τέσσερις της Ισπανίας είναι πιθανό να μπει μια γυναίκα. Αξίζει να συγκρατήσει κανείς τα ονόματα: η μία είναι αντιπρόεδρος της απερχόμενης κυβέρνησης Σοράγια Σάενθ ντε Σανταμαρία, η άλλη η πρόεδρος της περιφέρειας της Μαδρίτης Κριστίνα Τσιφουέντες.

Μένει να φανεί εάν κάποια από τις δύο θα γίνει το γυναικείο πρόσωπο που λείπει από την πλούσια πινακοθήκη της Ισπανίας – μετά την Ισαβέλλα, τη βασίλισσα που πείστηκε από τον Κολόμβο να πληρώσει το ταξίδι του στην Αμερική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News