Σε όρους αθλητικού μυθιστορήματος ο Οδυσσέας Εσκιτζόγλου ήταν κάτι σαν καταραμένος. Είχε κατακτήσει χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, το πρώτο ύστερα από μισό αιώνα για τη χώρα μας, αλλά τη λάμψη του άθλου του τη σκίαζαν η πολιτική και ο ένας εκ των δύο συναθλητών του. Σε κάθε περίπτωση όμως υπήρξε ένας από τους αληθινά μεγάλους της παγκόσμιας ιστιοπλοΐας και της ελληνικής ολυμπιακής οικογένειας. Και η είδηση της απώλειάς του –έφυγε την Κυριακή από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών– σκόρπισε θλίψη στον κόσμο του αθλητισμού.

Η επιτυχία του Εσκιτζόγλου και των δύο συναθλητών του είναι κάτι που στην ελληνική αθλητική ιστοριογραφία συνηθίζουμε να το προσπερνάμε. Στην ελληνική αθλητική ιστορία όμως ήταν αναμφίβολα ένας σταθμός, ένα ορόσημο. Ηταν Σεπτέμβριος 1960 όταν στον κόλπο της Νάπολης, στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Ρώμης, η Ελλάδα θα κατακτούσε το πρώτο της χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο από το 1912 και τον θρυλικό Κωνσταντίνο Τσικλητήρα. Ηταν το μετάλλιο που κατέκτησε στην ιστιοπλοΐα στην κατηγορία Dragon, το πλήρωμα του «Νηρεύς»: Οδυσσέας Εσκτιζόγλου, Γιώργος Ζαΐμης και βεβαίως ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος.

Το «Νηρεύς» είχε τερματίσει πρώτο, μπροστά από το σκάφος «Τάνγκο» της Αργεντινής και το σκάφος «Νεβίλια» της Ιταλίας που κατέκτησαν το ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα.

Ασφαλώς τα φώτα έπεσαν στον μετέπειτα βασιλιά της χώρας· όλες οι φωτογραφίες και οι τελετές ήταν προπαγανδιστικά επικεντρωμένες στο πρόσωπο του διαδόχου-ιστιοπλόου που έφερε το χρυσό στην πατρίδα και ως εκ τούτου αυτή η επιτυχία έλαβε πολιτειακό και πολιτικό πρόσημο, χάνοντας αυτομάτως μέρος της αίγλης της.

Ομως ο Εκιτζόγλου, όπως και ο Ζαΐμης, δεν ήταν κάποιος που έκανε απλώς το χόμπι του περιμένοντας να γίνει βασιλιάς και «έτυχε» να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο, το πρώτο μεταπολεμικά σε μια χώρα που ζούσε ακόμα τον εφιάλτη της μετεμφυλιακής περιόδου.

Ο Εσκιτζόγλου υπήρξε ένας ιστιοπλόος αιχμής για τα δεδομένα της εποχής. Ηταν πρωταθλητής Ευρώπης και πέντε φορές πρωταθλητής Ελλάδας. Τέσσερα χρόνια μετά τη Ρώμη, έλαβε μέρος και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο όπου με τον Θέμη Μαγουλά και πάλι τον Γιώργο Ζαΐμη κατετάγη όγδοος. Το 1968 πήγε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού όπου έφτασε στην 15η θέση με τον Αναστάσιο Βογιατζή και (ξανά) τον Γιώργο Ζαΐμη.

Η επιτυχία του 1960 κατάφερε να απαλύνει τις εντυπώσεις που είχαν προκαλέσει οι έλληνες αθλητές του στίβου για τους οποίους ο Τύπος εκείνων των ημερών είχε γράψει ότι «το έριξαν στις μακαρονάδες». Χαρακτηριστικό το σκίτσο του Μποστ που δημοσιεύτηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1960 στην «Ελευθερία».

Χρησιμοποιώντας του ήρωές του, τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα, ο Μποστ έκανε έναν κραυγαλέο –και ως εκ τούτου γεμάτο ειρωνεία– παραλληλισμό με τη νίκη του Σπύρου Λούη το 1896, βρίσκοντας ως κοινό στοιχείο τη σχέση των δυο ολυμπιονικών με το… Μαρούσι (ο Κωνσταντίνος είχε σπουδάσει στα Ανάβρυτα) και προτείνοντας να στέλνονται στις Ολυμπιάδες μόνο Μαρουσιώτες….

Η κηδεία του Οδυσσέα Εσκιτζόγλου θα γίνει την Τετάρτη στις 13.00 στο Νεκροταφείο του Βύρωνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News