Ηταν εκεί τρεις «γενιές». Οι κάτω των 30, που δεν την είχαν δει Πρωταθλήτρια. Γιατί το ’94 ήταν αγέννητοι ακόμη, ή πολύ μικροί για να θυμούνται εκείνη την ΑΕΚ των τριών διαδοχικών τίτλων – την κατά γενική ομολογία πιο θεαματική ομάδα που γνώρισαν τα ελληνικά γήπεδα. Του Σαβέβσκι, του Σαμπανάντζοβιτς, του Στέλιου Μανωλά, του Κασσάπη, του Μπατίστα, του Μπορμπόκη, του Αλεξανδρή, του Δημητριάδη, του Γιώργου Σαββίδη (του «Κουμπάρου»), του Ατματσίδη και του -νεαρού τότε- Τσιάρτα. Πρωτίστως του προπονητή της, Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Οι άνω (και πολύ άνω) των 30, που σχεδόν είχαν ξεχάσει πόσο γλυκιά είναι η γεύση της κορυφής. Και πολλά παιδιά. Χιλιάδες ΑΕΚόπουλα που, παραδόξως, δεν διάλεξαν για ομάδα τους τον (μέχρι χθες) μόνο της ζωής τους πρωταθλητή, ώστε να γλιτώνουν από την καζούρα των συμμαθητών τους κάθε Δευτέρα. Ηταν η πιο δυνατή εικόνα από το στολισμένο με 60.000 χαμόγελα ΟΑΚΑ: τα παιδιά που έγιναν ΑΕΚ μέσα στα πιο σκοτεινά της χρόνια. Προφανώς, επειδή κάποιος μεγάλος τα δίδαξε ότι το μεγαλείο ενός συλλόγου δεν μετριέται (μόνο) με τρόπαια.

Το μεγαλείο της ΑΕΚ, που αναγεννήθηκε εκ της τέφρας της, δεν έχει να κάνει με το Πρωτάθλημα που χθες (Κυριακή) εξασφάλισε. Θα μπορούσε να το έχει χάσει, εάν ο ΠΑΟΚ δεν «αυτοκτονούσε» κατ’ εξακολούθηση στα δύο περιλάλητα ντέρμπι της Τούμπας. Τέτοια ευτυχία, ούτε η ίδια δεν την ονειρευόταν – το παραδέχθηκε και ο Δημήτρης Μελισσανίδης: «Περιμέναμε να το πάρουμε στο νέο μας γήπεδο, αλλά το πήραμε πιο νωρίς». Το μεγαλείο της είναι ο αγώνας της, που έδωσε με πάθος, σεμνότητα και ταπεινότητα. Το απίθανο άλμα της: από την απόλυτη καταστροφή του 2013, στη διεκδίκηση του τίτλου πέντε χρόνια αργότερα. Αυτό το «Ερχόμαστε» που φώναξε το 2015, βγαίνοντας από την περιπέτεια της Γ’ και της Β’ Εθνικής, και απέδειξε ότι το εννοούσε. Οι θρίαμβοί της «με τους Μπακάκηδες και τους Λαμπρόπουλους», τον «τελειωμένο» Χριστοδουλόπουλο και τον «λίγο» Χιμένεθ, που κάποτε όλοι περιφρονούσαν. Η προκοπή της παρά το μικρό της μπάτζετ – πολύ χαμηλότερο από εκείνα του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ.

Το μεγαλείο της είναι η άρνησή της να χάσει. Στο Πρωτάθλημα παραμένει αήττητη από τον περασμένο Οκτώβριο. Στην Ευρώπη, σε δέκα αγώνες, ούτε η πάμπλουτη Μίλαν δεν κατόρθωσε να τη φέρει βόλτα.

Το μεγαλείο της είναι το «μέταλλό» της στα μεγάλα παιχνίδια. Νίκησε δυο φορές τον Ολυμπιακό, τον οποίο απέκλεισε και στο Κύπελλο, δεν έχασε στη Λεωφόρο, νίκησε στο ΟΑΚΑ τον ΠΑΟΚ, σκοράροντας ενώ έπαιζε με δέκα παίκτες, και από το Κίεβο άξιζε να φύγει με την πρόκριση στους «16» του Europa League.

Το μεγαλείο της είναι οι φοβερές της ανατροπές. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το 0-2 που έγινε 3-2 στο πρώτο ματς με τον Ολυμπιακό; Τα δυο γκολ στο τελευταίο πεντάλεπτο στο «Γ. Καραϊσκάκης»; Την ισοφάριση στη Λεωφόρο, στο 94′; Την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου με την απίθανη γκολάρα του Λάζαρου; Στιγμές συναρπαστικές, που δεν απόλαυσαν μόνον οι οπαδοί της, αλλά και όσοι φίλαθλοι αγαπούν το ποδόσφαιρο πέρα από τα συλλογικά χρώματα.

Ακόμη κι αν ο ΠΑΟΚ έπαιξε καλύτερη μπάλα από την ΑΕΚ (μετά το πρώτο δίμηνο της σεζόν), το έκανε απέναντι σε αντιπάλους χαμηλότερης δυναμικότητας. Μόνον το γκολ του Βαρέλα θα μπορούσε να γίνει «highlight» στο φιλμ με τις πιο σημαντικές στιγμές της χρονιάς, όμως, εκτός από τον διαιτητή, το ακύρωσε και η «μπούκα» του Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο. Το καταχώρισε στα δικαστικά χρονικά της σεζόν. Μεγάλη νίκη, ο ΠΑΟΚ δεν έχει να επιδείξει. Ισως να την κάνει στον τελικό του Κυπέλλου, στις 12 Μαΐου.

Το μεγαλείο της ΑΕΚ είναι ότι στάθηκε όρθια, παίζοντας σε τρεις διοργανώσεις, αν και είχε χάσει από νωρίς δυο από τους κορυφαίους της παίκτες: τον Μάνταλο και τον Γιόχανσον. Οτι επένδυσε στο ελληνικό στοιχείο, όταν στις ενδεκάδες των άμεσων ανταγωνιστών της έψαχνες τους Ελληνες… με το κυάλι. Οτι αξιοποίησε στο 100% το ταλέντο (σχεδόν) όλων των ποδοσφαιριστών της. Οτι ασχολήθηκε μόνο με το ποδόσφαιρο – δεν ακολούθησε τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό στο «ξεκατίνιασμα» των χυδαίων ανακοινώσεων και των Social Media. Οτι κράτησε τον κόσμο της φρόνιμο. Τιμωρήθηκε -αυστηρά- μόνο για έναν πυρσό που άναψε και έσβησε στην εξέδρα. Και για μια απαράδεκτη χειρονομία του προπονητή της.

Εάν δεν βρεθεί δικαστής που θα πει ότι το «ντου» του ένοπλου Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο δεν έπρεπε να τιμωρηθεί, και ότι το ντέρμπι ΠΑΟΚ – ΑΕΚ δεν έπρεπε να διακοπεί γι’ αυτό το… ασήμαντο περιστατικό, η ΑΕΚ είναι Πρωταθλήτρια για 12η φορά στην ιστορία της. Η πίκρα των ΠΑΟΚτσήδων είναι κατανοητή, όμως και η χαρά των ΑΕΚτσήδων, απολύτως δικαιολογημένη. Ο κ. Λουτσέσκου δεν έχει δίκιο που τους κακίζει για τη χθεσινή τους φιέστα («δεν καταλαβαίνω γιατί πανηγυρίζει η ΑΕΚ»). Τον τίτλο δεν του τον «έκλεψε» η ΑΕΚ, αλλά εκείνος που τον πληρώνει. Ο Ιβάν. Που ζήτησε συγγνώμη, αλλά τώρα τον θέλει πίσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News