Ομολογουμένως, η κατάσταση στη Σύνοδο Κορυφής ήταν σαν κανείς να μην ήθελε να ακούσει για κυρώσεις εις βάρος της Τουρκίας. Οχι γιατί αίφνης οι Ευρωπαίοι αγάπησαν τον Ερντογάν ή προσχώρησαν στις θέσεις της Μέρκελ, η οποία εξακολουθεί να βλέπει μια προοπτική εταιρικής σχέσης που εδώ και καιρό έχει πεθάνει. Αλλά γιατί η Σύνοδος που ολοκληρώθηκε με ένα γερό ξενύχτι τα ξημερώματα της Παρασκευής είχε τόσα πολλά στην ατζέντα, ώστε όλοι έψαχναν για έναν συμβιβασμό για τα θέματα που τους έκαιγαν. Και, πλην ημών και της Κύπρου, κανέναν άλλον δεν έκαιγε η Τουρκία.

Οπως είναι συνεπώς αντιληπτό, σε μια Σύνοδο με Ταμείο Ανάκαμψης, Brexit και την εκκρεμότητα της ανάληψης της εξουσίας από τον Τζο Μπάιντεν σε κάτι περισσότερο από έναν μήνα, η Τουρκία ήταν μια σημαντική εκκρεμότητα, αλλά και πάλι εκκρεμότητα. Δεν είναι ότι η Αθήνα δεν προσήλθε με συμμάχους, τουναντίον. Αλλά και οι σύμμαχοι είχαν θέματα αμιγώς δικού τους ενδιαφέροντος και έπρεπε, με τη σειρά τους, να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.

Η Αυστρία, για παράδειγμα, η οποία ζητά ακόμα και τη διακοπή των ενταξιακών διαδικασιών για την Τουρκία, «καιγόταν» για τη σύνδεση του Ταμείου Ανάκαμψης με το κράτος-δικαίου, για το οποίο ήγειραν ενστάσεις η Πολωνία και η Ουγγαρία. Η Βιέννη, ως μέλος των «Φειδωλών» είχε εξασφαλίσει ένα πολύ καλό πακέτο και πόνταρε στην άρση του βέτο, όντας σε ανοιχτή επικοινωνία με το Βερολίνο. Οταν αυτό επετεύχθη, ο Σεμπάστιαν Κουρτς θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η Σύνοδος ήταν επιτυχημένη. Ομολογουμένως, τόσο ο ίδιος όσο και ο Ολλανδός Μαρκ Ρούτε δεν δέχθηκαν το πρώτο προσχέδιο ανακοινωθέντος, το οποίο είχε προκαλέσει τον έντονο προβληματισμό της Αθήνας και τάχθηκαν ενεργά υπέρ της αλλαγής του. Μέχρι εκεί όμως.

Οσο για τη Γαλλία, άνθρωποι με γνώση του παρασκηνίου, κάνουν λόγο για μια ισορροπημένη προσέγγιση εντός της Συνόδου. Είναι προφανές ότι τις προηγούμενες ημέρες είχε επέλθει μια γαλλογερμανική συνεννόηση, με το Παρίσι να ζητά ενεργότερη στάση του Βερολίνου στο θέμα του Brexit. Από εκεί και πέρα, όμως, το Βερολίνο ήθελε και μια ηπιότερη στάση των Παρισίων στα της Τουρκίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κ. Μακρόν, αν ήθελε, θα μπορούσε να έχει τινάξει τη Σύνοδο στον αέρα για το θέμα της Τουρκίας. Επέλεξε, όμως, ρεαλιστικά κινούμενος να μην το κάνει, με δεδομένο και τον ενεργό ρόλο που επίσης έπαιξε η Γερμανία στην κάμψη των ενστάσεων Ουγγαρίας και Πολωνίας και, συνακόλουθα, στην άρση του βέτο για το Ταμείο Ανάκαμψης.

Από την άλλη, αυτοί που παγίως απέφευγαν τη συζήτηση για κυρώσεις στη γείτονα, επέμειναν. Η Γερμανία και η Βουλγαρία, σύμφωνα με γνωρίζοντες, κράτησαν σκληρή στάση, βγαίνοντας μπροστά και έχοντας την υποστήριξη της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Μάλτας, που, όμως, δεν χρειάστηκε να κάνουν ιδιαίτερο «παιχνίδι».

«Ενα βήμα τη φορά»

Υπό αυτό το πρίσμα, η μάχη για τον κ. Μητσοτάκη μετατοπίστηκε στη σφαίρα του εφικτού. Και το εφικτό, πέραν των κυρώσεων σε φυσικά πρόσωπα και οντότητες, ήταν η εντολή στον κ. Μπορέλ να επανέλθει ως τον Μάρτιο με έναν πλήρη κατάλογο αξιολόγησης και επιλογών. Στην κυβέρνηση γνώριζαν ήδη πριν τη Σύνοδο ότι αυτή ήταν η πιθανότερη έκβαση, γι’ αυτό και δεν σήκωναν υπέρμετρα τους τόνους. Ενα βήμα τη φορά, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης. Μένει να φανεί, αν θα υπάρξει επόμενο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News