Επτά ερωτήσεις, επτά υποθέσεις, επτά σενάρια. Ο Independent επιχειρεί με αυτόν τον τρόπο να ρίξει φως σε μια υπόθεση που δύσκολα φωτίζεται – κι αλίμονο εάν φωτιστεί από την πυρηνική λάμψη ενός Αρμαγεδδώνα.

Είναι πιθανή μια «χειρουργική επέμβαση» των ΗΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Βόρειας Κορέας και τις πλατφόρμες εκτόξευσης των βαλλιστικών της πυραύλων; Ο φόβος εδώ είναι ότι το Πεντάγωνο φοβάται πως μια προληπτική επίθεση θα προκαλούσε την αντεπίθεση της Πιονγιάνγκ στη Νότια Κορέα με βομβαρδιστικά αλλά και την εκτόξευση πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές που θα μπορούσαν να φτάσουν στην Ιαπωνία και την Αλάσκα θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή 48 εκατ. ανθρώπων.

Ακόμη και μια περιορισμένη επίθεση των ΗΠΑ θα μπορούσε να προκαλέσει πυρηνικό Αρμαγεδδώνα. Εκτός (πράγμα απίθανο) εάν η Ουάσινγκτον «προειδοποιούσε αμέσως την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα ότι πρόκειται για χειρουργική επέμβαση».

Κάποιοι λένε ότι η κρίση μπορεί να λυθεί με την αλλαγή καθεστώτος στην Πιονγιάνγκ. Αλλά η Κίνα φοβάται ότι μια τέτοια αλλαγή θα προκαλούσε μαζική έξοδο βορειοκορεατών προσφύγων, όπως και ότι θα έφερνε τον αμερικανικό στρατό στα σύνορά της. Οπότε…

Κι εδώ έρχεται η πρόταση της «επίθεσης ευρείας κλίμακας» από μια συμμαχία ΗΠΑ, Νότιας Κορέας και Ιαπωνίας με την υποστήριξη βομβαρδιστικών. Αλλά υπάρχει περίπτωση να μην πατήσει ο Κιμ αμέσως το κουμπί;

Η πρώτη αντίδραση του Κιμ σε μια επίθεση θα ήταν μια αντεπίθεση με βαρέα όπλα. Αλλά ποιος θα μπορούσε να αποκλείσει ότι θα χρησιμοποιούσε και χημικά όπλα;

Μπορεί να σώσει την κατάσταση η οικονομία; Το κόστος ενός πολέμου στην κορεατική χερσόνησο θα ήταν καταστροφικό καθώς η Νότια Κορέα, με εταιρίες όπως η Samsung και η Hyundai, κατέχει το 1,9% της παγκόσμιας οικονομίας. Ο αντίκτυπος στα χρηματιστήρια θα ήταν τεράστιος – για να μην μιλήσει κανείς για το κόστος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι ο Κιμ ποσώς στενοχωριέται για όλα αυτά.

Και σε αυτό το σημείο μπαίνει στο τραπέζι η πιο ανώδυνη επιλογή: η επιστροφή στη διπλωματία προκειμένου να τεθεί ένα τέλος στην πυρηνική κούρσα του βορειοκορεατικού καθεστώτος. Ποιο όμως θα είναι το αντάλλαγμα που θα ζητήσει ο Κιμ Γιονγκ Ουν – και ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι διατεθειμένος να δώσει; Ούτε εδώ χωράει και πολλή αισιοδοξία. Γιατί τίποτε δεν είναι πιο δύσκολο από τη συνεννόηση ανάμεσα σε αυτούς τους δυο.

Φωτό: Ετσι θα ξεκινήσουν όλα μια μέρα; Πηγή: Reuters/Toru Hanai

Θα ορκιζόταν κανείς ότι το χρήμα και τα λούσα δεν φέρνουν τουλάχιστον λίγη ευτυχία; Δύσκολα. Υπάρχει, όμως, τουλάχιστον ένας άνθρωπος στον κόσμο για τον οποίο θα βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά.

«Είμαστε όλοι δέκτες του κοινωνικού κανόνα σύμφωνα με τον οποίο θα πρέπει να ζηλεύουμε τη ζωή των διασημοτήτων και επομένως να είμαστε ανικανοποίητοι με τη δική μας» γράφει στον Guardian ο Ολιβερ Μπάρκεμαν. «Αλλά – συνεχίζει – δεν υπάρχει ούτε ένα κύτταρο πάνω μου που θα ήθελε να αλλάξω τη ζωή μου με του Ντόναλντ Τραμπ ή με εκείνη της Ιβάνκα ή του Ντόναλντ Τζούνιορ και των άλλων που επιδεικνύουν κάθε μέρα πόσο πλούσιοι, διάσημοι και ισχυροί είναι με εκείνη την ανησυχία οργής και ανίας που εκπέμπουν απ’ όλους τους πόρους τους».

Υπάρχει, λέει ακόμη ο βρετανός αρθρογράφος, ένας σίγουρος τρόπος για να λατρέψεις το διαμερισματάκι σου και την ήσυχη ζωή σου: να φανταστείς τον Τραμπ με το μπουρνούζι να παρακολουθεί το Fox News σε μια σουίτα στο Μαρ-α-Λάγκο με επιχρυσωμένες βρύσες. Όπως εξάλλου σημειώνει ο φιλόσοφος Τοντ Μέι σε άρθρο του στους New York Times η ιδέα τού να θέλεις να ζήσεις τη ζωή κάποιου άλλου, ακόμη κι αν τρέφεις θαυμασμό γι’ αυτόν, είναι αρκετά παράξενη. «Σημαίνει όχι μόνο να βρεθείς στη θέση εκείνου, αλλά και να αρνηθείς τη δική σου – από τις σχέσεις σου έως την προσωπική σου ιστορία».

Ποιος θα το έκανε για να ζήσει τη χρυσή -μα τόσο κενή- ζωή του Ντόναλντ Τραμπ;

Φωτό: Για πέταμα; Ναι, για πέταμα.  Πηγή:The Guardian/Michael Marconi

«Η μητέρα μου, λίγο πριν πεθάνει, με έμαθε να ζω με εκείνα που μας δίνει η γη, όπως έκαναν και οι πρόγονοί μας. Δεν ήθελε να ντρέπομαι να είμαι μέρος του ονείρου. Κάνω αυτήν την πορεία για τον λαό μου, για μένα αλλά και για τη μαμά».

Ο Κλίντον Πράιορ είναι Αβορίγινας από τη Δυτική Αυστραλία και θυμίζει πολύ τον Φόρεστ Γκαμπ. Αλλά αντίθετα από τον αφελή κινηματογραφικό ήρωα που ερμήνευσε ο Τομ Χανκς και έτρεχε από τη μία άκρη της Αμερικής στην άλλη χωρίς να ξέρει γιατί, ο Κλίντον τρέχει για συγκεκριμένο λόγο και αιτία. Στο τέλος μιας διαδρομής μέσα από φλογισμένες ερήμους και πόλεις που ξεπερνά τα 5.000 χιλιόμετρα, θα μπει στο κοινοβούλιο για να συναντήσει τον πρωθυπουργό και να του μιλήσει καθαρά γι’ αυτό που οι πρώτοι κάτοικοι της Αυστραλίας ζητούν εδώ και αιώνες: δικαιοσύνη.

Ο Κλίντον, γράφει η Corriere della Sera, ξεκίνησε στις 8 του περασμένου Σεπτεμβρίου από το Ματαγκαράπ, στην καρδιά του Περθ, όπου μια εκατοστή Αβορίγινες και άστεγοι δημιούργησαν έναν «προσφυγικό στρατόπεδο» σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον κλείσιμο περισσότερων από 150 καταυλισμών των ιθαγενών. «Δεν θέλω ο λαός μου να χάσει τα σπίτια του επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να μην χρηματοδοτεί πια τις αναγκαίες υπηρεσίες» εξηγεί ο «περιπατητής του πνεύματος» στην ιστοσελίδα που δημιούργησε ειδικά για τη μάχη που δίνει.

Είχε μείνει και ο Κλίντον στον δρόμο για δυο χρόνια – είχε χάσει τη δουλειά του, το κορίτσι του, το σπίτι του. Κάποια στιγμή εξεγέρθηκε. Αρχισε να περπατάει. Και να που χθες έφτασε στο Σίδνεϊ.

Φωτό: Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει. Πηγή: clintonswalkforjustice.org

Ο Μίνι Γουάν Τσι γεννήθηκε μόλις πριν από μερικές ημέρες. Και δεν υπήρχε άνθρωπος, όχι μόνο στον ζωολογικό κήπο του όπου γεννήθηκε αυτό το πάντα αλλά και έξω από αυτόν, που να μην γιορτάζει το γεγονός.

Οι επισκέπτες του ζωολογικού κήπ0υ του Μποβάλ, στη Γαλλία, θα μπορούν να θαυμάσουν τον Μίνι Γουάν Τσι από τον Νοέμβριο. Αλλά όλη η πόλη ετοιμάζεται για χρυσές δουλειές. Γιατί όπως σημειώνει η Figaro στο ρεπορτάζ της, η άφιξη των γονιών του πάντα, το 2012, οδήγησε σε αύξηση των τουριστών από 600.000 τον χρόνο σε πάνω από ένα εκατομμύριο.

Μπορεί να φανταστεί κανείς επομένως τι θα γίνει με αυτό το μωρό – πάντα που από τη γέννησή του και μετά οι φίλοι ζωολογικού κήπου στο Facebook εκτοξεύτηκαν από τις 520.000 στις 570.000. Μαζί με τα «likes» αυξήθηκαν και οι πωλήσεις των λούτρινων πάντα στην μπουτίκ του ζωολογικού κήπου. Και γενικώς, ο τουριστικός τζίρος στην ευρύτερη περιοχή έχει αυξηθεί κατά ένα τρίτο. Τι περιμένουμε για να φέρουμε κι εδώ κανένα από αυτά τα συμπαθέστατα ζώα;

Φωτό: Και πού να σκάσει μύτη κι ο μικρός. Πηγή: Le Figaro/Eric Martin