Δεν είναι εύκολο να φτάσει κανείς στον θησαυρό. Η Μητέρα Φύση τον έχει κρύψει καλά στην καρδιά μιας σχεδόν αδιάβατης τούντρας, που βρίσκεται σε απόσταση 280 χιλιομέτρων από το πιο κοντινό χωριό. Αυτό είναι το Yellowknife – Κίτρινο Μαχαίρι. Και οι 19.000 κάτοικοί του είναι οι μοναδικοί γείτονες των 530 εργαζόμενων στο τελευταίο ορυχείο διαμαντιών που εγκαινιάστηκε στον Καναδά από την De Beers, τον κολοσσό του εμπορίου πολύτιμων λίθων.

Το ορυχείο βρίσκεται στις βόρειες περιοχές της καναδικής επικράτειας, κοντά στη Μεγάλη Λίμνη των Σκλάβων και σε ένα μέρος όπου  κυρίως συχνάζουν αρκούδες, αλεπούδες και τάρανδοι. Το ορυχείο προβλέπεται να αποδίδει 12.000 καράτια την ημέρα ή 4,5 εκατομμύρια καράτια τον χρόνο έως το 2030. Αυτά τα «δάκρυα των θεών» είναι ο θησαυρός, τον οποίο δεν ψάχνουν σκάβοντας οι σκλάβοι όπως συνέβαινε έως πολύ πρόσφατα. Γιατί στο όνομα της διαφάνειας, η De Beers υπέγραψε μια αδαμάντινη συμφωνία με την τοπική κοινότητα, η οποία έσπευσε να συστήσει την εταιρία Mountain Province Diamonds και να καπαρώσει το 49% του ορυχείου, ενώ συμφωνητικά υπογράφηκαν και με τις έξι κοινότητες ιθαγενών της περιοχής.

Κι όμως. Αυτή η επιχείρηση ηθικής δεν είναι αρκετή να εξαφανίσει την καχυποψία πολλών πια για τον τρόπο που φτάνουν τα διαμάντια από τα ορυχεία στα κοσμηματοπωλεία. Με λίγα λόγια, οι πωλήσεις πέφτουν. Κι εκείνο το ευρηματικό σλόγκαν της De Beers, «τα διαμάντια είναι παντοτινά», που έκανε εκατομμύρια ζευγάρια τον περασμένο αιώνα να σφραγίζουν τον παντοτινό έρωτά τους; Φαίνεται ότι στον 21^ο δεν πείθει και πολύ: όπως εξηγεί ο Economist, το 1939 μόλις το 10% των Αμερικανίδων μπορούσε να επιδείξει ένα δαχτυλίδι με τον πολύτιμο λίθο στο δάχτυλό της, ενώ προς τα τέλη του αιώνα τα διαμαντένια δαχτυλίδια έλαμπαν στα δάχτυλα του 80% των μελλόνυμφων Αμερικανίδων.

Φαίνεται όμως ότι η ενημέρωση για τον εμφύλιο στη Σιέρα Λεόνε και τους αιμοσταγείς δικτάτορες που χρηματοδοτούν τα καθεστώτα τους με το λαθρεμπόριο των διαμαντιών έκαναν τη δουλειά τους. Μπορεί να την έκανε και το Χόλιγουντ με την ταινία το «Ματωμένο διαμάντι». Γεγονός είναι πάντως ότι – με την εξαίρεση των Κινέζων και των Ινδών – όλο και περισσότεροι προτιμούν τα συνθετικά διαμάντια, τα οποία και «καθαρά» είναι και δεν ξεχωρίζουν από τα γνήσια παρά μόνο στο μικροσκόπιο. «Καθαρά σαν τις αρχές σας» όπως θα έλεγε και ο μισθοφόρος Λεονάρντο ντι Κάπριο της ταινίας.

Είναι αυτός ένας λόγος για τον οποίο η De Beers, μια εταιρία που ξεκίνησε από τη Νότια Αφρική στα τέλη του 19^ου αιώνα για να ελέγξει μέσα σε λίγα χρόνια σχεδόν ολόκληρη την παγκόσμια αγορά, δεν σκοπεύει να ανοίξει άλλο ορυχείο. Ενας άλλος λόγος είναι ότι ο θησαυρός κάτω από το χώμα θα αρχίσει από εδώ και μπρος να μειώνεται. Γιατί τελικά τίποτε δεν διαρκεί για πάντα.

Φωτό: Η Μέριλιν Μονρόε ερωτοτροπούσε μαζί τους. Πώς να μην λατρέψουν εκατομμύρια γυναίκες; Πηγή: youtube.com

Και η ξεχασμένη Βόρεια Ιρλανδία; Τι θα απογίνει με το Brexit; Το ερώτημα έθεσαν οι New York Times με αφορμή τις εκλογές που διεξάγονται σήμερα για την ανάδειξη της νέας Βουλής του Μπέλφαστ. Και η απάντηση είναι ότι το μέλλον δεν δείχνει να είναι και τόσο ρόδινο. Οι Βορειοϊρλανδοί ζουν από το 1998 ειρηνικά όχι μόνο χάρη στις συμφωνίες που υπέγραψαν με τους Βρετανούς αλλά και χάρη στις στενές οικονομικές σχέσεις που ανέπτυξαν με την Ιρλανδία στον κοινό ευρωπαϊκό χώρο. Με άλλα λόγια, για πρώτη φορά από τη βρετανική κατοχή του νησιού και την ανεξαρτησία του Δουβλίνου (1921), οι δυο οντότητες ζουν χωρίς σύνορα. Πιο απλά, το ιρλανδικό έθνος ενώθηκε εις σάρκα μίαν – έστω και δια της πλαγίας.

Τι θα γίνει, όμως, τώρα που τα «ανύπαρκτα» σύνορα θα επιστρέψουν εξαιτίας της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ενωση, και ειδικά από τη στιγμή που οι θρησκευτικές έριδες δεν εξαφανίστηκαν μαγικά μετά τις συμφωνίες του ’98; Το αντίθετο, αρκεί μια σπίθα για να αρπάξει και πάλι φωτιά το Μπέλφαστ. Ο φόβος είναι ότι η νέα διαίρεση του νησιού και η απομόνωση των βόρειων κομητειών που βρίσκονται ακόμη υπό την κυριαρχία του Λονδίνου θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν με νέα επιχειρήματα τους εθνικιστές της μίας ή της άλλης πλευράς. Και – κυρίως – θα μπορούσαν να τους τροφοδοτήσουν με όπλα. Τίποτε δεν αποκλείει, δηλαδή, να βρει απέναντί του το Λονδίνο έναν νέο IRA. Και με την Ευρώπη να είναι πλέον πραγματικά μακριά.

Φωτό: H ευφυής εικονογράφηση είναι του Daniel Stolle. Πηγή: The New York Times

Ο άνθρωπος από τη Γκάμπια που έπλενε πιάτα, θα γίνει συνέταιρος σε ένα από τα πιο διάσημα εστιατόρια στον κόσμο – στο Noma της Κοπεγχάγης. Το εστιατόριο που ανήκει στον πολυβραβευμένο σεφ Ρενέ Ρετζεπί έκλεισε το περασμένο Σάββατο με μια γιορτή για να ανοίξει ξανά την 1^η Δεκεμβρίου υπό την αρχιτεκτονική μπαγκέτα του Μπγιάρκε Ινγκελς σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο που βρίσκεται σε ένα από τα νησάκια της πρωτεύουσας της Δανίας.

«Το πρότζεκτ είναι φανταστικό, αλλά τι αξία θα είχε χωρίς τους ανθρώπους;» δήλωσε ο Ρενέ Ρετζεπί ανακοινώνοντας ότι ο Αλί Σόνκο, ο λαντζέρης που βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του, όταν ξεκίνησε η περιπέτεια του Noma πριν από 13 χρόνια, θα γίνει συνέταιρός του. «Ο Αλί – εξήγησε – ενσαρκώνει την καρδιά και την ψυχή του Noma. Νομίζω ότι ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται εντελώς τι σημαίνει να έχεις κοντά σου έναν άνθρωπο σαν τον Αλί. Δουλεύει πάντα με το χαμόγελο».

Αλί λεγόταν και ο πατέρας του διάσημου σεφ. Στη Δανία, υπενθυμίζει η Corierre della Sera, είχε μεταναστεύσει από την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και είχε ξεκινήσει κι αυτός τη νέα του ζωή πλένοντας πιάτα. Ο σεφ που έχει κερδίσει τέσσερις φορές το βραβείο του «καλύτερου εστιατόριου στον κόσμο» για να γίνει ένας διεθνής σταρ της παγκόσμιας γαστρονομίας δεν ξεχνάει αυτό το παρελθόν: ο πατέρας του είχε γνωρίσει τη μητέρα του, Χάνα, στο καφέ που έπλενε τα πιάτα, ενώ η ίδια εργαζόταν πρώτα ως καθαρίστρια κι έπειτα ως ταμίας.

Τα πέντε πρώτα χρόνια του Noma ο Ρενέ Ρετζεπί είχε ξεχάσει πώς ήταν ο έξω κόσμος. «Το Noma ήταν τα πάντα, ο κόσμος δεν υπήρχε. Μια μέρα έπεσε στα χέρια μου μια εφημερίδα, την άνοιξα και είδα τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Δεν ήξερα ποιος ήταν». Το 2010 το Noma μπήκε για πρώτη φορά στον τελικό του διαγωνισμού για το καλύτερο εστιατόριο στον κόσμο. Ο Αλί δεν πρόλαβε να πάρει βίζα για να ταξιδέψει στο Λονδίνο. «Πήδηξα στον αέρα από τη χαρά μου όταν είδα ότι κερδίσαμε» είχε διηγηθεί τότε ο Αλί. «Επειτα άνοιξαν τα σακάκια τους και είδα ότι φορούσαν όλοι μπλούζες με τη φωτογραφία μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω».

Αυτή η ιστορία έχει γνήσια γεύση ζωής.

Φωτό: Πηγή: b.dk

Πιθανότατα, η ιστορία αυτού του παπαγάλου θα είχε δώσει την αφορμή στον Αίσωπο να σκαρώσει ένα από εκείνα τα πολύ διδακτικά παραμύθια του. Ο Νάιτζελ, πάντως, εξαφανίστηκε μια ημέρα από το σπίτι του στην Καλιφόρνια για να ξαναβρεθεί έπειτα από τέσσερα χρόνια στις νότιες περιοχές της αμερικανικής πολιτείας, σχεδόν πάνω στα σύνορα με το Μεξικό. Εκείνη που τον αναγνώρισε ήταν μια κτηνίατρος, η οποία και φρόντισε για τη μεταφορά του στην παλιά του κατοικία. Εκεί όμως ο Νάιτζελ εξέπληξε τους πάντες. Γιατί αντί να μιλήσει τα συνηθισμένα του αγγλικά με προφορά Οξφόρδης (οι ιδιοκτήτες του είναι αγγλικής καταγωγής), μίλησε στα ισπανικά.

Ο Νάιτζελ ανήκει στο καλύτερο ομιλών είδος (Psittacus erithacus), το οποίο είναι γνωστό και ως γκρίζος παπαγάλος. Και μάλλον είναι αυτή του η δεξιότητα στη μίμηση των ήχων του περιβάλλοντος που του επέτρεψε να «μάθει» και τα ισπανικά. Η Telegraph που έχει και το ρεπορτάζ γράφει, πάντως, ότι οι οικείοι του σχεδόν σοκαρίστηκαν φτάνοντας στο σημείο να υποψιαστούν ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Το μικροτσίπ, ωστόσο, που του είχαν τοποθετήσει για τον εντοπισμό του δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι ο Νάιτζελ ήταν αυτός. Ακόμη κι αν η πρώτη φράση που εκστόμισε ήταν «Γεια, είμαι από τον Παναμά, πώς πάει;». Φυσικά στα ισπανικά.

Φωτό: Δεν είναι ο Νάιτζελ, αλλά ανήκει στο ίδιο είδος. Πόσες γλώσσες να ξέρει; Πηγή: Telegraph/Alamy