Η απόλυσή του από τον φίλο του, Ρομάν Αμπράμοβιτς, τον Δεκέμβριο του 2015 ήταν η απαρχή της πιο ανελέητης αμφισβήτησης που αντιμετώπισε, ποτέ, προπονητής ποδοσφαίρου. Στα 59 του, πάμπλουτος πια, θα μπορούσε να «αράξει». Αλλά ο Ζοσέ Μουρίνιο παραείναι εγωιστής για να «τα παρατήσει» τόσο εύκολα. Η πρόκριση της Ρόμα στον τελικό του Κόνφερενς Λιγκ είναι το... μήνυμά του, ότι δεν «ξόφλησε»
Η απόλυσή του από τον φίλο του, Ρομάν Αμπράμοβιτς, τον Δεκέμβριο του 2015 ήταν η απαρχή της πιο ανελέητης αμφισβήτησης που αντιμετώπισε, ποτέ, προπονητής ποδοσφαίρου. Στα 59 του, πάμπλουτος πια, θα μπορούσε να «αράξει». Αλλά ο Ζοσέ Μουρίνιο παραείναι εγωιστής για να «τα παρατήσει» τόσο εύκολα. Η πρόκριση της Ρόμα στον τελικό του Κόνφερενς Λιγκ είναι το... μήνυμά του, ότι δεν «ξόφλησε»
Εχει κατακτήσει 25 τρόπαια. Ανάμεσά τους, δυο Τσάμπιονς Λιγκ και οκτώ τίτλους πρωταθλήματος σε τέσσερις διαφορετικές χώρες (Πορτογαλία, Αγγλία, Ισπανία και Ιταλία). Επίσης, ένα Κύπελλο UEFA, ένα Γιουρόπα Λιγκ και τέσσερα εθνικά Κύπελλα: Ισπανίας, Ιταλίας, Αγγλίας και Πορτογαλίας. Για τους θριάμβους του στα γήπεδα αυτοανακηρύχθηκε, κάποτε, ως «Special One». Είναι παράξενο, που με τέτοιο βιογραφικό έβαλε τα κλάματα επειδή η ομάδα του, η Ρόμα, προκρίθηκε στον τελικό του ταπεινού Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ – ένα τουρνουά… της παρηγοριάς για τους συλλόγους που δεν «χώρεσαν» στο Τσάμπιονς, ή το Γιουρόπα, Λιγκ. Ή, μήπως, δεν είναι;
Από την τελευταία μεγάλη επιτυχία του Ζοσέ Μουρίνιο, τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ που κέρδισε ως προπονητής της Τσέλσι το 2015, έχουν περάσει επτά ολόκληρα χρόνια. Η απόλυσή του από τον φίλο του, Ρομάν Αμπράμοβιτς, στις 17 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς, ήταν η απαρχή της πιο ανελέητης αμφισβήτησης που αντιμετώπισε, ποτέ, τεχνικός του ποδοσφαίρου. Στα media και στα social media διάβαζε, δίπλα στο όνομά του, χαρακτηρισμούς όπως «αναχρονιστικός», «ξεπερασμένος», «τελειωμένος», «υποκριτής», και ακόμη χειρότερους. Το τελευταίο του τρόπαιο, το Γιουρόπα Λιγκ του 2017, δεν θεωρήθηκε τόσο σπουδαίο -για το μέγεθος της Γιουνάιτεντ-, ώστε να τον κρατήσει στο Μάντσεστερ. Τον έδιωξαν (Δεκέμβριο και πάλι) του 2018. Στην Τότεναμ (2019-2021) έκανε μια καλή αρχή, όμως δεν κατέκτησε απολύτως τίποτα – για πρώτη φορά στην καριέρα του. Λίγο πριν εγκαταλείψει το Λονδίνο, το hashtag #JoseOut είχε γίνει trend. Η Ρόμα, στην οποία προσλήφθηκε το περασμένο καλοκαίρι, δεν ήταν, απλώς, ο επόμενος σταθμός του, αλλά, ίσως, η τελευταία του ευκαιρία για να αποδείξει ότι δεν «ξόφλησε».
Στα 59 του (τα έκλεισε τον Ιανουάριο), πάμπλουτος πια, θα μπορούσε να απαλλάξει τον εαυτό του από αυτό το άγχος. Προτίμησε, όμως, να δώσει ακόμη μια «μάχη». Επειδή παραείναι εγωιστής για να «τα παρατήσει» τόσο εύκολα. Αλλά και γιατί το ποδόσφαιρο, όσο κι αν το… κακοποιεί με τις φουλ αμυντικές του τακτικές, το αγαπάει. Η μπάλα.. κυλάει στο αίμα του. Δέχτηκε τη δουλειά σε έναν σύλλογο που απείχε τρεις δεκαετίες από τον πιο πρόσφατο ευρωπαϊκό του τελικό (το 1991 είχε χάσει το Κύπελλο UEFA από την Ιντερ), και έχει να χαρεί ένα τρόπαιο από το 2008 (το Κύπελλο Ιταλίας), ελπίζοντας σε μια λυτρωτική βραδιά όπως η χθεσινή.
Στο καυτό «Ολίμπικο», μπροστά σε 70.000 θεατές, η Ρόμα νίκησε τη Λέστερ… α λα Μουρίνιο (με ένα γκολ του Τάμι Εϊμπραχαμ μόλις στο 11’, το οποίο υπερασπίστηκε ώς το τέλος), και σε συνδυασμό με το 1-1 του «King Power Stadium» προκρίθηκε στον τελικό της 25ης Μαΐου, στα Τίρανα, όπου θα αντιμετωπίσει την ολλανδική Φέγενορντ. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της προπονητικής του καριέρας (το Κύπελλο UEFA του 2003 με την Πόρτο), ο «Mou» θα έχει την ευκαιρία να σηκώσει ακόμη ένα «ασημικό», έστω λιγότερο λαμπερό από τα προηγούμενα. Να πάψει να ζει σαν τους απόστρατους στρατηγούς, με τις ένδοξες αναμνήσεις των μακρινών θριάμβων του.
Αν τα καταφέρει, θα γίνει ο πρώτος κατακτητής της νεοσύστατης διοργάνωσης, και ο πρώτος προπονητής που θα έχει στη συλλογή του τρόπαια του Τσάμπιονς Λιγκ, του Γιουρόπα Λιγκ, του Κόνφερενς Λιγκ και του (παλιού) Κυπέλλου UEFA. Το Κύπελλο Κυπελλούχων, που καταργήθηκε το 1999, δεν το πρόλαβε ως προπονητής. Αλλά… το γεύτηκε -κι αυτό- το 1997, ως διερμηνέας του Μπόμπι Ρόμπσον στην Μπαρτσελόνα. Αν δεν τα καταφέρει, δηλαδή αν οι «τζιαλορόσι» ηττηθούν στον τελικό, και πάλι θα έχει γράψει ιστορία. Θα έχει φτάσει σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Πόρτο, Ιντερ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρόμα), κάτι που κανείς άλλος προπονητής δεν έχει κατορθώσει.
«Είμαι πολύ φορτισμένος συναισθηματικά. Η Ρόμα είναι ένας σπουδαίος σύλλογος, και τα τρόπαια που έχει κατακτήσει είναι αντιστρόφως ανάλογα με την ιστορία και το μέγεθός του… Είμαστε μια οικογένεια. Καθώς τα χρόνια περνούν, γίνεσαι λιγότερο εγωιστής και παίρνεις περισσότερο το ρόλο του πατέρα, ή ακόμη και του παππού, για τους παίκτες σου. Γι’ αυτό είμαι χαρούμενος και συγκινημένος γι’ αυτούς. Νομίζω πως όλοι στη Ρόμα είναι χαρούμενοι πια, και έχω κι εγώ μια μικρή συνεισφορά σε αυτό», τόνισε, μεταξύ άλλων, στο τέλος του ματς, με δάκρυα στα μάτια, ένας «άλλος» Μουρίνιο, που δεν θύμιζε τον παλιό αλαζόνα και υπερόπτη εαυτό του.
Η προσεχής αντίπαλος της Ρόμα, η Φέγενορντ, που στον χθεσινό (Πέμπτη) ημιτελικό απέκλεισε τη Μαρσέιγ, θα παίξει στον πρώτο της ευρωπαϊκό τελικό μετά 20 ολόκληρα χρόνια: από τη σεζόν 2001-2002, που είχε κατακτήσει το Κύπελλο UEFA απέναντι στην Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Είναι η χρονιά των «μεγάλων επιστροφών» (και) στο Γιουρόπα Λιγκ. Στον τελικό της Σεβίλλης (18 Μαΐου) θα αναμετρηθούν, η Αϊντραχτ Φρανκφούρτης και η Γκλάσκοου Ρέιντζερς. Ενα «ζευγάρι» – έκπληξη, αν σκεφτεί κανείς ποιες ομάδες συμμετείχαν στη διοργάνωση (Μπαρτσελόνα, Ντόρτμουντ, Λειψία, Νάπολι, Πόρτο, Αταλάντα, Σεβίλλη, Λιόν, Αϊντχόφεν…). Η Αϊντραχτ έχει να παίξει σε ευρω-τελικό 42 χρόνια. Και η Ρέιντζερς, 14. Από τη μονομαχία της με τη Ζενίτ στο UEFA του 2008.
Μεγάλοι χαμένοι, δυο αγγλικοί σύλλογοι: η Λέστερ, που έχασε την ευκαιρία να διεκδικήσει ευρωπαϊκή Κούπα για πρώτη φορά, και η Γουέστ Χαμ, που μάταια προσπαθεί να φτάσει σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης από το 1976.
