Στις πλαγιές του Eβερεστ, η υπερθέρμανση του πλανήτη λιώνει στρώματα χιονιού και πάγου, με ένα μακάβριο αποτέλεσμα, που καθιστά ακόμη πιο τραγική την κλιματική αλλαγή που βιώνουν και τα βουνά των Ιμαλαΐων (ταυτόχρονα με τον υπόλοιπο κόσμο αλλά με πιο γρήγορο ρυθμό): η αραίωση του μόνιμου στρώματος πάγου αποκαλύπτει τις σορούς πολλών ορειβατών εκ των εκατοντάδων που πέθαναν, προσπαθώντας να φτάσουν στην κορυφή του κόσμου.

Μεταξύ όλων όσοι αναρριχώνται φέτος στο Εβερεστ συγκαταλέγεται και μία ομάδα στόχος της οποίας δεν είναι να το κατακτήσει, ούτε να το καθαρίσει από τα απορρίμματα που άφησαν πίσω τους ορειβάτες από όλον τον κόσμο, αλλά να απομακρύνει από τις πλαγιές του τις ξεχασμένες και παγωμένες σορούς όσων άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή.

Ριψοκινδυνεύοντας τις ζωές τους, όπως αναφέρει η ιταλική La Repubblica, αυτοί οι ντόπιοι ορειβάτες έχουν ήδη ανακτήσει πέντε σορούς, περιλαμβανομένης μίας σε σκελετική μορφή, οι οποίες στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Κατμαντού, την πρωτεύουσα του Νεπάλ. Δύο έχουν ήδη προ-ταυτοποιηθεί, εν αναμονή αναλυτικότερων εξετάσεων για την επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους, όπως δήλωσε εκπρόσωπος του υπουργείου Τουρισμού του Νεπάλ, ενώ όσες δεν αναγνωριστούν πιθανότατα θα αποτεφρωθούν.

Η εν εξελίξει επιχείρηση στο Εβερεστ, καθώς επίσης και στα γειτονικά Λότσε και Νούπτσε, πέρα από μακάβρια, είναι επίσης πολύ δύσκολη και επικίνδυνη. «Λόγω των επιπτώσεων της υπερθέρμανσης του πλανήτη, οι σοροί και τα απορρίμματα καθίστανται ολοένα πιο ορατά καθώς μειώνεται η χιονοκάλυψη», ανέφερε σχετικά στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Αντίτγια Κάρκι, ταγματάρχης του στρατού του Νεπάλ που ηγείται μιας ομάδας 12 στρατιωτών και 18 ορειβατών που μετέχουν στη μακάβρια αποστολή.

Περισσότεροι από 300 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στο Εβερεστ από τότε που άρχισαν οι οργανωμένες ορειβατικές αποστολές (τη δεκαετία του 1920), οκτώ μόνον την τελευταία σεζόν, και αρκετές σοροί εξακολουθούν να κείτονται στις πλαγιές του υψηλότερου βουνού της Γης, άλλες κρυμμένες μες στον πάγο και κάτω από το χιόνι και άλλες μέσα σε βαθιές χαράδρες.

Ορισμένες, στις οποίες διακρίνεται, μάλιστα, ο πολύχρωμος ορειβατικός εξοπλισμός, έχουν καταστεί ορόσημα στον δρόμο προς την κορυφή, με παρατσούκλια όπως «Πράσινες Μπότες» και «Ωραία Κοιμωμένη». «Ασκείται μια ψυχολογική επίδραση», εξήγησε ο νεπαλέζος αξιωματικός. «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι εισέρχονται σε θεϊκά εδάφη, όταν αναρριχώνται στα βουνά, αλλά εάν βλέπουν πτώματα στην πορεία, αυτό μπορεί να έχει αρνητικό αποτέλεσμα».

Πολλά πτώματα βρίσκονται στην αποκαλούμενη ζώνη θανάτου, πάνω από τα 7.600 μέτρα, όπου τα χαμηλά επίπεδα οξυγόνου στο αίμα αυξάνουν τον κίνδυνο «οξείας νόσου του υψομέτρου», η οποία μπορεί να αποβεί θανατηφόρα μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Χρειάστηκαν 11 ώρες, ένα τσεκούρι καθώς και λίτρα καυτού νερού για να ανακτηθεί μία από τις σορούς, η οποία ήταν βυθισμένη στον πάγο μέχρι το στήθος.

Η ανάκτηση σορών σε μεγάλα υψόμετρα παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα ακόμα και στις τάξεις της παγκόσμιας ορειβατικής κοινότητας. Πρόκειται για μια διαδικασία που κοστίζει χιλιάδες δολάρια ενώ για την ανάκτηση μίας, μόλις, σορού, απαιτούνται έως και οκτώ ορειβάτες/διασώστες. Σε μεγάλα υψόμετρα η μεταφορά βαρέων φορτίων είναι ιδιαίτερα δύσκολη και μία σορός μπορεί να ζυγίζει περισσότερα από εκατό κιλά. Για τον νεπαλέζο στρατιωτικό, όμως, πρόκειται για κάτι που πρέπει να γίνει πάση θυσία. «Πρέπει να φέρουμε πίσω το δυνατόν περισσότερες από τις σορούς», είπε. «Εάν συνεχίσουμε να τις αφήνουμε εκεί, τα βουνά μας θα μετατραπούν σε νεκροταφεία», πρόσθεσε.

Τα Ιμαλάια κρύβουν ακόμα πολλά μυστικά, ένα εκ των οποίων, εάν αποκαλυπτόταν, θα μπορούσε να ξαναγράψει, τουλάχιστον εν μέρει της παγκόσμια ιστορία της ορειβασίας. Η σορός του πρωτοπόρου βρετανού ορειβάτη Τζορτζ Μάλορι, ο οποίος χάθηκε κατά τη διάρκεια της τρίτης αποστολής του στο Εβερεστ το 1924, βρέθηκε τελικά μετά από 75 χρόνια, το 1999. Ωστόσο εξακολουθεί να αγνοείται η σορός του επίσης βρετανού συντρόφου του στην προσπάθεια κατάκτησης της υψηλότερης κορυφής της Γης, Αντριου Ιρβάιν, καθώς επίσης και η φωτογραφική τους μηχανή, η οποία θα μπορούσε να προσφέρει την απόδειξη ότι ένας εκ των δύο (εάν όχι και οι δύο) κατάφερε, τελικά, να κατακτήσει το Εβερεστ, 19 χρόνια πριν από τον νεοζηλανδό Εντμουντ Χίλαρι και τον σέρπα Τενζίνγκ Νοργκάι.

Στο πλαίσιο της ευρύτερης εκστρατείας καθαρισμού του Εβερεστ, με προϋπολογισμό άνω των 600.000 δολαρίων, κινητοποιήθηκαν περισσότεροι από 170 νεπαλέζοι ορειβάτες/αχθοφόροι με αποστολή να συλλέξουν απορρίμματα συνολικού βάρους 11 τόνων – από σκηνές και ορειβατικά σύνεργα έως άδειες φιάλες υγραερίου, ακόμη και περιττώματα. «Φέτος τα απορρίμματά τους οφείλουν να τα φέρουν πίσω στην κοιλάδα οι ορειβάτες. Ποιος, όμως, θα κατεβάσει τα απορρίμματα των προηγούμενων ετών;», σημείωσε σχετικά ο νεπαλέζος ταγματάρχης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News