«Κάθαρση». Οι συναντήσεις της φωτογράφου με την 91χρονη γιαγιά της Αικατερίνης Βαϊνοπούλου στο χειμωνιάτικο λημέρι της κοντά στη θάλασσα, στον Αναυρο Βόλου, είναι συνειδητές απόπειρες να σχετιστεί με μια γυναίκα που συνεχίζει να ονειρεύεται | Κατερίνα Ολκα
Την Παρασκευή 19 Απριλίου 2024, στο φουαγέ του θεάτρου «Ολβιο» εγκαινιάστηκε η έκθεση των συμμετεχόντων στο βιωματικό σεμινάριο της Μάρως Κουρή «Φωτορεπορτάζ τη στιγμή των γεγονότων»
«Κάθαρση». Οι συναντήσεις της φωτογράφου με την 91χρονη γιαγιά της Αικατερίνης Βαϊνοπούλου στο χειμωνιάτικο λημέρι της κοντά στη θάλασσα, στον Αναυρο Βόλου, είναι συνειδητές απόπειρες να σχετιστεί με μια γυναίκα που συνεχίζει να ονειρεύεται
Την Παρασκευή 19 Απριλίου 2024, στο φουαγέ του θεάτρου «Ολβιο» εγκαινιάστηκε η έκθεση των συμμετεχόντων στο βιωματικό σεμινάριο της Μάρως Κουρή «Φωτορεπορτάζ τη στιγμή των γεγονότων»
«Ενιωσα μεγάλη χαρά όταν ο ιδρυτής του Μικρού Πολυτεχνείου, Θράσσος Καμινάκης, με κάλεσε να μοιραστώ με νέες και νέους, ανερχόμενες/ους φωτορεπόρτερ, τους θησαυρούς της ανθρωπότητας που αποκόμισα από τα βιώματά μου σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου» γράφει η Μάρω Κουρή στο δελτίο της έκθεσης που εγκαινιάστηκε την Παρασκευή 19 Απριλίου, στις 7 μ.μ., στο φουαγέ του θεάτρου «Ολβιο» (Ιερά Οδός 67 και Φαλαισίας 7, τηλ. 210 3414.118), με φωτογραφίες των συμμετεχόντων στο βιωματικό σεμινάριο της γνωστής φωτορεπόρτερ «Φωτορεπορτάζ τη στιγμή των γεγονότων». Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 24 Απριλίου, καθημερινά 19:00- 21:00.
Οι συμμετέχοντες στη δημιουργική ομάδα –άλλοι σε 12 και άλλοι σε έξι συναντήσεις, στη φιλόξενη κόκκινη αίθουσα του Μικρού Πολυτεχνείου, και άλλοι από την επαρχία παρακολουθώντας διαδικτυακά, συν τις βιωματικές φωτογραφίσεις στις Μικρές Πατρίδες της Αθήνας– μοιράζονται τις αλήθειες τους μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, κάτι γνώριμο στην πραγματικότητα του φωτορεπορτάζ, φωτογραφίζοντας με ενσυναίσθηση.
Από τα νοσταλγικά φέρι του Ρίο και το μυσταγωγικό πανήγυρι του Αη-Σιμιού, του Νίκου Μελίστα, και τα ανεξερεύνητα μονοπάτια ενός συνταξιούχου Ολλανδού στην άγονη γραμμή των Κυθήρων, του Αργύρη Χατζηαργυρόπουλου, μέχρι τη γέννα μιας ζωής από έναν νέο που επέστρεψε στο χωριό του ως ποιμένας, του Ανδρέα Κανελλόπουλου, παρατηρούμε καθρεφτίσματά μας. Ερχόμαστε κοντά στην ευαλωτότητά μας μέσα από τις εικόνες της καθημερινότητας ενός ηλικιωμένου ΛΟΑΤΚΙ ατόμου, της Εφης Κατσαφάρου, καθώς και μέσα από εικόνες της 90χρονης γιαγιάς της Κατερίνας Ολκα, στον Βόλο.
«Τα Κύθηρα του Ολλανδού». Ο Φρανκ βαν Βίερντε, απόφοιτος της σχολής Ιστορίας και Τέχνης του Πανεπιστημίου του Αμστερνταμ, αγάπησε τα Κύθηρα από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο νησί, το 1991. Το 2003 μετακόμισε μόνιμα, παραβλέποντας τις δυσκολίες που εγκυμονεί το νησί της άγονης γραμμής, και ίδρυσε το «Pyrgos House», όπου εκτός από υπηρεσίες διαμονής, προσφέρει επίσης πεζοπορικές διαδρομές. Μάλιστα, κάθε Κυριακή, από τον Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο, οργανώνει ελεύθερες, δωρεάν πεζοπορίες για όλους (Αργύρης Χατζηαργυρόπουλος)
«Η γέννα / A shepherd’s bliss». Υπάρχει ένα οικουμενικό δέος στη γέννα, είναι η θέληση για ζωή, η ελπίδα της συνέχειας, η ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο. Ο φωτογράφος πήρε την κάμερά του και έσπευσε στο ορεινό χωριό Θεόκτιστο Αρκαδίας, την παλιά Τοπόριστα («εκχερσωμένος τόπος» στα σλαβικά) όταν ο φίλος του Παναγιώτης Δελής, ένας από τους τέσσερις κτηνοτρόφους του χωριού, του τηλεφώνησε ότι οι προβατίνες του γεννάνε. Ο 34χρονος κτηνοτρόφος βρέθηκε στα 18 του στην Αθήνα για να σπουδάσει ψάλτης στη Ριζάρειο, αλλά η ζωή στη μεγαλούπολη τον έπνιγε. Προτίμησε την αγροτική ζωή στο χωριό του και δεν το μετάνιωσε ποτέ, παρά τις απρόβλεπτες κακουχίες (Ανδρέας Κανελλόπουλος)
«Μιλέν». Γεννήθηκε το 1942 σε ένα χωριό της Αλεξανδρούπολης, στον Εβρο, και έζησε εκεί μέχρι τα 12. Ηταν αγόρι. Ο πατέρας του τον έστειλε στην Αθήνα, στην αδελφή του. Σε ηλικία 24 ετών ταξίδεψε στην Καζαμπλάνκα, όπου χειρουργήθηκε πραγματοποιώντας ένα όνειρό του: την αλλαγή φύλου. Η λήψη ορμονών εξακολούθησε να είναι αναγκαία μέχρι την ηλικία των 70, οπότε τη διέκοψε για λόγους υγείας. «Η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν είδα το σώμα μου ολόγυμνο στον καθρέφτη. Ημουν η Μαίρη Μυλωνά, η ΜΙΛΕΝ» λέει (Ευστρατία Κατσαφάρου)
«Ferry Tales». Ενας φωτογραφικός αναστοχασμός στα φέρι της γραμμής μεταξύ Ρίου και Αντιρρίου, την άλλοτε πολυσύχναστη πλωτή αρτηρία σύνδεσης της Πελοποννήσου με τη Στερεά Ελλάδα, που υποχωρεί στη σκιά της γέφυρας. Σε κάθε διαδρομή του προς τη Ναύπακτο, όπου μεγάλωσε, ο φωτογράφος επιλέγει το φέρι, που μοιάζει να τον ανταμείβει προσφέροντάς του χρόνο για να σαλπάρει… μέσα στον εαυτό του, στις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Η ιδέα των κλικ γεννήθηκε πρόσφατα ενώ ήταν καθισμένος στο λευκό, γεμάτο αλάτι παγκάκι του καταστρώματος, κάτω από τις παλαιού τύπου λάμπες νέον (Νίκος Μελίστας)
«Το πανηγύρι του Αη-Συμιού». Τα τελευταία πέντε χρόνια ο Μελίστας φωτογραφίζει το πανηγύρι του Αγίου Συμεών ή Αη-Συμιού, εμβαθύνοντας με τον φακό του στις πολλαπλές διαστάσεις του, ιστορικές, κοινωνικές, μουσικοχορευτικές και πολιτισμικές. Ριζωμένο στην κουλτούρα των Μεσολογγιτών, το πανηγύρι οφείλει το όνομά του στο μεταβυζαντινό μοναστήρι που χτίστηκε το 1740, οκτώ χιλιόμετρα ανατολικά του Μεσολογγίου. Γιορτάζεται δύο φορές τον χρόνο, το διήμερο της Υπαπαντής, στις 2 και 3 Φεβρουαρίου, και το τετραήμερο του Αγίου Πνεύματος, ενσωματώνοντας με μοναδικό τρόπο την ιστορία, τη θρησκεία και τη μουσικοχορευτική μας παράδοση (Νίκος Μελίστας)
