Λέγεται Ερικ Ράιντ και είναι παίκτης των 49ερς του Σαν Φρανσίσκο, ομάδας του αμερικανικού φούτμπολ. Ή μάλλον δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ο αθλητής που μαζί με τον συναθλητή του, Κόλιν Κέπερνικ, κήρυξαν τον πιο ευγενή πόλεμο απέναντι στον ρατσισμό: ήταν εκείνοι που πρώτοι γονάτισαν κατά την ανάκρουση του αμερικανικού ύμνου δίνοντας το έναυσμα σε ένα κύμα διαμαρτυρίας που προκάλεσε την οργή -ποιου άλλου; – του Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Ερικ Ράιντ βρήκε στους New York Times ένα φιλόξενο βήμα για να μιλήσει γι’ αυτό που δεν θέλει ή δεν μπορεί να καταλάβει ο αμερικανός πρόεδρος. Και αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις του:

«Αποφασίσαμε να γονατίσουμε γιατί ήταν μια ευγενική χειρονομία. Είχα σκεφτεί πως η επιλογή μας θα μπορούσε να συγκριθεί με μια σημαία που ανέμιζε μεσίστια σε ένδειξη πένθους για μια τραγωδία. Μου κάνει εντύπωση ότι η διαμαρτυρία μας εκλαμβάνεται λανθασμένα ως έλλειψη σεβασμού απέναντι στη χώρα και τη σημαία. Επιλέξαμε αυτήν την χειρονομία επειδή είναι ακριβώς το αντίθετο».

«Ξέρω ότι παίρνοντας μέρος σε αυτό το κίνημα κινδυνεύω η καριέρα μου να έχει την ίδια τύχη με αυτήν του Κόλιν (σ.σ. απομακρύνθηκε από την ομάδα του). Μου έρχεται όμως στο μυαλό μια φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: “Ερχεται κάποια στιγμή όπου η σιωπή ισοδυναμεί με προδοσία”. Κι εγώ επέλεξα να μην προδώσω τους καταπιεσμένους».

«Ο πρόεδρος Τραμπ μίλησε προσβλητικά για εμάς χαρακτηρίζοντας αντίθετα “καλούς ανθρώπους” τους νεοναζιστές του Σάρλοτσβιλ. Αυτή του η στάση μάς αποθαρρύνει και μας εξοργίζει. Προσπαθεί να μεγαλώσει αυτό το χάσμα που εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κλείσουμε. Παίρνουμε θάρρος όμως από τους συναδέλφους μου και άλλα δημόσια πρόσωπα που αντιδρούν στα σχόλια του προέδρου με εκδηλώσεις αλληλεγγύης».

«Ζητάμε ισότητα για όλους τους Αμερικανούς χωρίς διακρίσεις φυλής και φύλου. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι οι αριθμοί: έχουμε ανάγκη όλο και περισσότερους Αμερικανούς στο πλευρό μας».

«Αρνούμαι να είμαι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουν την αδικία χωρίς να κάνουν τίποτα. Θέλω τα παιδιά μου να είναι περήφανα για μένα. Να σκέπτονται σε πενήντα χρόνια ότι ο πατέρας τους πάλεψε για αυτό που ήταν σωστό ακόμη κι αν η επιλογή του δεν ήταν η πιο εύκολη ή πιο δημοφιλής».

Φωτό: «Αποφασίσαμε να γονατίσουμε γιατί ήταν μια ευγενική χειρονομία». Πηγή: Reuters/USA Today/Kirby Lee

Ποιος «έσκισε» σε μια γειτονιά του πρώην Ανατολικού Βερολίνου που βάφτηκε κόκκινη από τους ψηφοφόρους; Ενας παλιός γνώριμος, ένας άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη της πολιτικής επιβίωσης: o Γκρέγκορ Γκίζι.

Ο Γκίζι εξελέγη με το 39,9% των ψήφων, αφήνοντας (πολύ) δεύτερο τον υποψήφιο των Χριστιανοδημοκρατών που δεν πήρε ούτε τις μισές. Είναι ο απόλυτος ρέκορντμαν ανάμεσα στους δώδεκα Βερολινέζους που εξελέγησαν απευθείας στην Μπούντεσταγκ.

Και από πού τον ξέρουμε; Ο Γκίζι ήταν επί Ανατολικής Γερμανίας ο ηγέτης της φιλομεταρρυθμιστικής πτέρυγας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας (ένα είναι το κόμμα). Ηταν επίσης αυτός που, πέντε ημέρες πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και μπροστά σε ένα πλήθος 500.000 ατόμων στην Αλεξάντερ Πλατς, ζήτησε τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών. Ηταν ακόμη γιος του Κλάους Γκίζι, υπουργού Πολιτισμού του καθεστώτος, δικηγόρος πολλών διαφωνούντων και ανιψιός του Γκότφιλντ Λέσινγκ, πρώην συζύγου της νομπελίστριας Ντόρις Λέσινγκ.

Το πραγματικό του ταλέντο πάντως ήταν η ικανότητά του να αναγεννάται πολιτικά. Το 1998 κλήθηκε να πληρώσει 8.000 μάρκα πρόστιμο ως πρώην συνεργάτης της Στάζι. Φυσικά δεν παραδέχθηκε ποτέ την εμπλοκή του με την φοβερή και τρομερή αστυνομία του ανατολικογερμανικού καθεστώτος. Και την ίδια χρονιά ξαναπήρε την έδρα του στη γερμανική Βουλή όπου είχε εκλεγεί για πρώτη φορά το 1990.

Το 2001 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον δήμο του Βερολίνου και διορίστηκε αντιδήμαρχος. Αλλά έναν χρόνο μετά αναγκάστηκε να παραιτηθεί για την εμπλοκή του ως βουλευτής σε ένα οικονομικό σκάνδαλο. Το 2004 επέζησε ενός εμφράγματος και μιας επέμβασης στον εγκέφαλο που τον έπεισαν να κόψει το αγαπημένο του τσιγάρο. Και το 2005 επέστρεψε στην Μπούντεσταγκ με μια προεκλογική εκστρατεία στο πλευρό του Οσκαρ Λαφοντέν -μαζί θα ιδρύσουν δύο χρόνια αργότερα το Die Linke- την «Αριστερά».

Υποστηρικτής μιας «νέας Οστπολιτίκ» με αποδέκτη αυτή τη φορά τη Ρωσία και υπερασπιστής της καταχρεωμένης Ελλάδας απέναντι στους «εκβιαστές Γερμανούς», γράφει η Der Tagespiegel, ο Γκίζι «είναι ο κρίκος που συνδέει εκείνο τον παλιό κόσμο που πιστεύει ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα στην Ανατολική Γερμανία με την νέα πραγματικότητα που συμβιβάζεται με τη ισχύ του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού».

Φυσικά ενοχλεί πολλούς. Ισως όμως να είναι αυτή η δύναμή του, όπως θα μπορούσαν να διαβεβαιώσουν οι ψηφοφόροι της βερολινέζικης εκλογικής περιφέρειας Τρέπτοφ-Κέπενινγκ.

Φωτό: Μπορεί να δει κανείς ακόμη και την αφίσα σαν μάθημα πολιτικής επιβίωσης Πηγή: Shutterstock

Ο κανόνας για να γυρίσει τον πλανήτη είναι μόνο ένας: δεν πληρώνει και δεν πληρώνεται. Ο Ρίτσαρντ Τίλνεϊ Μπάσετ εμπνεύστηκε το 2016 το «The Glass Passport», ένα πρότζεκτ που του εξασφάλισε στέγη σε όλον τον κόσμο και πολλές φιλίες.

Μεγαλωμένος στην ύπαιθρο του Νόρφολκ, στην Αγγλία, πτυχιούχος της Βιολογίας και με μεταπτυχιακό στην Τεχνολογία των Βλαστοκυττάρων, ο 26χρονος ξεκίνησε από την πατρίδα του και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να γυρίσει σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο – μέχρι στιγμής έχει επισκεφθεί τριάντα τοποθεσίες σε δεκατρείς χώρες και σε τρεις ηπείρους.

«Η ρουτίνα της δουλειάς με έπεισε να αναζητήσω άλλα πράγματα», λέει στο CNN. Από την Ουγκάντα στην Ολλανδία και από την Κένυα στο Βέλγιο, βρήκε τον τρόπο να ταξιδεύει «προσφέροντας φωτογραφικές υπηρεσίες με αντάλλαγμα φαγητό, διαμονή και μετακίνηση για να φτάνει σε διαφορετικά μέρη».

Το πρότζεκτ ξεκίνησε με λίγα χρήματα, επαφές και εμπειρία. «Το σχέδιό μου ήταν υπεράνω προσδοκιών και ήμουν οπλισμένος μόνο με θάρρος και μια τσάντα που είναι πάντα έτοιμη για ένα νέο ταξίδι» εξηγεί. Το σημαντικό είναι να «μαθαίνεις να ζεις με λίγα, ειδικά σε σχέση με αυτό που χρειάζεσαι κάθε μέρα. Δεν περιμένω κάτι, μου αρέσει η συνεχής αναζήτηση ευκαιριών και γνωριμιών» καταλήγει.

Α, μα αυτός έχει βρει το νόημα της ζωής.

Φωτό: Πόσα χιλιόμετρα να έκανε έτσι; Πηγή: CNN/ Richard Tilney-Bassett

Ακούει κανείς «συνθετικό κρέας» και φαντάζεται μερικούς σπασίκλες να δουλεύουν σε ένα εργαστήριο της Σίλικον Βάλεϊ. Και πράγματι εκεί επενδύονται τώρα εκατομμύρια δολάρια ώστε να βρεθεί ένα τρόπος να παραχθεί κρέας χαμηλού κόστους, το οποίο – σύμφωνα με πολλούς μελετητές- είναι το μέλλον της ανθρώπινης διατροφής.

Οπως γράφει το Quartz, όμως, η ιδέα της παραγωγής κρέατος σε ένα εργαστήριο γεννήθηκε πριν από πολλές δεκαετίες: σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ινδονησία. Ο πατέρας του καθαρού κρέατος (clean meat) ονομάζεται Βίλεμ βαν Εελεν και όταν φυλακίστηκε από τους Ιάπωνες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ανέπτυξε το όνειρο της παραγωγής κρέατος για όλους με στόχο την εξάλειψη της πείνας στον κόσμο.

Μόλις απελευθερώθηκε, διηγείται η κόρη του Ιρά, επέστρεψε στην Ολλανδία, αποφοίτησε από την Ιατρική και συνέχισε να αναζητά λύσεις για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Για πολλά χρόνια η ιδέα του αντιμετωπίστηκε με καχυποψία στους επιστημονικούς κύκλους, αλλά στη συνέχεια -στις αρχές της δεκαετίας του ’90- η εξέλιξη των τεχνικών κλωνοποίησης και της «μηχανικής ιστών» αναβίωσαν το όνειρό του.

Ετσι, το 1995 και χάρις σε περισσότερα από 750.000 δολάρια από δωρεές ιδιωτών για την έρευνά του, ο Βαν Εελεν έγινε ο πρώτος στον κόσμο που κατέθεσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την παραγωγή συνθετικού κρέατος για ανθρώπινη κατανάλωση.

Το καθαρό κρέας προσελκύει τώρα όλο και περισσότερους επενδυτές. Και η πατέντα του Βαν Εελεν αγοράστηκε από τον σημαντικότερο κλάδο της βιομηχανίας, την Hampton Creek στο Σαν Φρανσίσκο, η οποία υπόσχεται να παράγει μέχρι το 2018 ένα χαμηλού κόστους συνθετικό κρέας που θα πωλείται στα σούπερ μάρκετ των ΗΠΑ.

Δυστυχώς, ο Βίλεμ βαν Εελέν δεν θα μπορέσει να τα δει όλα αυτά: πέθανε το 2015 στην ηλικία των 91 ετών.

Φωτό: Ο Βίλεμ βαν Εελεν υποκλίνεται στην Μαρίκα. Αν ήξερε τι έχει κάνει για να την σώσει από τον χασάπη, θα του υποκλινόταν κι αυτή. Πηγή: Quartz/Michael Hughes