Στην εθνική ομάδα πόλο έχω να παίξω από την εποχή της δραχμής, το πάλαι ποτέ 2000, όταν έβαλα για τελευταία φορά το σκουφάκι με το εθνόσημο στο Σύδνεϋ. Επειδή όμως το αίμα νερό δεν γίνεται (πόσο μάλλον χλωριωμένο), παρακολουθώ την πορεία των «μικρών μου αδελφών» που γράφουν τις επόμενες σελίδες στο ωραίο αυτό μυθιστόρημα που λέγεται «εθνική ομάδα». Έπεσε λοιπόν χθες το μάτι μου σε κάποια δημοσιεύματα που έλεγαν ότι η εθνική ομάδα θα πάει στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Αϊντχόβεν (όπου ο ουσιαστικός στόχος είναι να γίνει το προτελευταίο βήμα για την πρόκριση στο Λονδίνο) χωρίς ομοιόμορφη εμφάνιση γιατί, λέει, δεν υπάρχουν λεφτά για ιματισμό! Φαίνεται, για να συνηθίσουν οι αθλητές τον τίτλο της ομάδας των τσιγγάνο-εσκιμώων (γυρίζουν δεξιά και αριστερά σε όποια κολυμβητήρια βρίσκουν ανοικτά – αλλά με κρύο νερό – για προπόνηση), ήρθε κι αυτό ως κερασάκι στην τούρτα.

Θα μου πείτε εδώ η χώρα βυθίζεται, επιχειρήσεις κλείνουν, άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, οι φόρμες και τα μπουρνούζια της εθνικής ομάδας πόλο μας μαράνανε. Δεν θα έχετε και άδικο. Όμως η παρουσία και η εμφάνιση της Ελλάδας ακόμα και σε μια αθλητική διοργάνωση, δίνει το στίγμα για το τι γίνεται στη χώρα. Φαντάζεστε να κατέβει η ανδρική και η γυναικεία ομάδα σαν τον «στρατό του Πάντσο Βίλλα»; Θα περάσει το μήνυμα ότι η χώρα έχει παραιτηθεί και ούτε τους εκπροσώπους της δεν μπορεί να εμφανίσει αξιοπρεπώς. Όπως και να το κάνουμε, ο αθλητισμός (που έχει περάσει ελπίζω τις παιδικές ασθένειες του παρελθόντος) είναι από τα λίγα πράγματα που κρατάνε ακόμα αξιοπρεπώς το national branding. Μην δώσουμε κι εδώ την εικόνα των χρεωκοπημένων…

Αν το πρόβλημα για μια ομάδα που έχει προσφέρει τόσα στον ελληνικό αθλητισμό είναι τα 2500-3000 ευρώ του ιματισμού, τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας του ελληνικού αθλητισμού. Δεν νομίζω ότι θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο, απλώς η δημοσιοποίηση της είδησης είναι άλλο ένα σημάδι της ανέχειας που χαρακτηρίζει τον υγρό στίβο παρά τις επιτυχίες που κατά καιρούς φέρνουν οι αθλητές του.

Τι θα γίνει λοιπόν όμως που δεν φτάνουν τα κονδύλια και είμαστε δέκα μέρες πριν φύγει η ομάδα; Δεν είναι κατά τη γνώμη μου λύση αυτό που διάβασα ότι συζητιόταν, να πάνε δηλαδή οι αθλητές με τα μπουρνούζια των συλλόγων τους. Και δεν είναι λύση γιατί εθνική ομάδα σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: ότι δηλαδή τα ρούχα αυτά μπαίνουν στο συρτάρι. Εθνική ομάδα σημαίνει ότι με αυτόν με τον οποίο «πλακωνόσουν» στο πρωτάθλημα, τώρα συνεργάζεσαι και αγκαλιάζεσαι για να πανηγυρίσεις μια νίκη ή τον κτυπάς στην πλάτη για να τον παρηγορήσεις σε μια ήττα (πράγματα που δυστυχώς δύσκολα καταλαβαίνουν οι πολιτικοί μας).

Αν τελικά δεν βρεθούν τα λεφτά, προτείνω να κάνουμε έναν έρανο μεταξύ «φίλων της εθνικής πόλο». Νομίζω μπορούμε να τα μαζέψουμε σε λίγες ώρες, όσο δύσκολοι κι αν είναι οι καιροί. Γιατί αν λείπει από κάποιους αξιοπρέπεια δεν σημαίνει ότι λείπει απ’ όλους μας. Καλές λοιπόν οι φωτογραφίες και οι τιμές μετά τις αθλητικές επιτυχίες, καλύτερη όμως η φροντίδα όταν χαμηλώνουν τα φώτα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News