Ξυπνάς κι έχεις μία απροσδιόριστη και αδιόρατη χαρά. Κάτι που έρχεται από μέσα σου και σε ξανακάνει παιδί. Να ‘ναι ο τελικός του Champions League; Μάλλον. Στο νέο Γουέμπλεϊ η Μπαρτσελόνα και η Μάντσεστερ  Γιουνάιτεντ ερίζουν για την κούπα με τα μεγάλα… αυτιά και ο ποδοσφαιρικός –και όχι μόνο- πλανήτης περιμένει με αγωνία το μεγάλο ματς και την στέψη. Η UEFA και η ΤΕΑΜ χάλασαν άλλο ένα Σαββατόβραδο για τις γυναίκες, αλλά τι να κάνουμε; «Όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες» που λέει κι ο Τζίμης.

Άσε που πιστεύω ότι τέτοιους αγώνες τους χαίρονται και οι γυναίκες και η γκρίνια δεν είναι μεγάλη.  Και με αυτά που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας βλέπω τους Έλληνες όχι μόνο να προσκυνούν το σώβρακο του Γκιγκς και την φανέλα του Μέσι αλλά να δηλώνουν και αιώνια πίστη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Γιατί πλέον αυτά τα ματς είναι «εχθροί» του ελληνικού πρωταθλήματος. Κανείς δεν πιστεύει ότι το επίπεδο των ομάδων μπορεί να φτάσει εκεί που περπατούν οι γίγαντες του ποδοσφαίρου, αλλά η πραγματική ανάγκη του Έλληνα φιλάθλου δεν είναι αυτή. Είναι όλα τα υπόλοιπα.

Αυτά που περιτριγυρίζουν τα δρώμενα στον αγωνιστικό χώρο. Έχουμε ανάγκη για ωραία γήπεδα, φιλικά προς τους φιλάθλους. Έχουμε ανάγκη να πηγαίνουμε στο γήπεδο όλοι μαζί και να φεύγουμε έτσι κάνοντας πλάκα οι νικητές στους ηττημένους. Έχουμε ανάγκη να ξυπνάμε τα Σάββατα και τις Κυριακές χαρούμενοι που θα δούμε την ομάδα μας σα να έχουμε να πάμε σε ένα οικογενειακό τραπέζι, σα να προετοιμαζόμαστε για μία εκδρομή. Να ξυπνάμε, όπως ξύπνησα εγώ –και εκατομμύρια άλλοι υποθέτω- με το χαμόγελο στα χείλη.

Είναι βραδιά τελικού Champions League… μωρά μου! Χαρείτε το!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News