Γίνεσαι οπαδός μιας ομάδας είτε λόγω εντοπιότητας είτε από σύμπτωση. Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Γεννημένος στον Πειραιά, μεγαλωμένος στο Πασαλιμάνι, έγινα Παναθηναϊκός! Ο αγαπημένος θείος μου προσλήφθηκε για ένα διάστημα γιατρός στον Παναθηναϊκό και μου πρότεινε να τον συνοδεύω τις Κυριακές στη Λεωφόρο. Αυτό ήταν. Αποδυτήρια, χαιρετούρες ενός εφήβου με τους μύθους της εποχής. Πολύ θέλεις να «προδώσεις» την ομάδα της γενέθλιας πόλης σου; Πολύ θέλεις να γίνεις το όνειδος της οικογένειας και ο αποσυνάγωγος των φίλων σου;

Ήμουν επί χρόνια η μύγα στο γάλα στις πασαλιμανιώτικες παρέες, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τις ολονύκτιες καλόκαρδες πλάκες και τις ευφάνταστες καζούρες, αναλόγως του αποτελέσματος. Άντε σήμερα να περάσεις με πράσινο πουλόβερ από εκεί ή με κόκκινο μπουφάν από τους Αμπελόκηπους.

Πέρασε καιρός και συνεχίζοντας τη δημοσιογραφία, δούλεψα για λίγα χρόνια στο αθλητικό τμήμα των ΝΕΩΝ και της ΟΜΑΔΑΣ. Μετά τη χούντα αντιλήφθηκα ότι το τοπίο στις εξέδρες άλλαζε. Φανατισμός δίχως όρια με την εμφάνιση των πρώτων σκληρών πυρήνων από οργανωμένους οπαδούς. Δημοσίευσα τότε στα ΝΕΑ ρεπορτάζ με τίτλο «Φασίστες στα γήπεδα». Μέσα από αυτή την εμπειρία και άλλα γεγονότα που ακολούθησαν, αισθάνθηκα ότι δημιουργήθηκε κάτι νέο: Ο μαζικός χουλιγκανισμός δεν ήταν τυχαίο γεγονός, αλλά ένα καλά μελετημένο σχέδιο.

Η διαπίστωση επαληθεύτηκε όπως είδαμε όλοι τα επόμενα χρόνια με τον χειρότερο τρόπο, αλλά αυτός δεν ήταν ο πάτος του βόθρου. Τα τελευταία χρόνια ένα νέο είδος πανίδας γεννήθηκε: Οι παράγοντες-χούλιγκαν. Προστάτες του δολοφονικού φανατισμού, που πόνταραν στη βλακεία των δικών τους ντεσπεράντος για να τους χρησιμοποιούν σε «επικίνδυνες αποστολές». Οι ίδιοι μπουκάρουν στα αποδυτήρια, τρομοκρατούν διαιτητές, χτυπούν αντιπάλους, γνωρίζοντας ότι έχουν ξοπίσω τους τον άλλο πυλώνα της χυδαιότητας που θα τους στηρίξει: Τις σκληρές οπαδικές εφημερίδες. Διότι, ως γνωστό, για την ήττα δεν φταίει ποτέ η ομαδάρα μας. Ξεκινάμε από το λάιτ, «φταίει η πουτάνα η μπάλα» και φτάνουμε στον συνηθισμένο ύποπτο, «τον πούστη τον διαιτητή». ( Άλλη κουβέντα τα κυκλώματα και οι παράγκες).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στα προχθεσινά. Γνώριζα πως ο νεαρός πρόεδρος του μπασκετικού Παναθηναϊκού, είναι ένα κακομαθημένο παλικαράκι, ένα μαγκάκι με αγενή συμπεριφορά. Με το προχθεσινό του παραλήρημα και με κορυφαία τη φράση «δεν είμαι εγώ Αλαφούζος ή Βαρδινογιάννης να με γ@μ@νε μέσα στο γήπεδο», κατάλαβα ότι είναι επικίνδυνος, ανίκανος να κατανοήσει και στενόκαρδος να αντιληφθεί πώς δεν έφτασε η ώρα να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μιας μεγάλης ομάδας με μιαν ήττα από τον καλύτερο προχθές Ολυμπιακό (μετά 25 νικηφόρους αγώνες του ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ). Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι αν δεν κερδίζει η ομάδα φταίει το άδειο φεγγάρι, οι νεφελίμ, «τα κτήνη με τα γκρι», η επέτειος της Άλωσης και όχι μια φυσιολογική κάμψη των παικτών, μια κακή διαχείριση ενός αγώνα, ένα λάθος στα κρίσιμα δευτερόλεπτα;

Έχω την ελπίδα ότι την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού που αγαπώ, όπως εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, την κορυφαία ομάδα που έχει κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό εκατομμυρίων φιλάθλων σε ολόκληρη της Ευρώπη, την ομάδα που χτίστηκε από τον σπουδαίο Ζέλικο με γνώση, σύνεση και επαγγελματισμό, θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να τη λερώσουν όσοι κινούνται στον αστερισμό της αθλιότητας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News