Η παράσταση των ηλίθιων την Κυριακή στη λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν η χειρότερη προσβολή για την ελληνική κοινωνία, όσο και αν ακούγεται βερμπαλιστικό. Απόλυτος εξευτελισμός της χώρας και των όποιων αξιών καταφέραμε να διατηρήσουμε σε αυτή την κρίση. Σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης φίλαθλοι και παίκτες παρακολούθησαν σημαντικούς αγώνες, εκδηλώνοντας σεβασμό, οδύνη και συναίσθηση για όσα συνέβησαν στο Παρίσι. Σε τούτα δω τα μάρμαρα αποδείξαμε το ακατανίκητο της βλακείας, παρουσιάσαμε στην ελληνική, αλλά και παγκόσμια κοινή γνώμη, ένα περίεργο χαλιφάτο που δρα ασύδοτα και ανεξέλικτα στις εξέδρες και λειτουργεί με όρους «θρησκευτικού» σκοταδισμού και βίας.

Αυτές οι αιρέσεις των τζιχαντιστών του ποδοσφαίρου έχουν φυσικά τους «μουλάδες» τους, που δεν είναι άλλοι από τους παράγοντες. Έχουν επίσης τους ναούς τους. Τους έχουν παραχωρηθεί «ιδιόκτητες» εξέδρες. Τα ευαγγέλιά τους. Τον οπαδικό Τύπο στην πιο κίτρινη και εξαχρειωμένη μορφή «δημοσιογραφίας». Διαθέτουν τα όπλα τους τα οποία αποθηκεύονται στα γραφεία των οργανωμένων συλλόγων ανεξέλεγκτα και μεταφέρονται αβίαστα από τον υποτιθέμενο αυστηρό έλεγχο. Μπορεί και με ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού από κάποιους φύλακες. 

Θα ήταν άσκοπο και ατελέσφορο νομίζω, να καταφύγουμε και πάλι σε γενικευμένες αναλύσεις για τη βία ως δομικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας και μπλα, μπλα, μπλα… Η βία στα γήπεδα είναι αναμενόμενο και απολύτως προβλέψιμο σύμπτωμα κάθε Κυριακή. Γνωρίζουμε και τους δυνάμει εκρηκτικούς αγώνες. Εκδηλώνεται σε περιορισμένο χώρο, που αν επιθυμούν ελέγχεται αποτελεσματικά. Συνέβη άλλωστε στη Βρετανία, στη Γερμανία, σε όλα τα ευρωπαϊκά γήπεδα εκτός από την Ελλάδα, που παρουσιάζει εικόνα τριτοκοσμική κάθε Κυριακή σχεδόν. Τι άραγε φταίει;

Μια καλή άσκηση εργασίας θα ήταν να παρακολουθήσουμε το δεκαπενθήμερο της προετοιμασίας του ελληνικού El Clásico, τρομάρα μας, της κορυφαίας δηλαδή παράστασης της χρονιάς. Το παιχνίδι του παραλόγου. Πρώτα και κύρια αρνούνται να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν για τα προφανή έστω. Λες και το ποδόσφαιρο είναι προσωπικό παιχνίδι αλαζονείας, μίσους και πεισμάτων. Δεκαπέντε ημέρες πριν, είχαν στήσει καυγά για τη διαιτησία πυροδοτώντας καχυποψία πριν καν ακουστεί το πρώτο σφύριγμα… Με τους πράσινους να ζητάνε ξένο διαιτητή, τους κόκκινους να καγχάζουν «φέρτε όποιον θέλετε», ενώ και οι δυο πλευρές γνώριζαν ότι το υπάρχον κανονιστικό πλαίσιο δεν το επιτρέπει. Απλώς ναρκοθετούσαν το ίδιο το προϊόν τους. Η διοργανώτρια αρχή στη συνέχεια έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της καχυποψίας με την επιλογή διαιτητή, που δεν ήταν έστω διεθνής. Και οι «τελάληδες» είχαν ήδη ξεκινήσει με εξάστηλα πρωτοσέλιδα: «Τελειώστε τους», «Ξεσκίστε τους», «Πατήστε τους».

Μήπως αντί να φωνάζουμε για τις δεδομένες αδυναμίες της ελληνικής πολιτείας πρέπει να μιλήσουμε για εταιρική ευθύνη και ηθική; Στο κάτω-κάτω οι ΠΑΕ είναι εταιρίες θεάματος. Ψυχαγωγούν εκατομμύρια πολίτες με το λαοφιλέστερο θέαμα του πλανήτη. Διαθέτουν μεγαλομετόχους, μετόχους, διοικητικά συμβούλια και υπαλλήλους τους. Επιχειρούν σε μια δυναμική αγορά στην όποια τζιράρονται κάθε χρόνο στην Ευρώπη 20 δισ. ευρώ και παρά την κρίση σε όλες τις άλλες χώρες παρατηρείται σοβαρή ανάκαμψη, με τη γνωστή ευρωπαϊκή εξαίρεση φυσικά. 

Το ελληνικό κράτος δεν έχει καμία δουλειά εδώ. Το ποδόσφαιρο είναι ιδιωτική υπόθεση. Χρέος της ελληνικής πολιτείας είναι να θεσμοθετήσει κανόνες. Χρέος των επιχειρήσεων να τις τηρούν. Και όσοι δεν μπορούν πληρώνουν το τίμημα.

Γίνεται πολλή συζήτηση, για παράδειγμα, αν η αστυνομία μπορούσε να κάνει καλύτερα τη δουλειά της μέσα στο γήπεδο. Δεν είχε απλά καμία δουλειά μέσα εκεί. Η φύλαξη του χώρου είναι ευθύνη της κάθε εταιρείας για να μην περάσουν βεγγαλικά, κροτίδες και άλλα «πυρομαχικά». Είναι κοινό μυστικό ωστόσο ότι οι «σεκιουριτάδες» όλων των ομάδων επιλέγονται από τους οργανωμένους, που προκαλούν τα επεισόδια! Υποκρισία; Σχιζοφρένεια; Αυτοκαταστροφική μανία;

Ευθύνη της πολιτείας είναι να επιβάλει ηλεκτρονικό εισιτήριο – οι εταιρίες οφείλουν να ταυτοποιούν τους θεατές και να αποκλείουν όσους από αυτούς απειλούν το «προϊόν» τους. Ζητάμε σήμερα από τον αρμόδιο υφυπουργό να βάλει λουκέτο στη «θύρα 13». Γιατί δεν απαιτούμε από τις ίδιες τις ΠΑΕ να διαλύσουν τους στρατούς και τα στρατόπεδά τους, τις συγκεκριμένες εξέδρες; Το ίδιο ισχύει και για τις κάμερες. Τα ερωτήματα είναι πολλά. Ακόμη και το γήπεδο της Λεωφόρου είναι απολύτως ακατάλληλο για μια από τις πιο σημαντικές ποδοσφαιρικές ομάδες της χώρας μας. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει μέλλον για το ελληνικό ποδόσφαιρο χωρίς εταιρική ευθύνη και αυστηρούς κανόνες για τους παράγοντες. Αυτοί λειτουργούν κάθε Κυριακή και η δική τους αισθητική, οι δικές τους αποφάσεις, ορίζουν την ατμόσφαιρα και το τελικό θέαμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News