Στην ζωή ενός άνδρα υπάρχει πάντα η πρώτη φορά ορισμένων γεγονότων που δεν ξεχνάει ποτέ και με μικρές παραλλαγές η λίστα είναι παρόμοια για όλους μας. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, η πρώτη αγάπη, ο πρώτος δίσκος που αγόρασε, η πρώτη συναυλία, η πρώτη φορά που έκανε έρωτα, η πρώτη μέρα στον στρατό, το πρώτο Μουντιάλ. Εκεί θα σταθώ σήμερα. Στο πρώτο παγκόσμιο κύπελλο που θυμάμαι από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι αν θυμάμαι αμυδρά την εντυπωσιακή κώμη και το παράστημα του Μάριο Κέμπες το 1978 στην Αργεντινή, θυμάμαι πολύ καλύτερα τους αγώνες της Ισπανίας το 1982. Τον Πάολο Ρόσι που πήρε από το χέρι την Ιταλία από τα προημιτελικά και μετά και την οδήγησε στον τίτλο, τον μυστακοφόρο Πολ Μπράιτνερ(από τους λίγους –για μένα- συμπαθείς Γερμανούς ποδοσφαιριστές), τον Σόκρατες και τον Ζίκο(ναι, ναι, αυτόν που πέρασε φέτος από τον Ολυμπιακό ως προπονητής).

Το παγκόσμιο κύπελλο όμως που θυμάμαι από την αρχή μέχρι το τέλος είναι αυτό του 1986 στο Μεξικό. Θυμάμαι τους μεσημεριανούς –για εκεί- αγώνες που ήταν μαρτύριο για τους παίκτες και απόλαυση για τους προνομιούχους Ευρωπαίους φιλάθλους που έπρεπε να βλέπουν τους αγώνες σε βραδινές για εκείνους ώρες. Θυμάμαι το 6-0 της Σοβιετικής Ένωσης επί της Ουγγαρίας του Ντέταρι και του Εστερχάζι, που το είδα στην κουζίνα μίας ταβέρνας στην Καβάλα, όπου είχα πάει με γονείς, συγγενείς και φίλους. Θυμάμαι τον Πλατινί με σκισμένο σορτσάκι να εκτελεί πέναλτι στην πρόκριση της Γαλλίας επί της Βραζιλίας στα προημιτελικά. Θυμάμαι την –όχι αγαπημένη- Δυτική Γερμανία να φτάνει στα… μουλωχτά στον τελικό για μία ακόμα φορά(για την σταθερότητά της αξίζει τον σεβασμό μας).

Πάνω από όλους και όλα όμως, θυμάμαι τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τον άνθρωπο που δεν θα γνώριζα ποτέ στην κόρη μου ή την αδελφή μου, αλλά θα έδειχνα τα ποδοσφαιρικά του άπαντα στον γιο μου ή τον ανιψιό μου χωρίς δεύτερη κουβέντα. Έστω και με το ζόρι. Τον ποδοσφαιριστή που για να σβήσει μία πιθανή ντροπιαστική νίκη(!) με γκολ που πέτυχε με το χέρι(το χέρι του θεού που είπε και ο ίδιος), πέρασε όλη την ομάδα της Αγγλίας στο δεύτερο γκολ κι όχι μόνο πάτσισε αλλά άφησε και ρέστα. Και για όσους δεν το είχαν καταλάβει στον αγώνα εκείνο το επανέλαβε και στον ημιτελικά με το Βέλγιο. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης!

Κι έφτασε την Αργεντινή στον τελικό και προηγήθηκε της Δυτικής Γερμανίας με 2-0, αλλά τα πάντσερ θέλησαν να ξανακάνουν αυτό που τους χαρακτηρίζει. Να πάρουν τη νίκη στο τέλος εκεί που οι άλλοι πανηγυρίζουν. Να μην καταλάβουν οι αντίπαλοι τι τους βρήκε. Αλλά ο Ντιεγκίτο είχε κι εκεί την απάντηση. Πάσα-μαχαιριά) στην… καρδιά της γερμανικής άμυνας και: 3-2 . Πρωταθλήτρια κόσμου η Αργεντινή και για μένα μόνιμος πρωταθλητής στην καρδιά μου από κει και πέρα μέγιστος Ντιέγκο.

Υ.Γ. Αλήθεια ποιο είναι το δικό σας πρώτο Μουντιάλ και γιατί; Απαντήσεις δεχόμαστε στα σχόλια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News