Ενας παλιός προπονητής -αλεπού των πάγκων- περηφανευόταν στις παρέες του πως μπορούσε, με μια ματιά, να καταλάβει εάν μια ομάδα είναι ΟΜΑΔΑ. Αρκεί να πετύχαινε γκολ. «Εκεί, στους πανηγυρισμούς, θα φανούν τα πάντα: αν οι παίκτες είναι μονιασμένοι, αν εκτιμούν τον προπονητή τους, αν κάποιος έχει πρόβλημα – και με ποιον».

Τον θυμήθηκα χθες (Τρίτη) βράδυ, παρακολουθώντας το σκηνικό που ακολούθησε την ισοφάριση του Ουάρντα στο «Ντα Λουζ». Ο σκόρερ, που θα είχε κάθε λόγο να… κρατήσει μούτρα στον Λουτσέσκου (επειδή τον βάζει στα παιχνίδια ως αλλαγή), τρέχει βολίδα προς το μέρος του για να μοιραστεί την ευτυχία του μαζί του. Σε δευτερόλεπτα, όλοι οι παίκτες και ο προπονητής έχουν γίνει μια μεγάλη αγκαλιά. Ο Ζαμπά τον τραβάει από το σακάκι τόσο δυνατά, ώστε ο ρουμάνος τεχνικός οφείλει να συγχαρεί τον ράφτη του, που δεν σκίστηκε.

Στη Λισσαβώνα ο ΠΑΟΚ δεν ήταν τόσο καλός, όσο στη Βασιλεία και τη Μόσχα. Ισως επειδή δεν του το επέτρεψε η αντίπαλός του. Η Μπενφίκα των δυο Κυπέλλων Πρωταθλητριών, των οκτώ ευρωπαϊκών τελικών, τακτική θαμώνας των Ομίλων του Champions League και Νο 9 στην κατάταξη της UEFA για την τελευταία δεκαετία, φοράει πιο βαριά φανέλα, και από τη Βασιλεία, και από τη Σπαρτάκ Μόσχας. Το ότι ο «Δικέφαλος του Βορρά» (Νο 49 στο ranking) κατόρθωσε, σε ένα γήπεδο που επί μια ώρα… κατηφόριζε, να πάρει αυτό το 1-1 που κρατά το όνειρό του ζωντανό, το χρωστά στην ομαδικότητα και τη μαχητικότητά του. Ασφαλώς, και στην τύχη.

Θέλει αρετή και… άστρο το «σεντόνι». Τις αρετές του ο ΠΑΟΚ τις έχει δείξει «με το παραπάνω» αυτό το καλοκαίρι. Χθες φάνηκε πως και η Μοίρα βλέπει την ηρωική του προσπάθεια με συμπάθεια. Το πρώτο σημάδι ήταν το απρόοπτο που, την τελευταία στιγμή, κράτησε τον πορτογάλο «δαίμονα» Σάλβιο εκτός παιχνιδιού. Τα επόμενα, οι αλλεπάλληλες ευκαιρίες για γκολ που πέταξε στα σκουπίδια ο Πίτσι, ο καλύτερος παίκτης της Μπενφίκα, ο οποίος έδωσε ένα σπάνιο ρεσιτάλ γκίνιας. Θα ένιωσε πολύ άσχημα, όταν ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε στην πρώτη (και τελευταία) καλή φάση που δημιούργησε.

Αντίθετα από τη Μοίρα, ο διαιτητής ευνόησε τους ντόπιους «αετούς» – όχι τον φιλοξενούμενο. Κανένα ριπλέι δεν δείχνει αυτό που είδε ο Μάζιτς, ώστε να σφυρίξει πέναλτι σε βάρος του Μαουρίσιο σε ένα κομβικό σημείο του αγώνα: λίγο πριν από την ολοκλήρωση του πρώτου ημιχρόνου. Ο σέρβος ρέφερι, ο οποίος στον τελικό του Champions League τον περασμένο Μάιο ανέχτηκε την ύπουλη λαβή του Σέρχιο Ράμος στον Σαλάχ, ήθελε -για κάποιο λόγο- να νικήσει η Μπενφίκα. Εάν στο πέναλτι το λάθος του ήταν «ανθρώπινο», δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το πλεονέκτημα που δεν άφησε στον Ουάρντα, ενώ ο Αιγύπτιος έβγαινε τετ-α-τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Αυτή τη φορά ο ΠΑΟΚ δεν πήρε σπουδαία πράγματα από τους «αστέρες» του. Και πάλι, όμως, κατάφερε να σταθεί όρθιος σε ένα γήπεδο στο οποίο έχουν γονατίσει πολύ πιο ισχυροί ευρωπαϊκοί σύλλογοι. Επειδή έτρεξαν, ίδρωσαν και προσπάθησαν όλοι. Επειδή ο ΠΑΟΚ δεν είναι η ομάδα του Βιεϊρίνια, του Πρίγιοβιτς, ή του Πέλκα, αλλά του προπονητή της. Σοβαρή και πειθαρχημένη. Ο Λουτσέσκου έχει αλλάξει τη νοοτροπία του ΠΑΟΚ των μονάδων, που ενθουσιαζόταν αλλά και απογοητευόταν το ίδιο εύκολα. Που μακριά από την Τούμπα έπαιζε φοβισμένος, πρώτα για την ισοπαλία. Επί των ημερών του, αυτά τα συμπλέγματα θεραπεύτηκαν. Την περασμένη σεζόν ο «Δικέφαλος» νίκησε στη Λεωφόρο, πήρε το Κύπελλο από την ΑΕΚ μέσα στο «σπίτι» της, κατάργησε την παράδοση που τον ήθελε να χάνει όταν κατηφόριζε νοτίως των Τεμπών.

Από την ισοπαλία στη Νέα Σμύρνη, τέλη Νοεμβρίου του 2017, μέχρι την ήττα στην Τρίπολη, αρχές Μαρτίου του 2018, ο ΠΑΟΚ μέτρησε 16 νίκες στη σειρά. Υστερα, πάλι δεν έχασε πουθενά. Και τώρα ζει το πιο ευτυχισμένο καλοκαίρι της ιστορίας του. Με τρεις (διαδοχικές) νίκες και δύο ισοπαλίες σε πέντε αγώνες στα προκριματικά του Champions League, όπου όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε σταυρώσει νίκη. Με δύο προκρίσεις και πολλές πιθανότητες για την τρίτη, που θα τον βάλει σε όμιλο της κορυφαίας διοργάνωσης.

Νίκησε στη Βασιλεία με 3-0. Στο πρώτο ημίχρονο δεν δέχτηκε ούτε ένα σουτ στην εστία και, στο τέλος, θα μπορούσε να έχει πετύχει άλλα δύο γκολ. Με τη Σπαρτάκ, στην Τούμπα, βρέθηκε να χάνει 0-2 στο πρώτο εικοσάλεπτο. Πήγαινε για συντριβή, αλλά έκανε μια επική ανατροπή 3-2). Στη Μόσχα έπαιξε για να κερδίσει – η ισοπαλία τον πίκρανε! Και στη Λισσαβώνα, σε μια μέτρια βραδιά που όλες οι ομάδες δικαιούνται, άρπαξε την ισοπαλία. Ποιος τα περίμενε, όλα αυτά, από τον ΠΑΟΚ;

Πριν από ένα χρόνο (11 Αυγούστου 2007) ο Ραζβάν Λουτσέσκου παρέλαβε από τον Στανόγεβιτς ένα ποδοσφαιρικό ναυάγιο. Μια ομάδα χωρισμένη σε βασικούς και αναπληρωματικούς. Σε Ελληνες και ξένους. Τον Ιούλιο του 2017 ο ΠΑΟΚ είχε… επτά αρχηγούς. Ηταν μια παγκόσμια πατέντα της διοίκησης, προκειμένου να μη δυσαρεστήσει καμία από τις πριμαντόνες του. Σήμερα, όλοι δίνουν στην ομάδα τον καλύτερό τους εαυτό. Οταν και όπου τους βάλει να παίξουν ο προπονητής. Η ατομική βελτίωση των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ είναι για case study.

Ο Χατσερίδης, ο Ζαμπά, ο Ακπόμ, ο Βέρνμπλουμ και όσοι θα ακολουθήσουν, θα μεγαλώσουν το club ακόμη περισσότερο. Ο κόσμος το διαισθάνεται – γι’ αυτό τα εισιτήρια διαρκείας ξεπέρασαν τα 18.000. Ακόμη κι αν, στο τέλος, δεν καταφέρει να προκριθεί στους Ομίλους, ο ΠΑΟΚ είναι, πλέον, ομάδα επιπέδου Champions League.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News