– Μου κόβεις μισό πεπόνι;
– Και το άλλο μισό τι θα το κάνω;
– Θα βρεθεί κανένας άλλος μουστερής να το πάρει
– Κι αν δεν βγει καλό;
– Αν δεν βγει καλό, να πάρω εγώ την κολοκύθα για κρεμ καραμελέ, ρε Σταύρο;

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας παζαρεύει με τον μανάβη του στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Ο Σπαγγοραμμένος». Αυτό το απόσπασμα ενός από τους πιο ξεκαρδιστικούς διαλόγους του παλιού ελληνικού κινηματογράφου μου ήρθε στο μυαλό, χθες (Τρίτη), όταν διάβασα την ανακοίνωση του Γιάννη Αλαφούζου για τη συμφωνία του με τον Παϊρότζ Πιεμπονγκσάντ. Ο Ταϊλανδός επενδυτής μπήκε στο μαγαζί με κρότο, όμως έξι μήνες αργότερα αγοράζει το πεπόνι μισό – κι αυτό με δόσεις.

Το δελτίο Τύπου, που μοιράστηκε από το γραφείο του ιδιοκτήτη του ΣΚΑΪ, είναι πιο ασαφές και από χρησμό. Ξεκαθαρίζει μόνον ότι συμφωνήθηκε, οριστικώς, η μεταβίβαση του 50% των μετοχών της ΠΑΕ Παναθηναϊκός που κατέχει ο Γιάννης Αλαφούζος, στην PanAsia. Ολα τα υπόλοιπα τα αφήνει στη φαντασία. Η συσκότιση είναι μάλλον ηθελημένη, πράγμα που εντείνει την ανησυχία των οπαδών για το μέλλον της ομάδας τους.

Πρώτα απ’ όλα δεν διευκρινίζεται για ποιο 50% μιλάμε. Των μετοχών που ανήκουν στον κ. Αλαφούζο ως φυσικό πρόσωπο, ή (και) εκείνων που διατηρεί η Sortivo, η off-shore εταιρεία του; Ας υποθέσουμε ότι η συμφωνία αφορά το σύνολο των μετοχών του – διαφορετικά θα πρόκειται για «φάρσα». Και πάλι, η PanAsia δεν αγοράζει το 50% της ΠΑΕ. Το μετοχικό ποσοστό του κ. Αλαφούζου (μετά και την ΑΜΚ του Αυγούστου) ανέρχεται στο 86%, περίπου. Ενα 10% κατέχει, εκ του νόμου, ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός. Το υπόλοιπο 4%, κάποιοι μικρομέτοχοι. Επομένως, ο Παϊρότζ αγοράζει το 43% του… πεπονιού. Ούτε, καν, το μισό.

Μπαίνουμε, λοιπόν, σε μια νέα εποχή πολυμετοχικότητας. Αφού κανείς δεν θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία των μετοχών, ποιος θα κάνει το κουμάντο; Οπως όλα δείχνουν, το 43% της PanAsia. Κι αν το 43% του «Mr. Skai» διαφωνήσει, ποιανού άποψη θα επικρατήσει; Του Παϊρότζ, που (υποτίθεται ότι) έχει μεγάλες φιλοδοξίες για τον σύλλογο, ή του κ. Αλαφούζου, ο οποίος από πέρυσι τον Σεπτέμβριο νοιάζεται μόνο για την εξόφληση των χρεών που τον βαρύνουν (και) προσωπικώς; Πώς/πότε θα λήξει αυτή η συνιδιοκτησία; Η λογική λέει, όταν θα βρεθεί εκείνος ο μουστερής (υποψήφιος αγοραστής) για το άλλο μισό πεπόνι. Κι αν δεν βρεθεί; Κι αν ο κ. Αλαφούζος «γλυκάθηκε» από τα κατορθώματα του σημερινού, πιο φθηνού Παναθηναϊκού όλων των εποχών, και αποφάσισε να παραμείνει; Ηδη, τα έσοδα της ΠΑΕ υπερκαλύπτουν τα έξοδά της.

Εάν πάρουμε ως δεδομένο ότι ο σημερινός ιδιοκτήτης επιθυμεί, πράγματι, να απεμπλακεί εντελώς από την ομάδα, φτάνουμε στο μεγαλύτερο μυστήριο της υπόθεσης. Πώς είναι δυνατόν, σοβαροί -υποτίθεται- επενδυτές να δίνουν τα ωραία τους λεφτά για το 43% μιας εταιρείας, χωρίς να γνωρίζουν ποιοί θα είναι οι συνεταίροι τους σε μερικούς μήνες; Είναι τόσο βέβαιοι ότι τα σχέδιά τους για τον Παναθηναϊκό θα ταυτίζονται με τα δικά τους; Είναι τόσο σίγουροι, ότι το άλλο 43% δεν θα πέσει στα χέρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και των συνοδοιπόρων του; Σε αυτή την περίπτωση θα βρεθούν στη θέση της απόλυτης μειοψηφίας, καθώς ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ θα διαχειρίζεται και το 10% που ανήκει στον Ερασιτέχνη.

Στη συμφωνία υπάρχουν, ασφαλώς, πολλά μυστικά που ακόμη δεν γνωρίζουμε. Ενα είναι βέβαιο: ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού «ξενέρωσε» με τον Παϊρότζ και τους μυστηριώδεις χρηματοδότες του. Διάβαζαν, τόσο καιρό, για τις περιπέτειες της Μουσκρόν (το fund του Ταϊλανδού εξαγόρασε το 90% του βελγικού συλλόγου τον περασμένο Μάρτιο κι έπειτα… εξαφανίστηκε), και τώρα βλέπουν την ασυνέπεια των «σωτήρων» απέναντι στη δική τους ομάδα. Ο άνθρωπος που είχε υποσχεθεί (με τη δημόσια πρόταση της PanAsia) την άμεση καταβολή 27+20 εκατομμυρίων ευρώ, δείχνει να ζορίζεται ακόμη και στην απόκτηση του 43%.

Θα το εξοφλήσει -λέει το ρεπορτάζ- τμηματικά. Θα δώσει 2,5 εκατ. ευρώ τώρα (έως τις 15 Οκτωβρίου) κι άλλα 7,5 εκατ. ευρώ έως τη λήξη της ΑΜΚ (21 Ιανουαρίου 2019). Τα υπόλοιπα- πόσα είναι αυτά, κανείς δεν γνωρίζει- κάποια στιγμή στο μέλλον. Θεωρητικώς, πάντως, το 43% της ΠΑΕ αποτιμάται σε κάτι λιγότερο από 20 εκατ. ευρώ.

Θα είναι η τρίτη μεταβολή στη μετοχική σύνθεση του Παναθηναϊκού την τελευταία δεκαετία – και η πρώτη φορά στα 110 χρόνια της ιστορίας του, που θα έχει αλλοδαπούς στο τιμόνι του. Με άγνωστες, δυστυχώς, προθέσεις. Σαν κλειστό πεπόνι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News