Μια από τις αγαπημένες δραστηριότητες του ανθρώπου είναι η κατασκευή μύθων κι ύστερα η αποδόμησή τους (για να μην το πω «ξέσκισμα» και κατηγορηθώ για λαϊκισμό στο πνεύμα της εποχής). Αρχικά, σπουδαίος τραγουδοποιός ο Σαββόπουλος, καινοτόμος, πρωτοπόρος, προφήτης και τα σχετικά και στη συνέχεια προδότης, βολεμένος, έως και βραχνοκόκκορας ή αυτοδίδακτος (κατηγορία και αυτό). Πρώτα, σπουδαία προσωπικότητα ο Lance Armstrong, μαχητής, υπεραθλητής, οραματιστής και έπειτα (ίσως όχι ολότελα αδίκως, αλλά στρουθοκαμηλίζοντας και λίγο – λες και δεν ξέραμε ότι η ποδηλασία και γενικότερα ο πρωταθλητισμός είναι σφιχταγκαλιασμένος με τη ντόπα εδώ και χρόνια) απατεώνας, κωλόπαιδο, μέτριος και αποδιοπομπαίος τράγος. Τα παραδείγματα δεν τελειώνουν. Προσφάτως, ακόμα και εδώ στο protagon, έτυχε της ιδίας αντιμετώπισης και ο Steven Hawking. Και η λίστα είναι ατελείωτη.

Σε ό,τι αφορά το τραγούδι, για μένα, η λύση είναι απλή: δεδομένου ότι δύσκολα θα κλειθούμε να κάνουμε παρέα με τον Σαββόπουλο, τον Νταλάρα, τον Πανούση και τους λοιπούς υπό κατάρριψη μύθους, που -σύμφωνοι- ίσως έβαλαν κι εκείνοι το χεράκι τους για να τους απαξιώσουμε (αλλά όχι ολότελα), ας σταθούμε στο σπουδαίο και πολυαγαπημένο έργο τους. Στην προσφορά τους, δηλαδή, στην τέχνη τους, στον τομέα τους. Και ας κοιτάξουμε μόνο αυτή και τίποτε άλλο. Γιατί η αναγνωρισιμότητα μεγεθύνει τα ολισθήματα και τα κάνει να φαντάζουν γιγάντια. Εξάλλου, μήπως εμείς οι ίδιοι οι κρίνοντες είμαστε αναμάρτητοι;

Σε ό,τι αφορά τον αθλητισμό και τους πρώην πρωταθλητές, για μένα υπάρχει ένα και μόνο κριτήριο: το αν παρέμειναν στον αθλητισμό μετά την «πτώση», την απόσυρση και την εξ αυτών απομυθοποίησή τους. Αν, για παράδειγμα, ένας ποδοσφαιριστής, μετά το τέλος της καριέρας του, αφέθηκε και τρομάζεις να τον αναγνωρίσεις μόλις πέντε χρόνια μετά, τότε ο άνθρωπος αυτός -για μένα, το τονίζω- δεν αγάπησε ποτέ το ποδόσφαιρο. Βλέπω ακόμα στη γειτονιά μου, πότε να κάνει τζόγκινγκ και πότε πάνω στο ποδήλατο, τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή, τον Τόνι Σαβέβσκι. Και είναι απαράλλαχτος. Όπως τότε που έπαιζε. Προφανώς, ο Τόνι (ας μου επιτραπεί η αναφορά στο μικρό του όνομα) αγαπάει τον αθλητισμό. Και για αυτό συνέχισε να αθλείται και η όψη του δεν απογοητεύει τους παλαιούς θαυμαστές του, ενώ παράλληλα εμπνέει τους νεότερους που ακούν ιστορίες για εκείνον. Το ίδιο ισχύει για τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Michael Jordan, αλλά όχι για αρκετούς άλλους (ας μην αναφέρουμε ονόματα). Το ίδιο ισχύει και για το Lance Armstrong, που ακόμα ποδηλατεί στους δρόμους, με φίλους συναθλητές (τέως και νυν) και συμμετέχει σε φιλανθρωπικές ποδηλατικές δραστηριότητες.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, η είδηση για την επάνοδο της Αθανασίας Τσουμελέκα στην ενεργό δράση με στόχο τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο τον επόμενο χρόνο. Η Αθανασία (ας μου επιτραπεί και εδώ η αναφορά στο μικρό της όνομα) ποτέ δεν παράτησε τον αθλητισμό. Συνέχισε να τρέχει, έφτιαξε ομάδες δρομέων μεγάλων αποστάσεων, ενέπνευσε ανθρώπους, καθοδήγησε αθλούμενους με αποτέλεσμα να είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους πιο αγαπητούς ανθρώπους στον χώρο του αθλητισμού και ειδικότερα του τρεξίματος. Η επιστροφή της στον πρωταθλητισμό δεν έχει στόχο το βάθρο και τα μετάλλια. Θέλει να πιάσει το όριο συμμετοχής για αυτό ακριβώς τον λόγο: τη συμμετοχή. Και για να αποδείξει σε όλους μας, όντας η ίδια πια μητέρα και πολυάσχολος και δημιουργικός άνθρωπος, ότι όταν βάζεις στόχους, ακόμα και δύσκολους, μπορείς να τους πετύχεις αρκεί να τους πιστέψεις και να τους αγαπήσεις. Στην περίπτωση της Αθανασίας Τσουμελέκα, όλοι όσοι τη γνωρίζουν εύχονται να τα καταφέρει. Για μένα, στο πρόσωπο και την προσπάθειά της, καθρεφτίζεται μια νίκη του αθλητισμού επί του πρωταθλητισμού. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News