Ενα βίντεο τεσσάρων λεπτών και 37 δευτερολέπτων, που ανέβασε αργά χθες βράδυ (Δευτέρα του Πάσχα) στην επίσημη ιστοσελίδα της η Ρεάλ Μαδρίτης, ανέσυρε από το χρονοντούλαπο το πιο πολυσυζητημένο αντικείμενο συζήτησης και αντιπαράθεσης στην Ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Υπήρξε, πράγματι, η «Βασίλισσα», η… χαϊδεμένη ομάδα του καθεστώτος Φράνκο, ή πρόκειται για έναν μύθο που καλλιέργησε η μεγάλη της αντίπαλος, Μπαρτσελόνα;

Το βιντεάκι «απαντά» στις δηλώσεις που είχε κάνει νωρίτερα ο πρόεδρος των «Μπλαουγκράνα», Τζουάν Λαπόρτα, ότι «η Ρεάλ είναι ένας σύλλογος που ευνοείται ιστορικά από λάθη της διαιτησίας, ο σύλλογος του καθεστώτος», σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε με θέμα τις εξελίξεις στην περιλάλητη «υπόθεση Νεγκρέιρα» (για την οποία η Ρεάλ έχει κινηθεί -νομικά- εναντίον τους).

Με εικόνα και ήχο από το μακρινό παρελθόν οι Μαδριλένοι επιχειρούν να στοιχειοθετήσουν το αντίθετο αφήγημα: ότι, δηλαδή, η Μπαρτσελόνα ευεργετήθηκε κατ’ επανάληψη από τον δικτάτορα, Φρανθίσκο Φράνκο, την εποχή της παντοδυναμίας του (1939-1975). Το βίντεο κλείνει με τη φράση «όταν ακούω ότι η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η ομάδα του καθεστώτος, θέλω να πω σε αυτόν που το λέει να σκάσει».

Τι ισχυρίζεται, μεταξύ άλλων, η Ρεάλ;

Οτι εκείνη την περίοδο η Μπαρτσελόνα κατέκτησε 8 τίτλους πρωταθλήματος και 9 Κύπελλα Ισπανίας. Ενώ η Ρεάλ, περίμενε 15 χρόνια για να στεφθεί πρωταθλήτρια. Αλήθεια είναι. Μέχρι το 1954, που το πήρε η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα είχε κερδίσει 5 πρωταθλήματα – είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα της πρώτης 15ετίας του Φράνκο. Το ίδιο και στο Κύπελλο, το οποίο, μάλιστα, εκείνη την εποχή λεγόταν «Copa del Generalísimo» (Κύπελλο του Στρατηγού), προς τιμήν του δικτάτορα. Αποδεικνύουν κάτι όλα αυτά; Μάλλον, το ότι ο Φράνκο δεν ανακατευόταν στη μοιρασιά των τροπαίων. Διαφορετικά, δεν θα είχαν κατακτήσει τον τίτλο δυο φορές (1943, 1956) οι -μισητοί για το καθεστώς- Βάσκοι της Αθλέτικ Μπιλμπάο.

Οτι η Μπαρτσελόνα σώθηκε τρεις φορές από τη χρεοκοπία με τρεις αναδιαρθρώσεις χρέους από τον Φράνκο. Και ότι το «Καμπ Νου εγκαινιάστηκε από τον υπουργό του, Χοσέ Σολίς Ρουίθ. Γι’ αυτό ο καταλανικός σύλλογος τίμησε τον Φράνκο με τρία μετάλλια, και τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος του το 1965. Αλήθεια είναι. Μάλιστα, όταν (προσφάτως) τέθηκε θέμα ακύρωσης των μεταλλίων, με το σκεπτικό ότι απονεμήθηκαν κατόπιν πιέσεων από το καθεστώς, ο ίδιος ο Λαπόρτα έβαλε τέλος στη συζήτηση, τονίζοντας ότι «η Μπαρτσελόνα δεν θα τα πάρει πίσω, γιατί κανείς δεν την ανάγκασε να τα δώσει». Αποδεικνύουν κάτι όλα αυτά; Μάλλον, το ότι ο Φράνκο είχε συνειδητοποιήσει τη δύναμη του ποδοσφαίρου. Συνηθίζεται σε όλο τον Κόσμο, οι μεγάλες ομάδες να ευνοούνται από τα απολυταρχικά καθεστώτα. Και η Μπαρτσελόνα είναι ένας από τους δυο μεγαλύτερους συλλόγους της χώρας, όποια κι αν ήταν τα αισθήματα του δικτάτορα απέναντί της.

Τι θα είχε να αντιπαραθέσει σε ένα δικό της τέτοιο βιντεάκι η Μπαρτσελόνα;

Πρωτίστως, την «αρπαγή» του Αλφρέδο ντι Στέφανο. Το 1953 ο Αργεντινός άσος, ένα από τα μεγαλύτερα «αστέρια» των γηπέδων εκείνης της εποχής, επρόκειτο να αγωνιστεί με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, που τον είχε αγοράσει από την κολομβιανή Μιγιονάριος. Βρέθηκε, όμως, να παίζει στη Ρεάλ με προεδρικό διάταγμα. Ακούγεται ως μέγα σκάνδαλο, όμως δεν είναι, ακριβώς, έτσι. Διότι, τυπικά, ο ντι Στέφανο ανήκε στη Ρίβερ Πλέιτ, με την οποία είχε έρθει σε συμφωνία η Ρεάλ. Οι κανονισμοί της εποχής δεν μπορούσαν να δώσουν λύση. Με τις ευλογίες της FIFA η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία πρότεινε, οι δυο σύλλογοι να… μοιραστούν τον παίκτη. Δυο χρόνια στην Μπαρτσελόνα, δυο χρόνια στη Ρεάλ. Ο πρόεδρος των Καταλανών, Μάρτι Καρέτο, το θεώρησε γελοίο και παραιτήθηκε. Η υπηρεσιακή διοίκηση που τον διαδέχθηκε, αποφάσισε να παραχωρήσει το δικό της 50% του ντι Στέφανο στη Ρεάλ, έναντι ενός σεβαστού ποσού.

Τους διωγμούς των στελεχών της από το καθεστώς. Στις αρχές του ισπανικού εμφυλίου ο τότε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα και μέλος του αυτόνομου καταλανικού κοινοβουλίου, Τζουσέπ Σουνιόλ, βασανίστηκε και εκτελέστηκε από τους εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο. Ακολούθησαν κι άλλοι, πολλοί. Μόνο που, το ζήτημα… δεν ήταν προσωπικό. Ο πρόεδρος της Ρεάλ, Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, γνωστός για τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Ο Αντόνιο Ορτέγα, πρόεδρος της Ρεάλ και εκείνος, συνελήφθη ως κομμουνιστής από τους φρανκιστές, και ακόμη αγνοείται.

Ή, τον τρόπο με τον οποίο ο Φράνκο καμάρωνε τις μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες της Ρεάλ των ‘50s. Πιθανότατα, όμως, δεν το έκανε επειδή ήταν οπαδός της «Βασίλισσας», αλλά γιατί μέσω αυτών το καθεστώς του αναζητούσε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Αυτό δεν συνέβη και στην Ελλάδα της Χούντας, όταν ο Παναθηναϊκός έφτασε στο Γουέμπλεϊ;

Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως ο ισπανός δικτάτορας υπήρξε οπαδός της Ατλέτικο Μαδρίτης, μισητής αντιπάλου της Ρεάλ. Κάποτε ονομαζόταν Αθλέτικ Αβιαθιόν Κλουμπ, καθώς είχε συγχωνευθεί με την Αβιαθιόν Ναθιονάλ, η οποία είχε ιδρυθεί από μέλη της πολεμικής αεροπορίας. Ο θρυλικός της πρόεδρος, Βιθέντε Καλντερόν, ήταν ένθερμος υποστηρικτής του καθεστώτος. Κάποιοι άλλοι, ότι ο Φράνκο αδιαφορούσε για το ποδόσφαιρο. Οτι το χρησιμοποιούσε ως «εργαλείο» προπαγάνδας.

Η κόντρα της Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα είχε αρχίσει πολύ πριν εμφανιστεί ο Φράνκο, από την εποχή ενός άλλου δικτάτορα: του Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα. Η «Μπάρτσα» εξέφραζε τον καταλανικό εθνικισμό, την αντίσταση στην εξουσία της Μαδρίτης, την οποία στον αθλητισμό συμβολίζει η Ρεάλ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News