Υπήρξε ο «άνθρωπος – γκολ». Κανείς άλλος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν σκόραρε με τέτοια συχνότητα, με τόση ευκολία. Η ζωή προίκισε τον Γκέρχαρντ «Γκερντ» Μίλερ με το ταλέντο να στέλνει την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα με έναν τρόπο «δωρικό», πρωτοφανή κι ανεπανάληπτο. Αλλά αυτό ήταν και το μόνο δώρο που του έκανε. Πριν και μετά τη 15ετή καριέρα του στην Μπάγερν Μονάχου, του φέρθηκε πολύ σκληρά.

Ο γερμανός «στράικερ» κλείνει σήμερα (3 Νοεμβρίου) τα 75 σε γηροκομείο της Βαυαρίας, βυθισμένος στη λήθη. Η άνοια τον χτύπησε πολύ νωρίς, μόλις στα 63 του χρόνια, και την τελευταία πενταετία ήταν πρακτικά αδύνατο να ζει στο σπίτι του, κοντά στην οικογένειά του: την Ούσι Εμπενμπεκ – Μίλερ, που τον συντροφεύει από το 1967, και την κόρη τους, Νικόλ. Εδώ και μερικούς μήνες η κατάσταση της υγείας του έχει χειροτερέψει δραματικά. Οπως αποκάλυψε χθες η σύζυγός του, τα εφετινά του γενέθλια θα είναι, πιθανότατα, τα τελευταία του.

Η αφήγηση της κυρίας Μίλερ συγκλονίζει: «Παραμένει καθηλωμένος στο κρεβάτι του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Σπανίως ανοίγει τα μάτια του. Είναι τόσο όμορφο όταν το κάνει, έστω για λίγα λεπτά… Ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρά του απαντά κάποιες φορές, καταφατικά ή αρνητικά, στις ερωτήσεις που του κάνουμε. Μερικές φορές βλέπουμε μαζί τηλεόραση, έστω κι αν δεν καταλαβαίνει… Τώρα είναι σαν να βρίσκεται σε άγρυπνο κώμα. Τρώει μόνον αλεσμένη τροφή. Μου δίνει την αίσθηση οτι είναι γαλήνιος και ήρεμος. Δεν νομίζω ότι υποφέρει. Είναι σαν να κοιμάται και να προετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι. Ελπίζω, απλώς, να μην είναι σε θέση να αντιληφθεί την τρέχουσα κατάσταση και τη μοίρα του».

Ο Μίλερ, το έκτο παιδί μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας, μπήκε από μικρός στη βιοπάλη. Η μόνη της ζωής του χαρά ήταν η μπάλα. Πρώτα στις αλάνες, κι έπειτα σε τοπικούς συλλόγους της γενέτειράς του, που απέχει μιάμιση ώρα από το Μόναχο. Παντού σκόραρε ακατάπαυστα. Εως το 1964, που συμμετείχε στα πρωταθλήματα Νέων, είχε σημειώσει περισσότερα από 500 γκολ, γεγονός που κίνησε το ενδιαφέρον της Μπάγερν. Τον απέκτησε σε ηλικία 19 ετών, όμως ο πρώτος του προπονητής, Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι (εργάστηκε και στην ΑΕΚ), τον υποδέχτηκε απρόθυμα, δηλώνοντας πως δεν χρειάζεται… αρσιβαρίστα στην ομάδα, αλλά ποδοσφαιριστή.

Δεν γέμιζε το μάτι για επιθετικός. Ηταν σχετικά μικρόσωμος, με κοντά πόδια και παχουλός. Οταν τον ρωτούσαν, πού οφείλει την επιτυχία του, απαντούσε ειρωνικά: «Στην πατατοσαλάτα της μητέρας μου». Αλλά το μυστικό της επιτυχίας του ήταν, ακριβώς, ο σωματότυπός του, όπως εξήγησαν αργότερα οι ειδικοί. Το χαμηλό κέντρο βάρους του, του έδινε τη δυνατότητα να δέχεται την μπάλα με την πλάτη γυρισμένη στην αντίπαλη εστία και να κάνει απότομη στροφή 180 μοιρών χωρίς να χάνει την ισορροπία του. Μέχρι να αντιληφθούν την κίνησή του, ο τερματοφύλακας και οι αμυντικοί, εκείνος είχε στείλει την μπάλα στα δίχτυα τους. «Πυροβολούσε» ακαριαία και βρισκόταν, πάντα, στην κατάλληλη θέση μέσα στη μεγάλη περιοχή.

Οταν φόρεσε τη φανέλα της, το 1964, η Μπάγερν Μονάχου αγωνιζόταν στη Β’ Κατηγορία. Αργησε πολύ να πάρει την πρώτη του ευκαιρία από τον προπονητή του. Πρωτόπαιξε στην Μπουντεσλίγκα στις 14 Αυγούστου 1965, και στο δεύτερο παιχνίδι του -με τη Φράιμπουργκ- πέτυχε δύο γκολ. Τα πρώτα από τα 365 που σκόραρε σε 427 εμφανίσεις του μέσα σε 14 χρόνια. Μαζί με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ και τον Σεπ Μάιερ πρωταγωνίστησε στην κατάκτηση τεσσάρων Πρωταθλημάτων και τεσσάρων Κυπέλλων Γερμανίας, τριών Κυπέλλων Πρωταθλητριών, ενός Κυπέλλου Κυπελλούχων και ενός Διηπειρωτικού (το σημερινό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων). Σήκωσε, επίσης, το Παγκόσμιο Κύπελλο του ’74 με την εθνική ομάδα της Δυτικής Γερμανίας. Ακόμη και σήμερα, τέσσερις δεκαετίες αφότου αποσύρθηκε από τα γήπεδα, κατέχει το ρεκόρ αποτελεσματικότητας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Η δόξα του -και η ευτυχία του- κράτησαν 14 χρόνια. Στις 18 Νοεμβρίου 1978 πέτυχε το 365ο και τελευταίο τέρμα του στην Μπουντεσλίγκα με τη φανέλα της βαυαρικής ομάδας. Μια δισκοκήλη ήταν η αρχή του τέλους. Ο τότε προπονητής του, Παλ Τσερνάι, άρχισε να μην τον χρησιμοποιεί. Περήφανος καθώς ήταν, αρνήθηκε να επεκτείνει το συμβόλαιό του και πήγε να βρει την τύχη του στις ΗΠΑ. Επαιξε στους Φόρτ Λόντερντεϊλ Στράικερς για δυο σεζόν, και στις 11 Αυγούστου 1981 αποσύρθηκε από τη δράση.

Η ζωή του, ξαφνικά, «άδειασε». Κλείστηκε στο σπίτι του και το έριξε στο ποτό – το αλκοόλ έγινε ο μοναδικός του σύντροφος, όπως εξομολογείται στην αυτοβιογραφία του. Μάταια οι παλιοί συμπαίκτες και φίλοι του, ιδίως ο Ούλι Χένες και ο Μπεκενμπάουερ, προσπαθούσαν να τον γλιτώσουν από την κατάθλιψη. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1991, τον έπεισαν -επιτέλους- να εισαχθεί σε κλινική απεξάρτησης. Βγήκε «καθαρός». Οπως είχε πει ο ίδιος στην Bild, «αυτή η νίκη μου ήταν πιο σημαντική και από τον τίτλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου». Το 1992 προσελήφθη στην Μπάγερν. Εργάστηκε ως προπονητής τερματοφυλάκων, βοηθός προπονητή στους ερασιτέχνες και σκάουτερ. Την ευτυχία, όμως, δεν τη βρήκε ποτέ ξανά.

Ωσπου, το 2008, εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια του Αλτσχάιμερ. Οταν ο κόσμος έμαθε για την ασθένειά του, με ανακοίνωση της Μπάγερν στα εβδομηκοστά του γενέθλια, το 2015, το μυαλό του είχε, ήδη, βυθιστεί στο σκοτάδι. Και τώρα, ο πιο μεγάλος «γκολτζής» που γνώρισαν τα γήπεδα φαίνεται να έχει πάρει το δρόμο που δεν έχει γυρισμό…

Μια μέρα πριν από τη θλιβερή αποκάλυψη της κυρίας Μίλερ, την 1η Νοεμβρίου, η σύζυγος του Μπόμπι Τσάρλτον γνωστοποίησε μέσω της Telegraph οτι ο θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της εθνικής Αγγλίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, διαγνώστηκε με άνοια. Τα δυσάρεστα νέα για τον «Σερ Μπόμπι» ήρθαν μετά τους θανάτους του μεγαλύτερου αδελφού του, Τζακ, τον Ιούλιο, και του συμπαίκτη του στο Μουντιάλ, Νόμπι Στάιλς, την περασμένη Παρασκευή, που υπέφεραν από την ίδια νόσο.

Ο κατάλογος των σπουδαίων αθλητών που δεν θυμούνται τα κατορθώματά τους -αυτά που κανείς απ’ όσους τα έζησαν δεν θα ξεχάσει- όλο και μακραίνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News