Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί μαζί με κάποιους άλλους φίλους μπορούμε να κάνουμε μακροβούτια στο παρελθόν. Να πατάμε λίγο το rewind της ζωής και να ξαναζούμε στιγμές, να ξανανιώθουμε συναισθήματα, να δραπετεύουμε στα νεανικά μας χρόνια. Πώς γίνεται αυτό; Υπάρχει λοιπόν μια ομάδα πόλο, ο Υδραϊκός Ναυτικός Όμιλος που ήταν πέρσι στη Β’ εθνική και ανέβηκε φέτος στην Α2 κατηγορία. Μια ομάδα που την έχει αγκαλιάσει η Υδραϊκή κοινωνία. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι στον Υδραϊκό έχουμε μέσο όρο ηλικίας παικτών τα 40+ (εξαιρώντας τα μικρά υδραιόπουλα που συμπληρώνουν την ομάδα και θα πάρουν τη σκυτάλη). Η ιστορία ξεκίνησε από πρωτοβουλία του Υδραίου προέδρου της ομάδας Θοδωρή Μουστακαρία (παλαιός παίκτης του κραταιού Εθνικού) κι έχουμε μαζευτεί εκεί παλιοί συμπαίκτες και αντίπαλοι που πρωταγωνιστούσαν όταν ακόμα η Ελλάδα είχε δραχμές. Με τον Υδραϊκό μετράμε τις δυνάμεις μας στα πρωταθλήματα χαμηλότερων κατηγοριών (αν και τώρα στην Α2 ο πήχης ανεβαίνει). Μαζί λοιπόν με τον Καϊάφα, τον Πάτρα, τον Δήμου, τον Καλακόνα, τον Ρέππα έχουμε άθροισμα Ολυμπιάδων πάνω από 15, αλλά και άθροισμα ηλικιών πάνω από 260. Στο άθροισμα των κιλών κρατιόμαστε ακόμα καλά…

Το κίνητρο για να παίζουμε στον φιλόξενο Υδραϊκό είναι πολλαπλό. Πρώτον η παρέα, καθότι όποτε βρισκόμαστε περνάμε καλά. Οι αναμνήσεις, οι ήρωες και οι ιστορίες που θυμόμαστε είναι ευτυχώς αστείρευτες και δεν βαριόμαστε. Με το που συναντιόμαστε στην πισίνα αυτόματα το μυαλό ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω δίνοντάς σου για λίγο την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος έχει κολλήσει.

Δεύτερο κίνητρο είναι ότι αναγκαζόμαστε να ξεκουνιόμαστε λίγο από τις καρέκλες του γραφείου, του αυτοκινήτου και τον καναπέ. Μη φανταστείτε ότι κάνουμε καμιά οργανωμένη προπόνηση, απλώς ο καθένας όσο μπορεί και όποτε του το επιτρέπουν οι δουλειές του βάζει τον πήχη όσο ψηλά θέλει (να ξέρετε όμως, δεν υπάρχει πιο αυστηρός προπονητής από τον εαυτό σου). Πότε-πότε μαζευόμαστε και για κανένα φιλικό παιχνίδι και βέβαια απαραιτήτως στους αγώνες. Κι ενώ παλαιότερα κάναμε προπόνηση με σκοπό τους αγώνες τώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν: παίζουμε στους αγώνες με σκοπό να αναγκαζόμαστε να κάνουμε λίγο προπόνηση.

Τρίτο κίνητρο η αδρεναλίνη του παιχνιδιού. Η μυρωδιά του χλωρίου, η κίτρινη μπάλα, το γκολ, η νίκη, η ήττα, συναισθήματα που έχουν θαφτεί εδώ και πολλά χρόνια κάτω από τόνους αναμνήσεων, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια. «Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, αλλά γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε» έλεγε ο G.B. Shaw κι έχει απόλυτο δίκιο. Προσπαθούμε να κερδίσουμε τις αντίπαλες ομάδες αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούμε να κερδίσουμε τον χρόνο. Μάταιος κόπος, αλλά αξίζει το κάθε του δευτερόλεπτο. Σε κάθε αγώνα που παίζουμε νομίζω ότι βγαίνουμε με λιγότερες ρυτίδες από την πισίνα ή μπορεί να είναι και η εντύπωσή μου.

Πιστεύω ότι στις σημερινές κοινωνίες εξίσου σημαντικό με το να κάνουν τα παιδιά αθλητισμό είναι και το να κάνουν οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τους. Στο κομμάτι αυτό, δηλαδή στον αθλητισμό της μέσης ηλικίας (ή καλύτερα της προχωρημένης νιότης), δεν έχουμε δώσει έμφαση ως κοινωνία. Ενώ στο εξωτερικό οι διοργανώσεις masters (βετεράνων) ανθούν, στην Ελλάδα σπανίζουν. Παρ' όλο που νομίζω ότι υπάρχει το δυναμικό ακόμα και για οικονομική αυτοτέλεια τέτοιων διοργανώσεων (οι 40+ είναι συνήθως στο peak της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας και μέσω διασυνδέσεων χορηγοί μπορούν να βρεθούν σχετικά εύκολα) αυτό που νομίζω μας λείπει είναι η αθλητική κουλτούρα. Να αφιερώσουμε χρόνο αντί για καφέ στο να πάμε να τρέξουμε, να κολυμπήσουμε, να ιδρώσουμε. Η ύπαρξη τέτοιων διοργανώσεων μπορεί να κινητοποιήσει ένα «εν υπνώσει» αθλητικό κεφάλαιο με πολλαπλά οφέλη.

Στα νιάτα μου όταν παίζαμε, ένας από τους σκοπούς ήταν «να φέρουμε παιδιά στον αθλητισμό». Τώρα παίζουμε και σκοπός είναι να φέρουμε τους μπαμπάδες και τις μαμάδες στον αθλητισμό. Εξίσου σεβαστός σκοπός αν και υποτιμημένος κατά τη γνώμη μου. Κάποιοι μπορεί να τα θεωρούν όλα αυτά ως παλιμπαιδισμό και «σύνδρομο του Πήτερ Παν». Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι στο «παίζω» η τελευταία συλλαβή είναι το «ζω»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News