Υπήρξε παίκτης της Λιντς Γιουνάιτεντ από τα 15 μέχρι τα 40 του, με ένα διάλειμμα τεσσάρων ετών. Και τι παίκτης! Το πιο δυνατό δεξί σουτ στην Ευρώπη των ’70s. Πρωταγωνίστησε στις πιο ένδοξες μέρες της, αλλά και στις πιο σκοτεινές: όταν, πολλά χρόνια αργότερα, ως μέλος της διοίκησης πλέον, μεσολάβησε για να τη σώσει από την οικονομική καταστροφή. Την υπηρέτησε και ως «πρεσβευτής» της, και με πολλούς άλλους τρόπους. Μέχρι τον περασμένο μήνα έγραφε τη στήλη του στο πρόγραμμα των αγώνων της. Ελάχιστοι ποδοσφαιριστές συνέδεσαν το όνομά τους με έναν σύλλογο για σχεδόν έξι δεκαετίες, όπως ο Πίτερ Λόριμερ, που το Σάββατο «έφυγε» νικημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 74 ετών.

Ο θρυλικός σκωτσέζος μεσοεπιθετικός, που γεννήθηκε στο Νταντί στις 14 Δεκεμβρίου του 1946, αγαπήθηκε από τους οπαδούς της Λιντς από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο «Ελαντ Ρόουντ». Πολύ πριν γίνει ο all-time τοπ σκόρερ της, με 238 γκολ σε πάνω από 700 ματς. Οι σκάουτερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχαν προσφέρει στους γονείς του 5.000 λίρες -τεράστιο ποσό για την εποχή- προκειμένου να προτιμήσουν τους «Μπέμπηδες», όμως ο πιτσιρικάς επέμεινε να υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας με την ομάδα που ενδιαφέρθηκε πρώτη. Κι ας μην είχε κατακτήσει, ποτέ, το Πρωτάθλημα, το Κύπελλο Αγγλίας, ή κάποιο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Εκείνη η Λιντς είχε να επιδείξει μόνον έναν τίτλο στην Τσάμπιονσιπ (Β’ Κατηγορία), το… 1924.

Ντεμπούτο στα… 15!

Ο Λόριμερ έφτασε στο «Ελαντ Ρόουντ» σαν το χελιδόνι που φέρνει την Ανοιξη. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1962 έγινε ο νεαρότερος παίκτης στα χρονικά του συλλόγου, που φόρεσε τη φανέλα του σε επίσημο αγώνα. Ηταν 15 ετών και 289 ημερών. Δύο σεζόν αργότερα άρχισε να «πυροβολεί» τα αντίπαλα γκολπόστ, με εκείνα τα χαρακτηριστικά του σουτ που νόμιζες πως θα γκρεμίσουν τα δοκάρια. «Hot Shot», ήταν το παρατσούκλι του. Κάποια στιγμή η τεχνολογία έδωσε τη δυνατότητα να μετρηθεί η ταχύτητα με την οποία η μπάλα έφευγε από το δεξί του πόδι: 140 χλμ/ώρα!

Τα εντυπωσιακά του γκολ «υπέγραψαν» θριάμβους, που οι φίλοι της Λιντς δεν είχαν, καν, ονειρευτεί: Την κατάκτηση του Κυπέλλου Εκθέσεων (πρόγονος του Κυπέλλου UEFA) και του Λιγκ Καπ, με τον Λόριμερ να σκοράρει 30 φορές εκείνη τη σεζόν. Το πρώτο Πρωτάθλημα (1969), στο οποίο η «ομαδάρα» του Ντον Ρέβι γνώρισε μόλις δυο ήττες. Το Τσάριτι Σιλντ του 1969. Το Κύπελλο Εκθέσεων του 1971. Το Κύπελλο Αγγλίας του 1972 (το πρώτο και τελευταίο, μέχρι σήμερα, που σήκωσαν τα «Παγώνια»). Ακόμη ένα Πρωτάθλημα, το 1974. Και τη συμμετοχή σε δύο ευρωπαϊκούς τελικούς μέσα σε τρία χρόνια (1973, 1975).

Κάποτε στη Θεσσαλονίκη

Τον πρώτο από αυτούς, για το Κύπελλο Κυπελλούχων, οι παλιοί έλληνες φίλαθλοι θα τον θυμούνται. Η Λιντς αντιμετώπισε τη Μίλαν στο «Καυτανζόγλειο», σε ένα ματς όπου ο διαιτητής Χρήστος Μίχας έκανε τα πάντα για να κερδίσουν οι Ιταλοί – και τα κατάφερε (1-0). Ο Λόριμερ τόνιζε συχνά στις συνεντεύξεις του, πως εκείνη η βραδιά ήταν η πιο πικρή σε όλη του την καριέρα. Και οτι δεν θα ξεχνούσε, ποτέ, την αντίδραση των ελλήνων θεατών, που υπό καταρρακτώδη βροχή παρέμειναν στις εξέδρες μετά τη λήξη του αγώνα για να αποθεώσουν τους ηττημένους!

Δυστυχώς, για τν Λόριμερ και τη Λιντς, η ιστορία επαναλήφθηκε το 1975 στην αναμέτρηση με την Μπάγερν Μονάχου στο Παρίσι για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αυτή τη φορά ένας γάλλος διαιτητής δεν καταλόγισε πέναλτι σε εξώφθαλμη ανατροπή του Κλαρκ από τον Μπεκενμπάουερ, ενώ ακύρωσε -ως οφσάιντ- κανονικό γκολ του Λόριμερ. Στο τέλος οι Βαυαροί νίκησαν με 2-0.

Ο Λόριμερ αγωνιζόταν, συνήθως, ως δεξιός εξτρέμ, ή πίσω από τους δύο καθαρούς επιθετικούς, που ήταν συχνά ο Αλαν Κλαρκ και ο Μικ Τζόουνς. Ακόμη και όταν δεν κατάφερνε να σκοράρει, «τα έδινε όλα» για την ομάδα του, στην οποία λατρεύτηκε σαν ένας αυθεντικός λαϊκός ήρωας των γηπέδων. Το χαμογελαστό παλληκάρι δεν απαρνήθηκε τη Λιντς ούτε όταν έκλεισε ο κύκλος της ακμής της, μετά την αποχώρηση του κόουτς Ρέβι στα μέσα των ’70s. Και δεν θα έφευγε ούτε το 1979, εάν δεν τον «έδιωχνε» ο προπονητής του.

Επέστρεψε τέσσερα χρόνια αργότερα, έπειτα από μια περιπλάνησή του στη βορειοαμερικανική ποδοσφαιρική ένωση (NASL), σε ηλικία 37 ετών, κι έπαιξε στη Λιντς μέχρι τα 40, υπό την καθοδήγηση του πρώην συμπαίκτη του, Εντι Γκρέι, που ήταν ένα χρόνο μικρότερός του. Σκόραρε άλλα 19 γκολ σε 87 συμμετοχές, ενώ το 1984-1985 φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Τον αγάπησαν πολύ και οι Σκωτσέζοι. Με την εθνική τους ομάδα πραγματοποίησε 21 εμφανίσεις και σκόραρε μόλις τέσσερα γκολ, όμως τη βοήθησε να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο (του 1974) για πρώτη φορά έπειτα από 16 χρόνια, και αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της τελικής φάσης.

Για πάντα κοντά στη Λιντς

Αποσύρθηκε από τα γήπεδα το 1986, κι άνοιξε μια παμπ στην περιοχή Χόλμπεκ. Συνέχισε, όμως, να προσφέρει στη Λιντς, αφιλοκερδώς, από διάφορα πόστα. Οταν ο σύλλογος βρέθηκε στα πρόθυρα της πτώχευσης και το ιστορικό του γήπεδο κινδύνευσε με κατάσχεση, ο Λόριμερ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια να βρεθούν επενδυτές. Το 2005 ήταν το μόνο μέλος του παλιού ΔΣ που κράτησε κοντά του ο νέος ιδιοκτήτης, Κεν Μπέιτς.

Εργαζόταν ως σχολιαστής αγώνων στο ραδιόφωνο του BBC και το Yorkshire Radio, είχε δική του (αθλητική) στήλη στην τοπική εφημερίδα Yorkshire Evening Post, και ήταν ο εκπρόσωπος της Λιντς σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ. Το σχόλιό του στο match program του αγώνα Λιντς – Αστον Βίλα (27/2) ήταν το τελευταίο πράγμα που έκανε για την ομάδα στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του, πριν εισαχθεί σε ίδρυμα για ασθενείς με χρόνια νοσήματα.

Γνώριζε οτι το τέλος πλησίαζε. «Τουλάχιστον, πρόλαβα να ξαναδώ τη Λιντς στην Πρέμιερ Λιγκ», είπε στον επί 13 χρόνια συμπαίκτη του, Εντι Γκρέι, όταν εκείνος τον επισκέφθηκε για τελευταία φορά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News