Η δουλειά -η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας- σχεδόν ολοκληρώθηκε. Με ένα «διπλό» την Κυριακή στην Τιφλίδα (ο Πρίντεζης και ο Μπουρούσης θα απουσιάσουν, για προσωπικούς λόγους) η Εθνική μπάσκετ θα σιγουρέψει τη συμμετοχή της στην τελική φάση του 2019. Ακόμη κι αν χάσει, θα χρειάζεται μόλις μια νίκη στα τέσσερα επόμενα παιχνίδια της. Πιστεύει κάποιος πως δεν θα τη βρει;

Στα «Δύο Αοράκια» του Ηρακλείου η δουλειά ήταν, συνάμα, διασκέδαση. Μεγαλύτερη χαρά από το να κερδίζουμε τους Σέρβους, δεν έχουμε στο μπάσκετ. Το ίδιο ισχύει και για ‘κείνους, βεβαίως. Πέρα, όμως, από την ιδιότυπη βεντέτα που έχουμε ανοίξει με τους κατά τα άλλα αγαπημένους μας γείτονες, αυτόν τον θρίαμβο τον είχαμε ανάγκη. Γιατί ήταν μια νίκη ηθικού και αυτοπεποίθησης. Εκεί, στη μακρινή Κίνα, τέτοιες ομάδες θα αντιμετωπίσουμε. Οι έξι προηγούμενες επιτυχίες σ’ αυτούς τους προκριματικούς, απέναντι στη Βρετανία, την Εσθονία ή το Ισραήλ, μας έδωσαν το εισιτήριο για το ταξίδι. Η έβδομη, η χθεσινή, μας απέδειξε ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στην «ελίτ» του μπάσκετ. Να χαμογελάσουμε, επιτέλους, σε μεγάλη διοργάνωση για πρώτη φορά μετά το 2009.

Απέναντί μας στεκόταν η ομάδα των δύο διαδοχικών τελικών (στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 και στο Ευρωμπάσκετ του 2017), η οποία εδώ και τέσσερα – πέντε χρόνια «μας έχει πάρει τον αέρα». Με έναν NBAer στη σύνθεσή της. Τη νικήσαμε με την πρώτη «κανονική» μας ομάδα που εμφανίστηκε στα προκριματικά «παράθυρα». Με τους περισσότερους από τους διεθνείς μας ανέτοιμους, και με μόλις τέσσερις προπονήσεις. Τη νικήσαμε έπειτα από δύο απογοητευτικές εμφανίσεις στην προετοιμασία, που είχαν ξεσηκώσει διάφορα σχόλια. Αρνητικά και πολύ βιαστικά, όπως αποδείχθηκε.

Τη νικήσαμε χάρη στην καλή μας άμυνα -δεν είναι εύκολο να κρατήσεις τους Σέρβους κάτω από τους 70 πόντους-, αλλά και στην αιχμαλωσία του Μπογκντάνοβιτς σε έναν cool ρυθμό που δεν του επέτρεψε να κάνει το τρομερό του παιχνίδι. Επίσης, επειδή ο Νικ Καλάθης και ο Γιάννης Μπουρούσης λειτούργησαν σχεδόν άριστα στο δημιουργικό σκέλος. Ιδίως ο «Κινέζος», που μοίρασε οκτώ ασίστ και κατέβασε δέκα ριμπάουντ. Σε αυτό το τουρνουά ο Μπουρούσης ήταν πραγματικός ηγέτης, κι άξιζε 100% την αποθέωση που γνώρισε στο τέλος του αγώνα. Οχι πως υστέρησε κάποιος. Οι διεθνείς μας είχαν καιρό να παίξουν έτσι, «ο ένας για τον άλλον».

Πάνω στον ενθουσιασμό της νίκης ακούστηκαν πολλά και υπερβολικά. Ευτυχώς, όχι από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Ας είμαστε ρεαλιστές: η επιστροφή της Εθνικής στο βάθρο των μεταλλίων θα είναι σχεδόν ακατόρθωτη χωρίς τη συμπαράσταση του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ναι, είναι άκομψο -έως και αγενές- να αναφερόμαστε σε απόντες, έπειτα από μια μεγάλη νίκη των παρόντων, όμως αυτή είναι η εκτίμηση σχεδόν όλων των «ειδικών». Τώρα, λοιπόν, που η πρόκριση στο Μουντομπάσκετ 2019 θεωρείται εξασφαλισμένη, η «ερώτηση του εκατομμυρίου» είναι, εάν ο Giannis θα φορέσει -επιτέλους- τη φανέλα με το εθνόσημο, για πρώτη φορά μετά το ατυχές Προολυμπιακό του 2014.

Οσοι τον περίμεναν να παίξει και στους προκριματικούς, κόντρα στη Σερβία και τη Γεωργία, παραήταν αισιόδοξοι. Με το training camp των Μπακς να αρχίζει στις 27 Αυγούστου, η παρουσία του σούπερ-σταρ του ΝΒΑ σε αυτά τα ματς, 13 και 16 Σεπτεμβρίου, ήταν απίθανη. Το είχε πει και ο ίδιος τον περασμένο Ιούλιο, σε συνέντευξή του στη Marca: «Στην Ελλάδα πιστεύουν πως δεν θα παίξω ποτέ στην Εθνική, όμως εγώ ξέρω πως αυτό θα συμβεί, ελπίζω σύντομα. Πιστεύω πως, αν όλα πάνε καλά με τους τραυματισμούς, θα είμαι έτοιμος για το Παγκόσμιο Κύπελλο».

Το θέλει πολύ, να παίξει στην Εθνική, όμως οι Μπακς προηγούνται – δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Είναι το πιο πολύτιμο περιουσιακό τους στοιχείο, κι αυτό τους κάνει ακόμη πιο διστακτικούς στο να του δώσουν την άδεια. Θα μπορούσε να κάνει «του κεφαλιού του»; Στο μέλλον, ίσως, αλλά όχι ακόμη. Αυτό συμβαίνει με όλους τους μη-Αμερικανούς NBAers. Ως… νεοσύλλεκτοι είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν τυφλά την ομάδα τους. Αργότερα, μόλις «ξεψαρώσουν», μπορεί να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι. Να υποχρεώσουν τον σύλλογό τους να σεβαστεί και τις δικές τους επιθυμίες.

Το πότε θα έρθει η ώρα του Αντετοκούνμπο να το κάνει, κανένας δεν μπορεί να το γνωρίζει. Είναι και θέμα χαρακτήρα – και ο Giannis είναι πολύ συνεσταλμένο παιδί. Σχεδόν ντροπαλό. Το νιώθεις όταν τον ακούς να μιλάει. Επιπλέον, απέναντι στους Μπακς αισθάνεται μια απέραντη ευγνωμοσύνη. Γι’ αυτό λέει και ξαναλέει πως δεν πρόκειται, ποτέ, να πάει σε άλλη ομάδα – πράγμα πρωτοφανές για επαγγελματία αθλητή, και μάλιστα στις ΗΠΑ.

Τον «Greek Freak» η Εθνική μας τον χρειάζεται. Τον θέλουμε κοντά μας και ως κοινωνικό πρότυπο, όχι μόνον ως τεράστιο παίκτη. Αλλά, δεν μπορούμε παρά να κάνουμε υπομονή. Το ίδιο, δυστυχώς, κι εκείνος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News