«Μη γκρινιάζεις που δε σου ‘ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
Ο χαμένος τα παίρνει όλα»

Αυτούς τους στίχους τραγουδάει ο Γιάννης Αγγελάκας και αναρωτιέστε τι σχέση έχουν με το ποδόσφαιρο και δη με το Μουντιάλ. Εκεί που η επικρατούσα άποψη υπαγορεύει ότι αξία έχει μόνο η νίκη. Ότι στην ιστορία μένει μόνο η ομάδα που θα πάρει μαζί της στο ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα το χρυσό τρόπαιο. Να το περιφέρει στους δρόμους της μεγαλούπολης και εκατομμύρια κόσμου να βρίσκονται σε έκσταση. Να παραληρούν κάτω από την σκιά ενός τροπαίου. Σπουδαίο πράγμα η νίκη. Ακόμα σπουδαιότερο όμως η περηφάνια στην ήττα. Η σοφία που απορρέει από αυτήν. Η λάμψη του ηττημένου. Ναι, υπάρχει κι αυτό. Λάμπει και ο ηττημένος και τα παραδείγματα είναι πολλά. Ακόμα και στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων.

1954 – Φέρεντς Πούσκας
Ο «καλπάζων συνταγματάρχης» της εθνικής ομάδας της Ουγγαρίας στο παγκόσμιο κύπελλο της Ελβετίας. Ένας από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου ηγήθηκε μίας θρυλικής ομάδας που από το 1950 έως το 1956 έχασε μόνο σε ένα ματς. Δυστυχώς για την ομάδα εκείνη ο αγώνας αυτός ήταν ο τελικός του παγκοσμίου κυπέλλου, στον οποίο είχε γνωρίσει την ήττα από την Δ. Γερμανία με 3-2. Ο Πούσκας είχε σχεδόν επιβάλλει την συμμετοχή του –παρ’ ότι τραυματίας- αλλά δεν κατάφερε να ανεβεί στην κορυφή. Άνοιξε το σκορ, αλλά έφυγε με την πίκρα της ήττας. Κι όμως ακόμα ο κόσμος του ποδοσφαίρου, όταν μιλάει για εκείνο το παγκόσμιο κύπελλο, αναφέρεται στην μεγάλη ομάδα των Μαγυάρων, στην οποία ο Πούσκας ήταν ό,τι πιο πολύτιμο. Ακόμα και σε φωτογραφία στον γερμανικό τύπο εκείνη την εποχή μπορεί να δει κάποιος: «Δεν είμαστε οι καλύτεροι, αλλά είμαστε πρωταθλητές»!

1974 – Γιόχαν Κρόιφ
Ο σούπερ σταρ μίας σπουδαίας εθνικής Ολλανδίας. Τελικός Μουντιάλ 1974. Σέντρα για τους πορτοκαλί. Μετά από 14 πάσες χωρίς την παρεμβολή αντιπάλου, η μπάλα φτάνει στον «ιπτάμενο» Ολλανδό με το Νο 14 στην πλάτη. Πέναλτι και 1-0 μέσα στην έδρα της αντιπάλου Δ. Γερμανίας. Το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του μέγιστου προπονητή Ρίνους Μίχελς, ένα βήμα πριν το παγκόσμιο κύπελλο. Κι όμως οι Γερμανοί κατάφεραν να ανατρέψουν το σκορ και να νικήσουν με 2-1. Ο Γιόχαν Κρόιφ, όμως, έμεινε στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα. Κάτι ανάμεσα σε ποδοσφαιριστή, χορευτή και ξωτικό. Ο καλός του… παραμυθιού δεν κερδίζει πάντα, αλλά μπορεί να μείνει στην ιστορία.

1990 – Ντιέγκο Μαραντόνα
Πολλοί πίστευαν ότι τελείωσε η αποστολή του στα παγκόσμια κύπελλα το 1986 με την κατάκτησή του. Η ήττα, μάλιστα από το Καμερούν, στην πρεμιέρα του Μουντιάλ της Ιταλίας τον ανήγαγε για ορισμένους σε «γυμνό βασιλιά». Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν; Ο «πίμπε ντ’ όρο» πήρε ανάποδες και οδήγησε και πάλι την Αργεντινή στον τελικό και μάλιστα με τρόπο που έγραψε ιστορία. Ο ημιτελικός ήταν κόντρα στην «οικοδέσποινα» Ιταλία, αλλά οι «ατζούρι» είχαν κάνει λάθος –που αποδείχθηκε μοιραίο- στον ορισμό της έδρας. Στην αγαπημένη του Νάπολι ο Ντιέγκο βρήκε πρόσφορο έδαφος για να πάρει τον κόσμο με το μέρος του, τονίζοντας τις αδικίες που υφίστατο ο φτωχός ιταλικός νότος από τον πλούσιο βορρά. Η «μπιανκοτσελέστε» νίκησε στα πεναλτι και ο Μαραντόνα αποθεώθηκε από τους Ιταλούς! Στον τελικό με την Γερμανία η ομάδα του έχασε με 1-0 με πέναλτι φάντασμα και ο… θεός λύγισε και ξέσπασε σε λυγμούς. Αυτό το καρέ του χάρισε άλλη μία στιγμή στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα κι ας ήταν από την πλευρά των χαμένων.

1994 – Ρομπέρτο Μπάτζιο

Ο μικρός… Βούδας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έγραψε ιστορία στον τελικό του 1994. Είχε πάρει από το χέρι την Ιταλία και την οδήγησε λίγο πριν την υπέρτατη στιγμή, στο Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντίπαλος η Βραζιλία. Κανονική διάρκεια και παράταση στο 0-0 και τα πάντα θα κρινόταν στα πέναλτι. Κάποια στιγμή έφτασε η σειρά του. Αν η μπάλα έμπαινε στα δίχτυα η αγωνία θα συνεχιζόταν. Αλλά η γραμμή της… ζωής κόπηκε βίαια. Ο Ρόμπι την έστειλε στον ουρανό. Έσκυψε το κεφάλι και έκλαψε. Ήταν ο χαμένος που τα πήρε όλα εκείνη την βραδιά. Πρωτοσέλιδα, αποθέωση, δάκρυα. Τα φύλαξε κι επέστρεψε δυνατότερος. Ωστόσο είχε σφραγίσει ήδη εκείνο το παγκόσμιο κύπελλο.

2006 – Ζινεντίν Ζιντάν
Παρόμοια ιστορία. Κανείς δεν υπολόγιζε την Γαλλία στα φαβορί του προηγούμενου Μουντιάλ. Ο Ζιζού όμως είχε άλλη άποψη. Ήταν οι τελευταίοι αγώνες της καριέρας του και ήθελε να είναι όσο περισσότεροι γίνεται. Κατάφερε να φτάσει την ομάδα του στον τελικό. Ισοπαλία 1-1 στην κανονική διάρκεια και την παράταση, αλλά ο Ζιντάν δεν περίμενε τα πέναλτι. Ήταν θέμα οικογενειακής τιμής. Ο Ματεράτσι άρχισε να του τα λέει περίεργα για την μάνα και την αδελφή του. Ο Γάλλος έδωσε τέλος στον αγώνα εκείνο με το κεφάλι. Η πιο διάσημη κουτουλιά όλων των εποχών ήταν γεγονός και το πλάνο που πέρασε μπροστά από το χρυσό τρόπαιο για να πάει στα αποδυτήρια, ακόμα στοιχειώνει εκείνον τον τελικό. Αποχώρησε χωρίς τίτλο, αλλά με το κεφάλι ψηλά και πρωταγωνιστής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News