Οι σκηνές που διαδραματίζονταν στο «Γουέμπλεϊ» λίγο πριν από τις 9 χθες βράδυ, ώρα Ελλάδας, θύμιζαν περισσότερο ξέσπασμα χαράς για την απελευθέρωση από κατοχικό ζυγό, παρά επινίκια ποδοσφαιρικού αγώνα. Πάνω από 40.000 εκστασιασμένοι άγγλοι φίλαθλοι χοροπηδούσαν, τραγουδούσαν, αγκαλιάζονταν και φιλούσαν, ο ένας τον άλλον, μεθυσμένοι από έναν θρίαμβο που πρόσμεναν 55 ολόκληρα χρόνια.

Οι εικόνες έκαναν τον γύρο της Γης. Οχι μόνον από το λονδρέζικο γήπεδο, αλλά και από τις παμπ και τις πλατείες της βρετανικής πρωτεύουσας, όπου οι οπαδοί των «Τριών Λιονταριών» παρακολούθησαν live, σε γιγαντοοθόνες, την εθνική Αγγλίας να ταπεινώνει τους Γερμανούς και να τους αποκλείει από τη συνέχεια του Euro. Επίσης, από την πρωθυπουργική κατοικία της Ντάουνινγκ Στριτ, όπου ο Μπόρις Τζόνσον δεν δεχόταν ούτε τηλεφωνήματα στη διάρκεια του ματς. Η τηλεοπτική κάμερα τον δείχνει να πανηγυρίζει έξαλλα το 2-0, ενώ ακούγεται να αναφωνεί: «Επιτέλους, ο Χάρι Κέιν σκόραρε!».

Ο διάσημος τηλεσχολιαστής και παλιά δόξα του αγγλικού ποδοσφαίρου, Γκάρι Λίνεκερ, έσπευσε να… πάρει πίσω την περίφημη «ατάκα» του («Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό άθλημα: 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί»), την οποία είχε εμπνευστεί από τον αποκλεισμό της ομάδας του από τη Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter πόσταρε το ακόλουθο μήνυμα:
«Νομίζω ότι είναι η ώρα, η φράση “στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί” να πάει για… ύπνο. Αναπαύσου εν ειρήνη».

Αυτή την εθνική φρενίτιδα των Αγγλων για τη νίκη τους επί των Γερμανών μπορεί να την κατανοήσει κάποιος, μόνον αν γνωρίζει την ιστορία των αναμετρήσεων των δύο χωρών στα Euro και τα Μουντιάλ. Από το 1966, που οι Αγγλοι κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο (το μοναδικό τους τρόπαιο σε μεγάλη διοργάνωση), κερδίζοντας στον τελικό τους Γερμανούς (4-2) με το «στοιχειωμένο» γκολ του Τζεφ Χαρστ, μέχρι χθες, όλες οι συναντήσεις τους με τα «Πάντσερ» σε τελική φάση Euro ή Μουντιάλ ήταν «τραυματικές».

Οι Γερμανοί τους απέκλεισαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, στο Euro (Κύπελλο Εθνών τότε) του 1972, στο Μουντιάλ του 1990 (στα πέναλτι), στο Euro του 1996 (στα πέναλτι) και στο Μουντιάλ του 2010. Στη Νότια Αφρική, μάλιστα, ο Ουρουγουανός διαιτητής είχε αδικήσει κατάφωρα την Αγγλία όταν δεν κατακύρωσε πεντακάθαρο γκολ του Φρανκ Λάμπαρντ, ενώ το σκορ ήταν 2-1 υπέρ της Γερμανίας. Ολα αυτά τα χρόνια, οι Αγγλοι έχαναν από τους Γερμανούς με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Μέχρι χθες δεν τους είχαν νικήσει ούτε μια φορά στην κανονική διάρκεια νοκ-άουτ αγώνα.

Επειτα από τόσες απογοητεύσεις και τόσα δάκρυα, οι αποτυχίες της εθνικής Αγγλίας απέναντι στη «Νασιονάλμανσαφτ» έμοιαζαν με αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Γι’ αυτό, μόλις οι διασταυρώσεις του προγράμματος έδειξαν οτι οι δύο ομάδες θα βρεθούν αντίπαλες στους «16» του εφετινού Euro, ο τίτλος της Daily Mail στο σχετικό ρεπορτάζ ήταν κάθε άλλο παρά αισιόδοξος: «Οχι, όχι πάλι οι Γερμανοί…». Οι εφιαλτικές μνήμες ζωντάνεψαν στα μυαλά των «αιωνίων ηττημένων». Ιδίως ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ο προπονητής της αγγλικής ομάδας, ήρθε αντιμέτωπος με μια ανάμνηση που τον έχει στοιχειώσει.

Το ημερολόγιο έγραφε 26 Ιουνίου 1996, και η Αγγλία υποδεχόταν στο (παλιό) «Γουέμπλεϊ» τη Γερμανία, στον ημιτελικό εκείνου του Euro. Ολοι στο Νησί είχαν πιστέψει οτι οι ταπεινώσεις από τους μισητούς αντιπάλους τους θα τελείωναν εκείνο το βράδυ. Η Mirror, μάλιστα, στο πρωτοσέλιδό της είχε φορέσει στα κεφάλια του Σέρινγχαμ και του Γκασκόιν βρετανικά κράνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και στον κεντρικό της τίτλο έγραφε: «Achtung! Surrender (Προσοχή! Παραδοθείτε), για εσάς, φρίτσηδες, το Euro ’96 έλαβε τέλος». Κι όμως, η Αγγλία αποκλείστηκε πάλι (στα πέναλτι). Ο παίκτης της που αστόχησε στο τελευταίο σουτ ήταν ο 25χρονος, τότε, Σάουθγκεϊτ.

«Απογοήτευσα ένα ολόκληρο έθνος», είχε δηλώσει απαρηγόρητος. Το μήνυμα που του είχε στείλει ο (τότε) πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τζον Μέιτζορ, οτι δεν πρέπει να αισθάνεται ένοχος, καθόλου δεν τον είχε ανακουφίσει. Ηξερε, ότι κανείς, ποτέ, δεν θα ξεχνούσε. Σε όποιο δημόσιο χώρο κι αν εμφανιζόταν μέχρι χθες, άκουγε να το ψιθυρίζουν: «αυτός δεν είναι που…».

Οδηγώντας, χθες, την εθνική Αγγλίας σε μια ιστορική νίκη, έκλεισε στόματα. Δεν ήταν ο μόνος. Ο «παίζουμε χωρίς γκολκίπερ», Τζόρνταν Πίκφορντ, έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας στα χρονικά της διοργάνωσης που κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την εστία του στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια. Ο Ραχίμ Στέρλινγκ, που στη Μάντσεστερ Σίτι τον εμπιστεύονται όλο και λιγότερο, σκόραρε για τρίτη φορά σε τέσσερα ματς – έγινε ο δεύτερος άγγλος διεθνής που πέτυχε τα τρία πρώτα γκολ της ομάδας του σε μεγάλη διοργάνωση (ο πρώτος ήταν ο Λίνεκερ στο Μουντιάλ του ’86). Ο Χάρι Κέιν έβαλε τέλος στη μουρμούρα για την «αφλογιστία» του με ένα καθοριστικό γκολ, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Γουέιν Ρούνεϊ με τα επτά γκολ σε μεγάλη διοργάνωση.

Λίγες ώρες μετά τον αγώνα, τη σκυτάλη του ενθουσιασμού παρέλαβαν τα βρετανικά media. «Οχι, δεν ήταν όνειρο, στ’ αλήθεια νικήσαμε τους Γερμανούς», γράφει η Daily Express. «Σαν να αναδύεσαι από το όνειρο σε ένα νέο φως», ο Guardian. «Επιτέλους, κάτι για να γιορτάσουμε», η Daily Telegraph. Για «νύχτα δόξας των Αγγλων» κάνει λόγο η Daily Mirror. «Τελείωσε η κατάρα», πανηγυρίζει η Metro. Η Sun θυμίζει τα 55 χρόνια… πόνου, ενώ η Daily Star χαρακτηρίζει το σημερινό της φύλλο ως «συλλεκτική έκδοση».

Η νίκη επί των Γερμανών έχει εκτοξεύσει το ηθικό των Αγγλων στα ύψη. Μέσα στην αχαλίνωτη αισιοδοξία τους ανακάλυψαν κι έναν οιωνό, που (πιστεύουν οτι) προμηνύει τον θρίαμβό τους στο εφετινό Euro. Η ομάδα τους είναι η μόνη που δεν έχει δεχθεί γκολ στα πρώτα τέσσερα ματς, και η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, όταν η εθνική Αγγλίας είχε φτάσει έως τον τελικό με μηδέν παθητικό.

«It’s coming home», τραγουδούν απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, και ζουν για να δουν τη Βασίλισσά τους να απονέμει το τρόπαιο του Euro στον Χάρι Κέιν, όπως είχε παραδώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στον Μπόμπι Μουρ πριν από 55 χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News