Δεν πέρασε καλοκαίρι, τα τελευταία πέντε έξι χρόνια, χωρίς να διαβάσουμε την «είδηση» ότι ο Νίκος Ζήσης επιστρέφει στην Ελλάδα. Στον Ολυμπιακό, επειδή διατηρεί μια ιδιαίτερη σχέση με τον Βασίλη Σπανούλη. Στον Παναθηναϊκό, όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε πως ήταν λάθος ο αφελληνισμός του «Εξάστερου». Ή στην ΑΕΚ, την «ομάδα της καρδιάς του», από τότε που ο σύγχρονος ευεργέτης της, Μάκης Αγγελόπουλος, της έδωσε ξανά προοπτική.

Ολο ερχόταν, αλλά ποτέ δεν ήρθε. Δέχτηκε πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις, είχε νοσταλγήσει την πατρίδα, όμως στο τέλος δείλιαζε, όπως παραδέχτηκε στο συγκινητικό σημείωμα που απηύθυνε στους οπαδούς της «Ενωσης». Μαθημένος στο πολιτισμένο αθλητικό περιβάλλον του εξωτερικού, φοβόταν να μπλέξει με τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Ο Νίκος δεν θα διστάσει να χειροκροτήσει τον αντίπαλο, να διαφωνήσει με τον φίλο, να πει τη γνώμη του ελεύθερα, χωρίς να την περάσει από το φίλτρο του συμφέροντος της δικής του ομάδας. Ολα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο εγχώριο μπάσκετ, είναι εντελώς ασύμβατα με τη νοοτροπία του.

Οταν κανείς δεν το περίμενε πλέον, τόλμησε το μεγάλο βήμα. Το αεροπλάνο του προσγειώνεται στην Αθήνα το βράδυ του Σαββάτου, για να κλείσει την καριέρα του «εκεί που άρχισαν όλα, στο σπίτι του», όπως αναφέρει η ανάρτηση του Basket Champions League, της κορυφαίας διοργάνωσης της FIBA. Πήγε στην ΑΕΚ 16 ετών, με κοντά παντελονάκια. Εφυγε όταν ήταν 22. Επιστρέφει στα 37, με τρία παιδιά κι άλλο ένα στην κοιλιά της αγαπημένης του Φανής, που ακολούθησε αυτόν τον ταξιδιώτη του μπάσκετ στη 15ετή του περιπλάνηση.

Ο θεσσαλονικιός «γκαρντ» έπαιξε σε οκτώ διαφορετικές ομάδες -μόνο στη Γαλλία δεν έχει αγωνιστεί- σε Ιταλία, Ρωσία, Ισπανία, Τουρκία και Γερμανία. Αγαπήθηκε παντού. Στην Μπενετόν, την ΤΣΣΚΑ, τη Σιένα, την Μπιλμπάο, την Ούνιξ, τη Φενερμπαχτσέ, την Μπάμπεργκ και την Μπανταλόνα, υπήρξε ιδανικός συμπαίκτης, καμάρι των οπαδών και «αγαπημένο παιδί» σχεδόν όλων των προπονητών που συνεργάστηκαν μαζί του. Ακόμη κι όσοι δεν θαύμασαν τη δεξιοτεχνία του στο μπάσκετ, λάτρεψαν τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του. Το μεγαλύτερο παράσημο το έλαβε από τον Ντέιβιντ Μπλατ: «Οταν μεγαλώσει ο γιος μου, θέλω να γίνει σαν τον Νίκο».

Εζησε μεγάλες στιγμές. Επαιξε στην Μπενετόν Τρεβίζο και τη Σιένα, όταν ακόμη το ιταλικό μπάσκετ ήταν στις δόξες του. Στο ενδιάμεσο (2008) αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όπου είχε συμπαίκτες -εκτός από τον Θοδωρή Παπαλουκά- μεγάλα «αστέρια» του παρκέ (Σμόντις, Σισκάουσκας, Χόλντεν, Λάνγκτον, Χριάπα, Σβεντ, Μόρις, κ.λπ). Με τη φανέλα της Μπιλμπάο, που τότε ήταν στα ντουζένια της, έφτασε στον τελικό του Eurocup. Στη Φενέρμπαχτσε αγωνίστηκε υπό την καθοδήγηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ενώ στην Μπάμπεργκ ήταν κάτι σαν λαϊκός ήρωας – έμεινε εκεί τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

Κατέκτησε 23 τρόπαια. Ευρωλίγκα, Πρωταθλήματα, Κύπελλα, Σούπερ Καπ. Τα δύο πρώτα τα είχε πάρει με την ΑΕΚ, στα πέντε χρόνια (2000-2005) που φορούσε τη φανέλα με τον Δικέφαλο: ένα Κύπελλο (2001) και ένα Πρωτάθλημα (2002), λίγο πριν γίνει ο τίτλος στην Ελλάδα αποκλειστική υπόθεση του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Αλλά το highlight του από εκείνη την εποχή ήταν το απίθανο τρίποντο που είχε πετύχει εναντίον της Εφές (Πίλσεν). Τη σεζόν 2004-2005 η AEK αντιμετώπιζε την τουρκική ομάδα στο Γαλάτσι, την παλιά της έδρα που τώρα έγινε Christmas Theater, στο Top-16 της Ευρωλίγκας. Είχε βρεθεί να χάνει με 13 πόντους, όμως κατάφερε μια φοβερή ανατροπή, με κορυφαίο τον (νεαρό) Ζήση που έπαιζε με σπασμένη μύτη. Στην τελευταία επίθεση ο Νίκος πέτυχε το «χρυσό» τρίποντο, σουτάροντας εκτός ισορροπίας, που έδωσε τη νίκη (70-69) στην ΑΕΚ μέσα σε πανδαιμόνιο.

Πρωτόπαιξε στην ιστορική ΧΑΝΘ. Ηθελε να ζήσει και να σταδιοδρομήσει στη Θεσσαλονίκη, όμως κανείς από τους συλλόγους της πόλης δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν. Η ΑΕΚ του Μιχάλη Λεφάκη, κι αργότερα του Γιάννη Φιλίππου, ήταν συλλέκτης ταλέντων. Τον παρακολούθησε, τον ξεχώρισε, τον απέκτησε. Εκανε το ντεμπούτο του στις 3 Μαρτίου 2001, με Χάμινγκ προπονητή, που τον εμπιστεύτηκε για ένα ολόκληρο ημίωρο. Ηταν η αθλητική του ενηλικίωση, στα 17 του. Ακόμη δεν είχε βγάλει δίπλωμα οδήγησης – το βράδυ τον γύριζε στο σπίτι ο Μιχάλης Κακιούζης.

Την πρώτη του σεζόν στην ΑΕΚ κατέκτησε Κύπελλο. Τη δεύτερη, Πρωτάθλημα. Το 2002 δήλωνε «ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου». Δεν ήθελε να φύγει, όμως δεν γινόταν αλλιώς. Η ΑΕΚ είχε μεγάλη ανάγκη από χρήματα. Ετσι, το καλοκαίρι του 2005, ο Γιάννης Φιλίππου τον παραχώρησε στην Μπενετόν. Ο «μικρός» έκλαψε στον αποχωρισμό, αλλά του βγήκε σε καλό. Σκόπευε να γυρίσει με την πρώτη ευκαιρία, όμως έλειψε 15 ολόκληρα χρόνια.

Στη ΧΑΝΘ είχε ξεχωρίσει ως χαρισματικός σκόρερ. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς τον έκανε «γκαρντ». Είδε στο πρόσωπό του τον ιδανικό ηγέτη, τον μαέστρο του παιχνιδιού. Μπορεί να μην έφτασε, ποτέ, στο ύψος του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη, ή του Σπανούλη, όμως υπήρξε πολύτιμος, όπου κι αν έπαιξε (και στην Εθνική), κάνοντας τους συμπαίκτες του καλύτερους. Ηταν -και είναι ακόμη- μια σταθερή αξία. Ο παίκτης που κάθε προπονητής θα ήθελε στην ομάδα του.

«Το ‘θελε και η μοίρα να κλείσω την καριέρα μου εδώ. Στην ΑΕΚ, που ξεκίνησα. Είχα ανάμεικτα συναισθήματα στο παρελθόν. Τώρα ένιωσα την καρδιά μου να μου λέει «ήρθε η ώρα», έγραψε στο μήνυμά του προς τους φίλους της ΑΕΚ. Είναι σε καλή αγωνιστική κατάσταση. Θα βοηθήσει πολύ στους τρεις τελευταίους αγώνες του Ομίλου, στο Basket Champions League, αλλά και στο δρόμο προς τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Συμφώνησε να παίξει και του χρόνου, στα 38 του.

Υστερα, η ΑΕΚ θα έχει μια μεγάλη ευκαιρία: να τον αξιοποιήσει ως τεχνικό και διοικητικό στέλεχος, κάτι που, εν πολλοίς, απέτυχαν να κάνουν με τους δικούς τους θρύλους οι άλλοι μεγάλοι σύλλογοι του ελληνικού μπάσκετ. Ξέρει τα πάντα για το σπορ, έχει ήθος, προσωπικότητα και «φλόγα» για την πορτοκαλί μπάλα. Μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμος για τα φιλόδοξα σχέδια του Μάκη Αγγελόπουλου.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News