Είναι ο σούπερ-σταρ των πάγκων, ακόμη και όταν χάνει. Οι τηλεσκηνοθέτες των αγώνων, τον λατρεύουν. Παρακολουθούν όλες τις γκριμάτσες, τις κινήσεις, τις αντιδράσεις του. Το βράδυ της Τετάρτης στη Βουδαπέστη ο τηλεοπτικός φακός τον ακολούθησε, καθώς κατευθυνόταν προς την εξέδρα της «Πούσκας Αρίνα» για να πετάξει το μετάλλιό του σε κάποιον (τυχερό) θεατή. Ποιος άλλος θα έκανε κάτι τέτοιο; Μόνον ο Ζοσέ Μουρίνιο. «Κρατώ τα χρυσά μετάλλια. Τα ασημένια, τα δίνω», εξήγησε αργότερα.

Εδωσε κι άλλες παραστάσεις. Στην flash interview μετά τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ ξεσπάθωσε εναντίον της διαιτησίας, κάνοντας λόγο για κλοπή. Στο πάρκινγκ του γηπέδου ο γνωστός άγγλος ρέφερι, Αντονι Τέιλορ, είχε την ατυχία να πέσει πάνω του. «Είσαι μια γαμημένη ντροπή», του είπε κατάμουτρα. Αλλά, ό,τι κι αν είπε, ό,τι κι αν έκανε, χθες ο 60χρονος πορτογάλος τεχνικός, το πρόσωπο της βραδιάς καθόταν στον διπλανό πάγκο. Ηταν ο -ποιος είναι αυτός;- . Ο «κύριος τίποτα», όπως είχε πει ο Θόδωρος Πάγκαλος για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Για εκείνον μιλάει σήμερα όλη η Ευρώπη.

Ο Μουρίνιο, ο οποίος έχει χτυπήσει στο μπράτσο του ένα τατού με τα τρία τρόπαια της UEFA που έχει κατακτήσει (Τσάμπιονς, Γιουρόπα και Κόνφερενς Λιγκ), δεν είχε ηττηθεί ποτέ στο παρελθόν σε ευρωπαϊκό τελικό – είχε «πέντε στα πέντε». Το τεράστιο «εγώ» του πληγώθηκε από έναν άσημο προπονητή, που, στην ουσία, εφέτος εμφανίστηκε στην ευρωπαϊκή σκηνή για πρώτη φορά. Στα 62 του. Την προηγούμενη, το 2005, είχε κοουτσάρει την ομάδα της γενέτειράς του, Αθλέτικ Μπιλμπάο, στο… Ιντερτότο. Δεν πήγε πολύ μακριά: αποκλείστηκε στον δεύτερο γύρο.

«Είκοσι χρόνια στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, και είναι λες και δεν με ήξερε κανείς», τόνισε ένα 24ωρο πριν από τον τελικό. Αυτοσαρκασμός; Παράπονο; Πάντως, αυτή είναι η αλήθεια. Ο Μεντιλίμπαρ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στους πάγκους μικρομεσαίων ομάδων, σχεδόν αόρατος. Από τον Απρίλιο του 2022 ήταν άνεργος. Κόντευε να κλείσει ένα χρόνο χωρίς δουλειά όταν, στις 20 του περασμένου Μαρτίου, ανέλαβε τη Σεβίλλη με συμβόλαιο… τριών μηνών. Του ζητήθηκε να την κρατήσει στην Πριμέρα Ντιβιζιόν (εκείνες τις μέρες βρισκόταν δυο βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού). Οχι μόνο τα κατάφερε -σήμερα αναπαύεται στη μέση της βαθμολογικής κατάταξης της Λα Λίγκα-, αλλά και την οδήγησε σε ευρωπαϊκό τίτλο (και στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ της προσεχούς σεζόν).

Ο Μεντιλίμπαρ βρήκε τρόπο να εμπνεύσει τους παίκτες του, να τους τονώσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση, και πέτυχε εκεί που οι φημισμένοι προκάτοχοί του (ο Χόρχε Σαμπάολι και ο Ζουλιέν Λοπετέγκι) απέτυχαν. Η δική του Σεβίλλη απέκλεισε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (2-2 και 3-0), έπειτα τη Γιουβέντους (1-1 και 2-1) και, στο τέλος, νίκησε τη Ρόμα του «ανίκητου» Μουρίνιο (4-1 στα πέναλτι). Το ποδόσφαιρο μας έχει χαρίσει πολλές παραμυθένιες ιστορίες. Ο θρίαμβος του ταπεινού Μεντιλίμπαρ απέναντι στον αλαζόνα Μουρίνιο είναι μια από αυτές.

Τα μόνα του παράσημα, μέχρι χθες, ήταν ένας τίτλος στα τοπικά πρωταθλήματα (το 1996 με την Αράτια), άλλος ένας στη Γ’ Κατηγορία (το 1998 με την Μπασκόνια), και ο προβιβασμός της Βαγιαδολίδ στη La Liga το 2007. Αυτό που βίωσε το βράδυ της 31ης Μαΐου 2023, ούτε που το φανταζόταν. Εγινε ο γηραιότερος προπονητής που κατέκτησε το τρόπαιο του Γιουρόπα Λιγκ (62 ετών και 78 ημερών), καταρρίπτοντας το ρεκόρ του Μαουρίτσιο Σάρι, ο οποίος ήταν 60 ετών και 139 ημερών όταν οδήγησε την Τσέλσι στον θρίαμβο του 2019. «Οταν θα πάω διακοπές, θα καταλάβω τι κάναμε απόψε (χθες)», δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου.

Είναι πολύ πιθανό, στις 30 Ιουνίου να επιστρέψει στην ανεργία. Θα έχει, όμως, να λέει ότι βοήθησε καθοριστικά τη Σεβίλλη να μεγαλώσει τον μύθο της, κατακτώντας για 7η φορά το Κύπελλο UEFA/Γιουρόπα Λιγκ. Οποτε έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης, η ισπανική ομάδα σήκωσε το τρόπαιο. Εχει και την τύχη στο πλευρό της. Κέρδισε ευρωπαϊκή Κούπα στα πέναλτι για τρίτη φορά, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της Λίβερπουλ.

Εκεί, στα πέναλτι, επανέλαβαν τα κατορθώματά τους δυο πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σε αυτή τη διαδικασία και στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Ο γκολκίπερ της, Μπουνού, απέκρουσε δυο εκτελέσεις. Και ο Γκονσάλο Μοντιέλ ευστόχησε στην τελευταία (η οποία επαναλήφθηκε έπειτα από αποτυχημένη προσπάθεια λόγω παράβασης του Ρουί Πατρίσιο), όπως είχε κάνει στον τελικό για λογαριασμό της Αργεντινής.

Οι Ιταλοί ονειρεύονταν να δουν τις δικές τους ομάδες να σηκώνουν, εφέτος, και τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια. Πλέον, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Ο Μουρίνιο έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να γίνει, πάλι, «θεός». Αλλά η αλήθεια είναι, ότι κατάφερε αρκετά. Οδήγησε μια μέτρια ομάδα σε τελικό Κυπέλλου Ευρώπης για δεύτερη διαδοχική σεζόν, και τον έχασε στα πέναλτι – εκεί που ο προπονητής δεν μπορεί να κάνει πολλά.

Για οποιονδήποτε άλλον, θα ήταν παρηγοριά. Αλλά όχι για τον «Mou», που αγαπά τη νίκη περισσότερο από το παιχνίδι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News