Στον «ροχιμπλάνκος» τομέα της Μαδρίτης, εκεί που ζει η ποδοσφαιρική μειονότητα της ισπανικής πρωτεύουσας στη σκιά της μεγάλης Ρεάλ, ο Ντιέγκο -«Τσόλο»- Σιμεόνε είναι κάτι σαν λαϊκός ήρωας. Λογικό. Ως παίκτης το 1996 και ως προπονητής το 2014 έχει συνδέσει το όνομά του και με τους δύο τίτλους που η Ατλέτικο κατέκτησε στη Λα Λίγκα μετά το 1977. Σε όλο τον υπόλοιπο Κόσμο, ο Αργεντινός με τον εκρηκτικό χαρακτήρα και την… αντιτουριστική φιλοσοφία για την μπάλα μετράει ελάχιστες συμπάθειες. Αλλά για τη συγκεκριμένη φυλή των γηπέδων αντιπροσωπεύει ό,τι καλύτερο της έχει συμβεί εδώ και 43 χρόνια.

Ετσι εξηγείται, που την προτελευταία μέρα του 2020 κατόρθωσε κάτι εξαιρετικά σπάνιο για προπονητή, ιδίως σε μεγάλο σύλλογο: συμπλήρωσε 500 αγώνες (και εννέα χρόνια) στην τεχνική του ηγεσία. Το γιόρτασε με μια νίκη (1-0) επί της Χετάφε, που έδωσε στην Ατλέτικο το δικαίωμα να υποδεχτεί το 2021 ως πρωτοπόρος του ισπανικού πρωταθλήματος. Με σκόρερ -πάλι- τον Λουίς Σουάρες, τον ουρουγουανό «στράικερ» που η Μπαρτσελόνα… έκανε δώρο στους Μαδριλένους, και έχει προλάβει να πετύχει 8 γκολ σε 11 ματς. Οπως, κάποτε, ο Ραδαμέλ Φαλκάο. Λίγη ώρα αργότερα η Ρεάλ έχανε άλλους δύο πολύτιμους βαθμούς στο Ελτσε (1-1). Και την προηγουμένη, η Μπαρτσελόνα είχε αποτύχει να νικήσει την Εϊμπαρ στο «Καμπ Νου» (1-1).

Το τι, ακριβώς, σημαίνει ο «Τσόλο» για την Ατλέτικο, είναι δύσκολο να το κατανοήσει κάποιος αν… δεν είναι Ατλέτικο. Προτού πιάσει δουλειά στη Μαδρίτη, τον Δεκέμβριο του 2011, επί 14 ολόκληρα χρόνια οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχαν καταφέρει να νικήσουν τη Ρεάλ, ούτε μια φορά. Την Μπαρτσελόνα δεν την είχαν κερδίσει ποτέ. Για τίτλους και μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες, ούτε συζήτηση. Ωσπου εμφανίστηκε ο Αργεντινός, σαν ηγέτης μιας ποδοσφαιρικής επανάστασης περισσότερο, παρά ως προπονητής, για να δημιουργήσει μια ομάδα – πολεμίστρια, με όλα τα χαρακτηριστικά που διέκριναν τον ίδιο την εποχή που φορούσε σορτσάκι: μαχητικότητα, «τσαμπουκά», επιμονή, αυτοπεποίθηση και πάθος για νίκη «με κάθε θυσία».

Στα χρόνια του Σιμεόνε η Ατλέτικο Μαδρίτης γιγαντώθηκε – κανείς, πλέον, δεν τολμούσε να την υποτιμήσει. Το 2014 κατέκτησε το τρόπαιο της Λα Λίγκα, το οποίο από το 2004 μοιράζονται η Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ. Κέρδισε, επίσης, ένα Κύπελλο Ισπανίας και ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας (και τα δύο κόντρα στη Ρεάλ), δύο Γιουρόπα Λιγκ και δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ. Εφτασε δύο φορές και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως εκεί ατύχησε στις λεπτομέρειες (μια στην παράταση και μια στα πέναλτι), απέναντι στη Ρεάλ.

Θεαματικό ποδόσφαιρο δεν είδαμε από την Ατλέτικο του 50χρονου Σιμεόνε (που έχει νικήσει 86 φορές με το αγαπημένο του σκορ, το 1-0), όμως δεν μπορεί να μη θαυμάσει κανείς τη σκληρή μάχη που δίνει αυτή η ομάδα (σχεδόν) σε όλα της τα παιχνίδια – το γνωστό και ως «Τσόλο φαινόμενο». Οι παίκτες της «τα δίνουν όλα» μέχρι το τελευταίο λεπτό, ακριβώς όπως έκανε ο προπονητής τους στη δεκαετία των ’90s με ένα πάθος που, ενίοτε, ξεπερνούσε τα όρια και τον έκανε αντιπαθή.

Ο Σιμεόνε δεν έχει παρουσιάσει στα γήπεδα κάποια καινοτόμο τακτική, όπως ο Ερέρα, ο Μίχελς, ο Κρόιφ, ή ο Γκουαρντιόλα, που άλλοι προσπάθησαν να αντιγράψουν. Ούτε πρωτοποριακές μεθόδους προπόνησης, όπως ο Βενγκέρ, ή ο Σάκι, που άλλαξαν το ποδόσφαιρο στην Αγγλία και την Ιταλία. Δεν φημίζεται για την παρεμβατικότητά του στη διάρκεια του αγώνα, όπως ο Ζιντάν. Αυτό που τον καθιστά σπουδαίο προπονητή, είναι η ικανότητά του να πλάθει παίκτες – πολεμιστές, πιστούς στο πλάνο, έτοιμους να διεκδικήσουν τη νίκη με κάθε τρόπο, ακόμη και αθέμιτο. Η Ατλέτικο έχει τον χαρακτήρα του. Καμία άλλη ομάδα στον Κόσμο δεν έχει ταυτιστεί με την προσωπικότητα του προπονητή της, όσο η συγκεκριμένη.

Το 1996 ο «Τσόλο» πρωταγωνίστησε στο «νταμπλ» της Ατλέτικο. Στον πρώτο της τίτλο μετά το 1977. Δεκαοκτώ χρόνια μετά, ως προπονητής πλέον, την οδήγησε, πάλι, στην κορυφή του ισπανικού ποδοσφαίρου. Παρά λίγο και του ευρωπαϊκού. Οχι μόνο δεν μπορούσαν να τον διώξουν (παρά την γκρίνια που κατά καιρούς ακούγεται για το μετριότατο θέαμα), αλλά και έφτασαν να του προσφέρουν τις υψηλότερες αποδοχές που εξασφάλισε, ποτέ, τεχνικός στην Ευρώπη: 24 εκατομμύρια ευρώ, «καθαρά», το χρόνο. Ο Πεπ Γκουαρντιόλα έρχεται δεύτερος σε αυτή τη λίστα, με τους Ζοσέ Μουρίνιο, Γιούργκεν Κλοπ και Ζινεντίν Ζιντάν να ακολουθούν.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σιμεόνε, που έχει για ατζέντη την αδελφή του, Ναταλία, και για σύμβουλο τον πατέρα του, πρώην ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή, κερδίζει σχεδόν τα τριπλάσια χρήματα από όσα ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του. Χωρίς αυτόν στον πάγκο η Ατλέτικο θα έπαιζε, πιθανότατα, καλύτερο ποδόσφαιρο, θα ήταν πιο συμπαθής πέρα από το οπαδικό της κοινό, αλλά θα φυτοζωούσε με την ανάμνηση του 1996. Ως μια ασήμαντη γειτόνισσα της Ρεάλ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News