Στα εγκαίνια της OPAP Arena, πέρυσι τον Σεπτέμβριο, μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με αμαξίδιο, συνοδευόμενος από τον γιο και τον εγγονό του. Ηταν η πιο συγκινητική στιγμή εκείνης της ιστορικής βραδιάς, που ξεχείλιζε από συναισθήματα. Αποθεώθηκε και ξέσπασε σε λυγμούς. Μπορεί να το ένιωθε, πως εκείνο ήταν το τελευταίο χειροκρότημα. Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που τον ταλαιπώρησαν τα τελευταία χρόνια, πάλεψε για λίγο καιρό ακόμη με τον θάνατο. Πρόλαβε να γιορτάσει το «νταμπλ» της αγαπημένης του ΑΕΚ πριν «φύγει» από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών.

Ο Κώστας Νεστορίδης υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ισως, ο πρώτος πραγματικός σούπερ-σταρ των γηπέδων μας. Μέγας «γκολτζής», αλλά και ο πιο θεαματικός παίκτης της εποχής του. Ταχύτατος, τεχνίτης, αέρινος ντριμπλέρ και παμπόνηρος. Δεν τον ενδιέφεραν οι νίκες και τα τρόπαια. Ηθελε μόνο να χαίρεται το παιχνίδι, και να διασκεδάζει τον κόσμο. Το έκανε με χίλιους δυό τρόπους. Τα απίθανα «φάλτσα» που έδινε στην μπάλα ήταν το σήμα – κατατεθέν του. Αλλά και η ικανότητά του να σκοράρει με απευθείας εκτέλεση κόρνερ – το είχε κάνει 17 φορές.

Κρίμα που δεν υπήρχε τηλεόραση, να απαθανατίσει τα κατορθώματά του. Τα 225 γκολ (σε 262 επίσημα ματς) που πέτυχε με τη φανέλα της ΑΕΚ -ανάμεσά τους και το πρώτο της ευρωπαϊκό, το 1963-1964 εναντίον της Μονακό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών- ήταν, το ένα καλύτερο από το άλλο. Στις 8 σεζόν που αγωνίστηκε στην «Ενωση» (1957-1965), πάντα ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας. Με μόνη εξαίρεση το 1964, που τον ξεπέρασε ο Μίμης Παπαϊωάννου. Το 1963 η ΑΕΚ στέφθηκε πρωταθλήτρια, έπειτα από αναμονή 23 ετών, κυρίως χάρη στα δικά του τέρματα (23).

Οι ΑΕΚτζήδες τον λάτρεψαν. Οχι μόνο για τα γκολ που έβαζε, αλλά και για τον αγώνα που έδωσε, προκειμένου να φορέσει την κιτρινόμαυρη φανέλα. Η προηγούμενη ομάδα του, ο Πανιώνιος, τον πίεζε αφόρητα να πάρει μεταγραφή στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Εκείνος, όμως, παρά τις απειλές (ότι θα του έκοβαν την μπάλα), αλλά και τα χρήματα που του έταξαν οι δυο πλουσιότεροι σύλλογοι, επαναλάμβανε διαρκώς: «Εμένα η καρδιά μου είναι στην προσφυγιά». Το καλοκαίρι του 1955 υπέγραψε δελτίο στην ΑΕΚ, χωρίς τη συγκατάθεση του Πανιώνιου, και τιμωρήθηκε από την ΕΠΟ με αποκλεισμό από όλες τις αγωνιστικές δραστηριότητες, έως τον Σεπτέμβριο του 1957.

Τον αγάπησαν και οπαδοί άλλων ομάδων, που πήγαιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια για να απολαύσουν τα «κόλπα» του με την μπάλα. Ο σπουδαίος λαϊκός συνθέτης και τραγουδιστής, Βαγγέλης Περπινιάδης, αν και φανατικός Ολυμπιακός, έγραψε και τραγούδησε για τον θρυλικό «Νέστορα» μια μεγάλη επιτυχία της εποχής: «Και σαν τον Νεστορίδη κανένας δεν θα βγει, να λέει πως η μπάλα εκεί θα καρφωθεί».

Εμπνευσή του ήταν ένα ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακού, τον Ιανουάριο του 1960 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Την προηγούμενη μέρα οι δυο ομάδες είχαν πάει στο γήπεδο για φωτογράφιση. Κάποια στιγμή ο Νεστορίδης φώναξε στον Σάββα Θεοδωρίδη, τον εμβληματικό γκολκίπερ του Ολυμπιακού: «Κοίτα τη γωνία εκεί ψηλά, εκεί θα σου τη στείλω». Ετσι κι έγινε – η ικανότητά του να σημαδεύει με τα σουτ του συγκεκριμένα σημεία του τέρματος ήταν εκπληκτική. Η φωτογραφία του Νεστορίδη, που έδειχνε με το χέρι του πού θα πάει η μπάλα, δημοσιεύθηκε, μαζί με το σχετικό στόρι, στην «Αθλητική Ηχώ». Ο Περπινιάδης εντυπωσιάστηκε. Και μετά το ντέρμπι, στο οποίο ο Νεστορίδης σκόραρε πριν, καν, συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό της αναμέτρησης, έγραψε το τραγούδι. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης, που κάποτε υποστήριζε τον Ολυμπιακό, έγινε ΑΕΚτζής λόγω του Νεστορίδη, με τον οποίο ανέπτυξε στενή φιλία.

Ενα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή και την καριέρα του «Νέστορα» ήταν η Αυστραλία, στην οποία αποφάσισε να ξενιτευτεί τον Δεκέμβριο του 1965, για να αγωνιστεί με τα χρώματα της Ελλάς Μελβούρνης. Το 1966, σε ηλικία 36 ετών, κατάφερε να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του πολιτειακού πρωταθλήματος της Βικτώριας, και να οδηγήσει την ομάδα του (σήμερα ονομάζεται «South Melbourne FC») στην κατάκτηση του τίτλου. Ολα τα γήπεδα στα οποία εμφανίστηκε, γέμισαν ασφυκτικά από Ελληνες της ομογένειας, που είχαν ακούσει για τα κατορθώματά του.

Γεννημένος στη Δράμα (1930) από γονείς πρόσφυγες του Πόντου, έζησε δύσκολα παιδικά και νεανικά χρόνια: στην Αθήνα, στην Πρέβεζα και, ξανά, στην Αθήνα. Για να βοηθήσει την οικογένειά του, έκανε διάφορες δουλειές. Η μπάλα ήταν το μόνο πράγμα που του έδινε χαρά, ακόμη κι όταν αυτή ήταν αυτοσχέδια: μια κάλτσα της μητέρας του, την οποία γέμιζε με χόρτα και πανιά. Η μάνα του δεν είχε αντίρρηση να γίνει ποδοσφαιριστής, με τον απαράβατο όρο ότι θα έπαιζε σε προσφυγική ομάδα. Της το υποσχέθηκε, και κράτησε τον λόγο του. Οταν, πλέον, έγινε φίρμα, στις συνεντεύξεις του δεν παρέλειπε να πει: «Για μένα η ΑΕΚ είναι το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Είναι το σπίτι μου, η δεύτερη οικογένειά μου. Εγώ είμαι πρόσφυγας, η ΑΕΚ είναι η ομάδα που αγάπησα, σε αυτή ήθελα να παίξω και σε αυτή θα αφοσιωθώ μέχρι την τελευταία μου πνοή».

Πρόλαβε, πριν «φύγει», να ρίξει μια ματιά στην αθανασία του. Είδε την αφίσα με τη μορφή του να κρέμεται στον έναν από τους τέσσερις πυλώνες του νέου γηπέδου της ΑΕΚ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News