Γήπεδο Χαριλάου, 1976, σε παιχνίδι Αρη-ΠΑΟΚ. Την εποχή που μπορούσες να κάνεις πλάκα…

 

Σίγουρα οι αγώνες του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό είναι σπουδαία ντέρμπι. Μεγάλα ματς είναι κι αυτά των δύο «αιωνίων» κόντρα στην ΑΕΚ.

Τίποτα όμως δεν μοιάζει με έναν αγώνα του Άρη με τον ΠΑΟΚ ή του ΠΑΟΚ με τον Άρη. Για να τηρούμε ίσες αποστάσεις καθώς η πόλη απαιτεί να είσαι προσεκτικός με την σειρά που αναφέρεσαι στις ομάδες. Και το λέω ως άνθρωπος που έζησε για πολλά χρόνια στην πόλη. Τα παιδικά και τα εφηβικά του. Τα πιο σημαντικά σε ό,τι αφορά τις παραστάσεις που έχει ο κάθε άνθρωπος, δηλαδή. Μάλιστα δεν ήμουν φίλαθλος καμίας από τις δύο ομάδες και έζησα αυτές τις κόντρες ως παρατηρητής.

Είδα ακραίες μορφές αντιπαράθεσης με βάση τις διαφορές στο ποδόσφαιρο. Είδα επεισόδια ακόμα και ανάμεσα σε σχολεία. Το δικό μου λύκειο στην Κάτω Τούμπα θεωρούσε ως χρέος στο τέλος της χρονιάς να αντιπαρατεθεί με κάποιο λύκειο της περιοχής Χαριλάου. Κι ας είχαμε ουκ ολίγους φίλους του Άρη στο σχολείο. Δεν έπαιζε ρόλο. Εμείς μεγαλώναμε στην Τούμπα κι οι άλλοι στου Χαριλάου κι αυτό ήταν αρκετό.

Μπορώ λοιπόν εύκολα να φανταστώ τι γίνεται αυτές τις μέρες στην Θεσσαλονίκη. Ο Άρης υποδέχεται τον ΠΑΟΚ με έναν και μοναδικό σκοπό: Να του κόψει τον… δρόμο προς τον τίτλο. Ούτε σαν σκέψη περνάει από το μυαλό των φίλων του Άρη η πιθανότητα να πάει η ομάδα τους το κύπελλο και αντί να κάνουν κατάληψη στους κεντρικούς δρόμους της πόλης για να πανηγυρίσουν να μείνουν μέσα στο σπίτι επειδή θα έχουν προλάβει την κάνουν ασπρόμαυρη οι φίλοι του ΠΑΟΚ για να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα.

Οι ακραίες συμπεριφορές δεν είναι κάτι ξένο, αλλά εμένα δεν με αφορούν. Τις απεχθάνομαι. Μιλάμε για ποδόσφαιρο, για κάτι ψυχαγωγικό, για κάτι διασκεδαστικό. Η Θεσσαλονίκη πάσχει από ακραίες συμπεριφορές σε όλα τα επίπεδα. Δεν θα αποτελούσε κάτι διαφορετικό το ποδόσφαιρο. Το έχω νιώσει, το έχω κάνει.

Μέχρι τα 18 μου που ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω και παρέμεινα εδώ τελικά και για να δουλέψω, πίστευα ότι κάθε ταξίδι μου στην πρωτεύουσα για να δω την γιαγιά μου που ζούσε εδώ, ήταν ένα ταξίδι σε ξένη χώρα. Με ανθρώπους που θα με έβλεπαν στραβά, με ανθρώπους που ήθελαν το κακό της πόλης μου, με ανθρώπους που όλη την μέρα μηχανορραφούσαν για το πώς θα ρίξουν την Θεσσαλονίκη στην ανυποληψία. Η μόνιμη παραμονή μου εδώ, όμως, μου έδειξε μία άλλη πραγματικότητα. Ωστόσο, νομίζω ότι ξέφυγα από το θέμα. Και το μεγάλο θέμα αυτού του σαββατοκύριακου είναι το Άρης – ΠΑΟΚ.

Θα έδινα πολλά για να ήμουν σήμερα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Να έπινα τον καφέ μου και να παρατηρούσα τα πάντα να κινούνται στους ρυθμούς του μεγάλου ντέρμπι. Σε επίπεδο πλάκας είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να ζήσει κάποιος φίλος του ποδοσφαίρου. Όταν βέβαια η κατάσταση ξεφεύγει από τα όρια, οργίζεσαι. Δεν το αξίζει η πόλη. Εγώ προτιμώ τον κουμπάρο μου που είναι ΠΑΟΚ να μιλάει μόνο με υπονοούμενα με τον δικό του κουμπάρο που είναι Άρης. Όταν μιλάει, πριν από ένα τέτοιο ματς. Γιατί μειώνουν τις επαφές τους τέτοιες μέρες για να ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες να μαλώσουν.

Μακάρι η πόλη μου να εκμεταλλευτεί την συγκυρία ότι όλη η Ελλάδα έχει στραμμένη την προσοχή της εκεί αυτές τις μέρες. Να μην χάσει μία ακόμα ευκαιρία δείχνοντας το κακό της πρόσωπο. Να παραμείνει διασκεδαστική και ψυχαγωγική. Γιατί όταν οι Θεσσαλονικείς το ρίχνουν στην πλάκα φτιάχνουν όμορφες καταστάσεις. Όταν μερικά πράγματα τα παίρνουν σοβαρά, ενώ δεν πρέπει, είναι για… κλάματα.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News