Μου έστειλε προχθές ο Βασίλης το link με τις φωτογραφίες της ημέρας του Νίκου Κομίνη από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Κάποιες από αυτές ήταν από την προσπάθεια των παιδιών της εθνικής ομάδας πόλο. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «Μου λείπει, γαμώτο…». Φυσιολογική αντίδραση θα πείτε, αλλά τώρα που το καλοσκέφτομαι, λέει την μισή αλήθεια. Μου λείπει π.χ. η συμμετοχή στην τελετή έναρξης, δεν μου λείπουν καθόλου όμως τα 5ώρα και 6ώρα προπόνησης τέτοιες μέρες με 40^οC στον Αγιο Κοσμά και στο Ζάππειο. Μου λείπει η πολύχρωμη ζωή στο ολυμπιακό χωριό, δεν μου λείπουν καθόλου όμως τα πολυήμερα ταξίδια προετοιμασίας με αεροπλάνα, λεωφορεία και τρένα σε «λατρεμένους» προορισμούς με συνθήκες Ελλάδας δεκαετίας του ‘50. Μου λείπουν οι στιγμές που μαζευόταν όλη η ομάδα σε ένα δωμάτιο και ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, από παλιές ιστορίες έως πληροφορίες για αγωνιστικές και «εξωαγωνιστικές» υποθέσεις. Δεν μου λείπει όμως καθόλου το άγχος και η πίεση που νιώθαμε πριν από σημαντικά παιχνίδια. Αν και με τα χρόνια είχαμε μάθει να τα κουλαντρίζουμε, πάντα ήταν εκεί να μας υπενθυμίζουν ότι η πρόοδος της ομάδας και οι αυξημένες πλέον απαιτήσεις είχαν κάποιο τίμημα. Μου λείπει το συναίσθημα της χαράς της νίκης και το κουβάρι που γίνεσαι με τους συμπαίκτες σου, δεν μου λείπει όμως καθόλου η στενοχώρια της ήττας και το παρηγορητικό κτύπημα στην πλάτη. Η καριέρα μου (όπως και κάθε αθλητή) ήταν ένα πιάτο ποικιλίας που τα είχε όλα αυτά μέσα. Ο εγκέφαλός μας όμως είναι εκλεκτικός και δείχνει προτίμηση στις νόστιμες αναμνήσεις απωθώντας στην άκρη του πιάτου τις άνοστες μπουκιές. Τα άνοστα που βοηθούν όμως στο να φανούν τα άλλα νόστιμα… 

Μ’ όλα αυτά θέλω να πω ότι σίγουρα δεν μετανιώνω για αυτά που έχω ζήσει στον αθλητισμό. Περισσότερα πήρα, παρά έδωσα. Όμως αυτό που νομίζω ότι μας κάνει να αναπολούμε τέτοιες στιγμές του παρελθόντος και να λέμε αυτό το «Μου λείπει, γαμώτο….» δεν είναι οι τότε καταστάσεις καθαυτές, αλλά το γεγονός ότι είχαμε μερικές ντουζίνες χρόνια λιγότερα στην πλάτη. Νοσταλγούμε ουσιαστικά την παντοδυναμία και την ανεμελιά της νεαρής ηλικίας η οποία μας έχει αφήσει πια. Ο αθλητισμός σου δίνει την εντύπωση ότι θα είσαι αιώνιο παιδί και δεν υπάρχει καλύτερη κρυψώνα από την παιδική ηλικία στο κυνηγητό της ζωής. Ο χρόνος είναι τότε για σένα μια ασήμαντη παράμετρος. Όταν όμως πλησιάζει η ημερομηνία λήξης της καριέρας αυτή η παράμετρος παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο. Σαν να σε προειδοποιεί ότι ήρθε η ώρα να αλλάξεις τρένο στη ζωή σου.  Τότε είναι που πρέπει να βρεις μια άλλη πηγή έμπνευσης για να συνεχίσεις το άθλημα της ζωής. Οι αθλητές σήμερα δεν σταματάνε την καριέρα τους επειδή τους προδίδει το σώμα τους, αλλά επειδή το μυαλό τους έχει πια κορεστεί και τα κίνητρά τους είναι μικρότερα από των πιτσιρικάδων. 

Αν μπορούσα λοιπόν, με έναν μαγικό τρόπο, να διαχωρίσω τις όμορφες στιγμές από τις δύσκολες και να επιλέξω μόνο τις πρώτες, θα ήμουν τρελός να μην θέλω να ξαναπεράσω από κείνα τα λημέρια. Όμως τα δύο αυτά πάνε μαζί, δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο. Σήμερα, ομολογώ, δεν έχω το κουράγιο να τα ξανακάνω. Εχω όμως το κουράγιο να κάνω άλλα πράγματα που όταν ήμουν νεώτερος, θα μου φαινόντουσαν βουνά. Κάθε ηλικία λοιπόν έχει τα δικά της μέτρα και σταθμά. Καλές λοιπόν οι αναμνήσεις για να τις θυμόμαστε και να περνάμε καλά με τους φίλους μας. Μετά όμως από τις ιστορίες, τα «Ρε συ, θυμάσαι τότε που…» και τα δυνατά χάχανα που τις συντροφεύουν, συνήθως ακολουθούν μερικά  δευτερόλεπτα νοσταλγικής σιωπής. Είναι η σιωπηλή μας διαμαρτυρία γιατί δεν γυρίζει πίσω ο χρόνος. Όμως καλώς δεν γυρίζει τελικά. Αν γύριζε δεν θα μιλάγαμε για αυτούς τους θησαυρούς των αναμνήσεων αλλά θα είχαμε μια συνεχή επανάληψη, μια ημέρα της «μαρμότας», όπου συνεχώς θα επαναλαμβάνονταν τα ίδια πράγματα μέχρι να γίνουν ρουτίνα. Κι η μεγαλύτερη φυλακή στη ζωή είναι η επανάληψη. Αν κάτι κάνει τις στιγμές μας ευχάριστες και μοναδικές είναι το γεγονός ότι δεν θα τις ξαναζήσουμε. Ας συμβιβαστούμε με αυτό για να τις απολαύσουμε και να κοιτάξουμε μπροστά. Κάθε φάση της ζωής μας έχει τις προκλήσεις της. Δένουμε λοιπόν σφιχτά το σκουφάκι μας και βουτάμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News