Εφθασαν στο τέλος τους και οι 30^οι Ολυμπιακοί Αγώνες που έγιναν σε ένα, ως επί το πλείστον, συννεφιασμένο Λονδίνο. Πολλοί θεωρούν ότι ο καιρός του Λονδίνου ήταν ασορτί με το κλίμα στην ελληνική αποστολή μετά την εμφάνιση των αθλητών και αθλητριών που αποτελούσαν την Ελληνική ομάδα. Για μένα όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν μπορώ βέβαια να πω ότι έλαμψε ένα λαμπρός αττικός ήλιος πάνω από την αποστολή, αλλά μάλλον ότι η αθλητική Ελλάδα έδειξε τα πραγματικά της κυβικά. Άντε να είχαμε πάρει 2-3 μετάλλια παραπάνω αλλά η θέση μας νομίζω είναι εκεί, στις χώρες που παίρνουν 1-5 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι προηγούμενες υπερβολές μάλλον μας αποπροσανατόλισαν.

Όταν είχαν ξεσπάσει τα σκάνδαλα ντόπινγκ πριν από μερικά χρόνια πολλοί παράγοντες και δημοσιογράφοι δήλωναν «καλύτερα κανένα ή ένα-δύο καθαρά μετάλλια, παρά αυτό το ρεζιλίκι». Τώρα που ήρθαν έτσι τα πράγματα μπορεί κάποιοι από αυτούς να σκίζουν τα ιμάτιά τους για την κατάντια του ελληνικού αθλητισμού που φέρνει μόνο δύο χάλκινα μετάλλια και «γυρνάμε στην εποχή της Σεούλ και του Λος Αντζελες». Αν επιστρέφαμε από το Λονδίνο όμως με καμιά ντουζίνα μετάλλια θα τα έβλεπαν ασφαλώς με καχυποψία. Τι θέλουμε τελικά; Νομίζω ότι αυτό που θέλουμε είναι αφορμή για να γκρινιάξουμε.

Είναι γεγονός ότι η ελληνική αποστολή δεν έπιασε το maximum της απόδοσης. Οι περισσότεροι αθλητές δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί αλλά υπήρχαν και κάποιοι που συγκίνησαν με την προσπάθειά τους όπως π.χ. τα πληρώματα της κωπηλασίας, ο Σπύρος Γιαννιώτης στα 10 χλμ ανοικτής κολύμβησης, η Βουγιούκα στην ξιφασκία και άλλοι. Ακόμα και η εθνική πόλο που φαινομενικά «απογοήτευσε» επειδή δεν έπιασε τον αρχικό της στόχο να μπει στην οκτάδα, εκ των υστέρων φάνηκε από τα αποτελέσματα των αντιπάλων της ότι είχε πέσει τελικά στον λάκκο με τα θηρία παρά τις αρχικές εκτιμήσεις ότι ήταν «στα μέτρα μας» ο όμιλος.

Με αφορμή την εμφάνιση αυτή του ελληνικού αθλητισμού στους Ολυμπιακούς Αγώνες επιτρέψτε μου να γράψω μερικές σκέψεις. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες φάνηκαν οι επιπτώσεις του κοψίματος των κονδυλίων στον αθλητισμό. Στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, φοβάμαι ότι θα φανούν οι επιπτώσεις του κοψίματος των κινήτρων στον αθλητισμό. Ο αθλητισμός μας δεν νομίζω ότι είναι θέμα περισσότερων χρημάτων όπως διατείνονται μερικοί. Είναι θέμα οργάνωσης και σωστής αξιοποίησης των χρημάτων που δίνονται. Η αναζήτηση και της συνιστώσας του ιδιωτικού τομέα είναι πλέον μονόδρομος. Ο κρατικοδίαιτος αθλητισμός έφτασε στα όριά του και αυτό το καταλαβαίνουμε π.χ. με τα κολυμβητήρια που έκλειναν το ένα μετά το άλλο λόγω αδυναμίας θέρμανσης. Φανταστείτε φέτος με την εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης – κίνησης (κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει και την πολιτεία).

Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν κοστίζουν και μπορεί να τα κάνει η πολιτεία. Για παράδειγμα να επαναφέρει σε κάποιο ορθολογικό βαθμό τα κίνητρα για τους μαθητές – αθλητές στην εισαγωγή στα ΑΕΙ. Όχι στην εισαγωγή άνευ εξετάσεων, αλλά στην πριμοδότηση της σχολικής επίδοσης ανάλογα με κάποιες σημαντικές (κι όχι μαϊμού όπως στο παρελθόν) αθλητικές επιδόσεις. Είναι σαν ένα είδος υποτροφίας όπως δίνουν π.χ. τα Αμερικάνικά Πανεπιστήμια. Οι αθλητές θα πρέπει να είναι και μαθητές κάποιου επιπέδου αν θέλουν να αξιοποιήσουν τα κίνητρα της πολιτείας. Στη συνέχεια, τα κίνητρα των μεγαλύτερων επιτυχιών (παγκόσμια πρωταθλήματα, ολυμπιακοί αγώνες) θα μπορούσαν να είναι υποτροφίες για να μπορέσουν οι αθλητές όταν τελειώσουν την καριέρα τους να έχουν πραγματικά εφόδια και όχι μια υπεράριθμη θέση στο δημόσιο. Να κάνουν κάτι που τους εκφράζει και μπορούν να προσφέρουν κι όχι ένα αναγκαστικό πάρεργο.

Θα κάνω έναν παραλληλισμό: Όταν η πολιτεία θέλει να στρέψει την κοινωνία σε θετικές συμπεριφορές δίνει κίνητρα. Πάρτε για παράδειγμα την οικολογική συμπεριφορά, όπου δίνει διαφόρων ειδών κίνητρα για να υιοθετήσουν σχετικά μέτρα οι πολίτες (φορολογικά, επιδοτήσεις, εξασφαλισμένη τιμή κλπ). Παρόλο που θα ήταν καλό και για τους ίδιους τους πολίτες να τα κάνουν αυτά από μόνοι τους, εν τούτοις η πολιτεία προσπαθεί να ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο μια τέτοια συμπεριφορά. Το ίδιο κατά τη γνώμη μου πρέπει να συμβαίνει και με τον αθλητισμό. Από τη μία να εξασφαλίζεται η λειτουργία των χώρων άθλησης κι από την άλλη να υπάρχει κάποιο κίνητρο που θα σπρώχνει τα παιδιά στον αθλητισμό. Προς Θεού να μην γίνουμε Κίνα με αθλητές σε κέντρα προπόνησης σαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο να αποθαρρύνουμε οποιοδήποτε παιδί θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με τον αθλητισμό σε μη δημοφιλή αθλήματα που τα θυμόμαστε κάθε τέσσερα χρόνια όταν φτάνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News