Λένε ότι «Στον αθλητισμό είσαι τόσο καλός, όσο την τελευταία φορά…». Αν ισχύει αυτό τότε η εθνική μας ομάδα πόλο δεν ήταν καλή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Στο χθεσινό παιχνίδι-κλειδί με την Αυστραλία χάσαμε 13-8 όταν ακόμα και η ισοπαλία θα αρκούσε για να περάσουμε οκτάδα. Έτσι αποκλειστήκαμε από την διεκδίκηση κάτι καλύτερου και θα περιοριστούμε στην  9η θέση.

Οι Αυστραλοί στο χθεσινό παιχνίδι ήταν ανώτεροι των περιστάσεων (κάποια χθεσινά σουτ τους θα τα ζήλευαν και οι Ούγγροι) κι εμείς κατώτεροι. Κοντά στην γκίνια προστέθηκε όπως γίνεται συνήθως και ο εκνευρισμός με αποτέλεσμα η ήττα να έρθει φυσιολογικά. Οι Αυστραλοί έδειξαν όπως και οι Ισπανοί στο προηγούμενο παιχνίδι μας, ότι έχουμε πρόβλημα στην άμυνα όταν αντιμετωπίζουμε κινητικές ομάδες. Αντίθετα πήγαμε πολύ καλά με ομάδες που παίζουν πιο συμβατικά στην επίθεση (Κροατία, Ιταλία). Πιο κολυμπημένη και πιο διαβασμένη ομάδα από μας η Αυστραλία πήρε μια δίκαιη νίκη. Πριν από το παιχνίδι θεωρούσα ότι μόνο και μόνο λόγω εμπειρίας, θα κερδίζαμε. Έκανα λάθος, χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Αν η ομάδα μας,  που έχει μεγάλο μέσο όρο ηλικίας, είχε τα κρίσιμα παιχνίδια στην αρχή ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Με τα «αν» και τα «εφόσον» όμως δεν νίκησε κανείς…

Έχω ζήσει ως παίκτης αρκετές φορές παρόμοιες καταστάσεις: Σε ένα κρίσιμο παιχνίδι να μην σου πηγαίνει τίποτε, να χαλάς ενέργεια ανώφελα, να εκνευρίζεσαι και να χάνεις τη συγκέντρωσή σου. Οι παίκτες μέσα από το νερό κοιτάνε τον πάγκο για βοήθεια και ο πάγκος κοιτάει τους παίκτες μέσα στο νερό επίσης για βοήθεια. Ο καθένας προσπαθεί να πιαστεί από κάπου. Και λίγο η τύχη, λίγο κάποια σφυρίγματα διαιτητών εκτροχιάζουν ακόμα περισσότερο το τρένο από τις ράγες. Τελικά δύσκολα γυρνάνε αυτά τα παιχνίδια όπου χάνεται η ισορροπία.

Δεν χρειάζεται να είσαι τεχνικός για να καταλάβεις βλέποντας το χθεσινό παιχνίδι ότι υστερήσαμε στον παίκτη παραπάνω. Όταν κατά μέσο όρο το 70% των γκολ μπαίνουν με αριθμητική υπεροχή, καταλαβαίνει κάποιος πόσο σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού είναι. Κερδίσαμε πολλές αποβολές (οι φουνταριστοί μας πάλεψαν πολύ).  Αν πετυχαίναμε γκολ στις μισές από αυτές θα είχαμε κερδίσει. Στο μάθημα αυτό λοιπόν κοπήκαμε και γι αυτό κυρίως χάσαμε  την πρόκριση στην οκτάδα.

Όμως, πριν τους ρίξουμε στο «πυρ το εξώτερον» με ελαφρά την καρδία, ας αναλογιστούμε ότι οι πρώτοι που στενοχωριούνται μετά από τέτοιες εμφανίσεις είναι οι παίκτες. Αυτοί ήθελαν τη νίκη περισσότερο από μας. Εμείς θα το συζητήσουμε μερικές ώρες και θα το ξεχάσουμε. Εκείνοι όμως μόχθησαν για μήνες με αντίξοες τελευταία συνθήκες και βλέπουν ότι πήγαν χαμένοι οι κόποι τους. Χαμένοι; Όχι βέβαια, στον αθλητισμό δεν πάει τίποτε χαμένο. Βραχυπρόθεσμα μπορεί, μακροπρόθεσμα όχι. Κάθε ήττα είναι ένα μάθημα, που προετοιμάζει την επόμενη νίκη. Αυτήν λοιπόν την διδακτέα ύλη πρέπει να την αξιοποιήσουν παίκτες, τεχνική ηγεσία και ομοσπονδία. Ας τους ευχηθούμε λοιπόν υπομονή για άλλα 4 χρόνια γιατί τότε θα τους ξαναθυμηθούμε (εμείς αλλά και τα ελληνικά ΜΜΕ).

Ένα ιδιαίτερο όμως ευχαριστώ το αξίζουν παίκτες που κλείνουν την καριέρα τους στην εθνική ομάδα εδώ στο Λονδίνο (Γιώργος Αφρουδάκης, Θόδωρος Χατζηθεοδώρου, Νίκος Δεληγιάννης, Κώστας Κοκκινάκης…), έχοντας μια πικρή γεύση στο στόμα. Την ίδια γεύση είχα νιώσει κι εγώ πριν από 12 χρόνια στο Σίδνεϋ. Δεν μου άρεσε, αλλά για να πω την αλήθεια δεν κράτησε πολύ. Την κάλυψαν οι γλυκές στιγμές που έζησα σ’όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Ωραίο νησί η Ιθάκη, ωραιότερο όμως το ταξίδι προς αυτήν…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News