Σε μια εποχή γενικότερης μαυρίλας, γκρίνιας και εσωστρέφειας  έρχονται κάποια γεγονότα και μας κάνουν να χαμογελούμε και να ελπίζουμε. Ο χθεσινός Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας ήταν ένα από αυτά. Ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας (από τους εκατοντάδες που γίνονται ανά τον κόσμο μόνο της Αθήνας λέγεται Κλασικός) συνοδεύεται πολύ σοφά και από αγώνες των 5 km και 10 km καθώς και από αγώνα για παιδιά (700 μ.) και ειδικό αγώνα Special Olympics μέσα στην πόλη. Είναι δηλαδή μια γιορτή όπου έλαβαν μέρος συνολικά περίπου 26,000 αθλητές και αθλούμενοι, δείχνοντας τη δίψα του κόσμου για τέτοιες εκδηλώσεις. Σε καιρούς κρίσης είναι γεγονός ότι ο αθλητισμός προσφέρει μια αχτίδα διεξόδου από την καταθλιπτική καθημερινότητα. Όχι ο αθλητισμός της τηλεόρασης και του καναπέ αλλά ο πραγματικός αθλητισμός με φόρμα και συμμετοχή. Όσο λοιπόν κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι πολλές συμμετοχές είναι και θέμα «μόδας», μακάρι να υποκύπτουμε σε τέτοιου είδους μόδες όλο και περισσότεροι. Κι αν παλαιότερα «έβριζαν» οι οδηγοί που έκλειναν τους δρόμους κάποιοι «γραφικοί», τώρα οι «γραφικοί» αυτοί έγιναν χιλιάδες και η διοργάνωση γιγαντώθηκε.  

Ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας είναι ότι πιο κοντινό σε μια μαζική γιορτή του αθλητισμού. Μια γιορτή όπου αυτός που παρακολουθούμε, χειροκροτούμε κι επευφημούμε δεν είναι ο σουπερστάρ που βλέπουμε στο Eurosport και στα άλλα αθλητικά κανάλια, αλλά ο συνάδελφος του διπλανού γραφείου, ο οδηγός του λεωφορείου, ο δάσκαλος των παιδιών μας, η ταμίας της τράπεζας κλπ. Ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας δηλαδή που πήρε την απόφαση να βάλει τα αθλητικά του και να πάει να τρέξει, να ξεδώσει…  
Χθες ήμουν κι εγώ στην Αθήνα, όχι για να τρέξω, αλλά δυστυχώς μόνο περαστικός για να παρακολουθήσω. Εμείς οι υδρόβιοι δεν τα πάμε πολύ καλά με το τρέξιμο αν και μ’ αυτά που είδα ζήλεψα και του χρόνου λέω να βρω παρέα να το τολμήσω (το 10άρι καταρχήν).
Είδα μαμάδες με τα καροτσάκια να περιμένουν τον μπαμπά να τερματίσει. Είδα τα βαγόνια του μετρό γεμάτα κόσμο με σορτσάκια και φόρμες περήφανους και χαμογελαστούς σαν μέλη μιας γιγάντιας παρέας. Είδα κόσμο στα πεζοδρόμια της Ηρώδου Αττικού να συμμετέχει επευφημώντας με την καρδιά του τους δρομείς που έκαναν την τελευταία κατηφόρα πριν τον τερματισμό, μπροστά στα μαρμαρωμένα βλέμματα των τσολιάδων της προεδρικής φρουράς. Είδα ιδρωμένες παρέες με αγόρια και κορίτσια με τα μετάλλια της συμμετοχής περήφανα κρεμασμένα στο στήθος να περπατάνε στο Σύνταγμα. Είδα έλληνες και ξένους, όλες τις φυλές κάτω από τον γενναιόδωρο Αττικό ήλιο να απολαμβάνουν την εμπειρία. Είδα κόσμο με σορτσάκι και το κινητό στο αυτί να λέει «Τερμάτισες; Πού είσαι; Είδες τον Κώστα;» Είδα τέλος παππούδες με παιδιά κι εγγόνια να έχουν γίνει ένα και να περπατάνε τρεις γενιές χέρι-χέρι με τα μετάλλια στο στήθος. Για μερικές ώρες η ηλικία να ισοπεδώνεται από το μεγαλείο του αγώνα. Ο χρόνος να βρίσκει πρόσκαιρα τον δάσκαλό του σε αυτήν την αθλητική γιορτή. Το κλίμα που συνάντησα χθες το πρωί γύρω από τους δρόμους του Σταδίου μου θύμισε λίγο τις ημέρες του 2004, κρατώντας μόνο τα καλά κι όχι τα κακά εκείνης της γιορτής.

Ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας αρχίζει να γίνεται μια κληρονομιά για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου κι όχι μόνο. Ένα ραντεβού που αποκτάει όλο και πιο πολλούς πιστούς. Και το πραγματικό όφελος δεν είναι τόσο ο χθεσινός αγώνας καθαυτός. Η Ιθάκη του αγώνα έχει ένα ταξίδι που μας αναγκάζει να πλεύσουμε. Ο αγώνας είναι η αφορμή, ο στόχος. Το πραγματικό λοιπόν κέρδος είναι ότι επειδή βάζουμε στόχο του χρόνου να τρέξουμε τον αγώνα θα κάνουμε και καμιά προπόνηση. Θα βρούμε κι άλλους να κάνουν το ίδιο, θα συντονιστούμε. Κάποιοι που έτρεξαν για πρώτη φορά το 5άρι και το 10άρι παρακινούμενοι από κάποιους φίλους, θα γλυκάθηκαν και θα αρχίσουν τώρα να αθλούνται συχνότερα. Σε παρέες ή κατά μόνας. Αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθεί.

Κι αυτό είναι που πρέπει να φροντίσει η πολιτεία. Να μην χαθούν οι χώροι άθλησης, είτε γήπεδα είναι αυτά, είτε γυμναστήρια, είτε κολυμβητήρια. Σε καιρούς κρίσης ο αθλητισμός είναι από τις λίγες διεξόδους που έχουν οι κοινωνίες.

Τέλος, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον ΣΕΓΑΣ και σε όσους συμμετείχαν στην διοργάνωση η οποία, όπως την είδα, δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τους αντίστοιχους φημισμένους αγώνες του εξωτερικού. Μάλλον οι άλλοι έχουν να ζηλέψουν από τον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας που θα βλέπουν να μπαίνει δυναμικά στο διεθνές καλεντάρι. Κανείς άλλος δεν έχει την κλασική διαδρομή Μαραθώνα – Αθήνα, κανείς άλλος δεν έχει το επιβλητικό Παναθηναϊκό Στάδιο για τερματισμό, το ίδιο στο οποίο τερμάτισε κι ο Λούης πριν από 116 χρόνια. Ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας είναι κι ένα υπερπολύτιμο στοιχείο εξωστρέφειας της χώρας μας για να προσελκύσει αθλητικό τουρισμό εκτός των άλλων (φέτος οι συμμετοχές από το εξωτερικό όπως διάβασα ήταν περίπου 4,000!). Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι που ήταν χθες στη μεριά των θεατών που χειροκροτούσαν, θα είναι του χρόνου με το σορτσάκι και τα παπούτσια τους εκεί να προσπαθούν να τερματίσουν. Εγώ «ψήθηκα»…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News