Το εμφανές μόνο σε εμένα μπασκετικό μου ταλέντο, με οδήγησε στους παίδες του Πανιωνίου το 1980. Ο Δενδρινός ήταν τότε προπονητής στους εφήβους, τους οποίους εμείς τους βλέπαμε με το κυάλι. Έπαιζαν, μεταξύ άλλων οι Λινάρδος, Γάσπαρης, μετά ήρθε και ο Φάνης, μέλη της εθνικής ομάδας των εφήβων τότε και των ανδρών αργότερα. Όταν αυτοί ερχόντουσαν για προπόνηση με τη φόρμα της Εθνικής Ελλάδος τα εφηβικά μας όνειρα αποκτούσαν ταυτότητα. Ο Δενδρινός ήταν αυστηρός στις προπονήσεις με τους νέους. Δίδασκε ένα μπάσκετ που χαρακτήριζε τον Πανιώνιο για πολλά χρόνια έκτοτε. Ήταν απίστευτα  γρήγορο. Θυμάμαι ότι μία από τις ασκήσεις, ήταν να μας βάζει να παίζουμε διπλό, όπου απαγορευόταν να κάνουμε τρίπλα, απαγορευόταν να σκάμε τη μπάλα. Επιτρεπόταν κίνηση χωρίς τη μπάλα, σουτ, ή lay up έχοντας κάνει το πρώτο βήμα. Οι αυτοματισμοί έβγαιναν στο παιχνίδι. Ο Πανιώνιος διεκδικούσε και συχνά κατακτούσε το πρωτάθλημα εφήβων στη δεκαετία του 1980.

Αργότερα σταμάτησα τις προπονήσεις, αφού με τίποτε δεν χώραγα ανάμεσα σε τόσο ταλαντούχους παίκτες. Πήγαινα όμως και έβλεπα την ανδρική ομάδα του Πανιωνίου με προπονητή τον Μίσσα και μετά πάλι με τον Μάκη Δενδρινό. Το μπόλιασμα αυτού του γρήγορου μπάσκετ δεν έφευγε ποτέ. Θυμάμαι την ανδρική ομάδα να δουλεύει στην προπόνηση την ίδια κομπίνα είκοσι φορές μέχρι να πετύχει. Έκανε τζάμπολ και έπρεπε ο Καραμανώλης (μέλος και αυτός της β΄ εθνικής ανδρών αργότερα) να φύγει σφαίρα στον αιφνιδιασμό και να πάρει ασίστ από τον ριμπάουντερ για να βάλει καλάθι με lay up. Ήταν η εποχή που το δυάρι-τριάρι του μπάσκετ δεν χρειαζόταν να έχει ύψος  σχεδόν δύο μέτρα και μυς αρσιβαρίστα. Ο ευκίνητος Καραμανώλης ταίριαζε στην νοοτροπία Δενδρινού.

Αργότερα ο Μάκης ανέλαβε την εθνική ανδρών. Είναι εντυπωσιακό το πώς προσαρμόστηκε και έβγαλε το καλύτερο από μία ομάδα με πολλά πρώτα ονόματα. Πέτυχε να έρθει η Εθνική τέταρτη στο Μουντομπάσκετ του 1994 και πέμπτη στην Ατλάντα το 1996. Έτσι περηφανευόμουν να λέω ότι είχα κάτι κοινό με τον Γιαννάκη και τον Γαλακτερό. Μας είχε κοουτσάρει ο ίδιος προπονητής (εδώ γελάμε).
Η πιο απλή και βαθιά σοφία του ήταν η φράση: «Πρώτα σώζουμε την παρτίδα και μετά την κερδίζουμε». Είτε στο μπάσκετ, είτε στη ζωή είχε δίκιο.
Καλό ταξίδι κόουτς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News