Όσες φορές έχω δει ποδόσφαιρο στη ζωή μου ήταν -και όσο μεγαλώνω θα είναι ακόμη περισσότερο- για "μάτι" και μόνο. Χμ και λίγο, αν θυμάμαι καλά, για το euro. Πολύ πράγμα. Πολλαπλοί οργασμοί. Μα δεν είναι πόδια αυτά. Κομψοτεχνήματα είναι. Ένα διάστημα είχα και μια σχέση με ένα παιδί – 4ης κατηγορίας, νομίζω. Όχι το παιδί. Η ομάδα του. Γιατί το αγόρι ήταν… άσε! Αμαρτία.

Αλλά για να επανέλθω στην αρχική μου σκέψη, πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι ένας άνθρωπος για να παθιάζεται, να βρίζει και να βρίζεται, να ματώνει και να ματώνεται, για κάτι που είναι στημένο; Τι άλλο πρέπει να δουν αυτοί οι παθιασμένοι για να καταλάβουν ότι τους δουλεύουν ασύστολα; Μηδέν εγωισμός; Άλλο αυτοί που παρακολουθούν από καύλα, ως ένα σημείο το καταλαβαίνω.

Θεωρητικά είναι ένα καλό άθλημα. Όσο χαζό και να φαίνεται για κάποιον -π.χ. για εμένα που δεν γνωρίζει πράγματα- τόσους μαντραχαλάδες να κυνηγούν ένα τόπι.

Ας πούμε, εγώ έχω καψούρα με την Barbra Streisand. Πάντα έλεγα ότι αν ποτέ ερχόταν στην Ελλάδα, θα πλήρωνα όσο και αν ήταν το εισιτήριο. Τότε που τα βγάζαμε. Αλλά… αν ήξερα, αν γνώριζα πως αυτή η φωνή όσο και αν με μαγεύει, είναι playback, δεν θα πήγαινα να τη δω. Ίσως να την παρακολουθούσα στην τηλεόραση. Και σας μιλάω για τρελή αδυναμία. Δεν θα φαινόμουν ανόητη στα μάτια ενός ανθρώπου που έχει σε υπόληψη τον εαυτό του;

Μας έγινε τόσο συνήθεια να μας πετάνε τη χλαπάτσα στη μούρη και να λέμε και ευχαριστώ; 

Αποκαλύψεις επί αποκαλύψεων και όμως… εκεί! Είναι η ίδια λογική που βρίζεις το Πασόκ και τη Νέα Δημοκρατία αλλά μετά πας και τους ψηφίζεις. Θα πει κάποιος, «δεν είναι το ίδιο πράγμα». Αυτοί κυβερνούν. Γιατί αυτοί που έχουν ως κύρια ενασχόληση το ποδόσφαιρο και τα συναφή, δεν κυβερνούν με άλλο τρόπο; Έως και δήμαρχοι παρολίγον οι αρχιβαρώνοι.

Σαφώς είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά με τους συμπατριώτες μας έχει ξεφύγει το πράγμα. Δεν είναι η ανάγκη ότι ανήκεις σε μια ομάδα. Είναι η αίσθηση ότι βλέπεις, παρακολουθείς, πληρώνεις αδρά πολλές φορές, για να σου προσφέρουν στο πιάτο κάτι που ξέρεις ότι είναι σάπιο, αλλά το τρως με μεγάλη όρεξη και βουλιμία. Εάν αυτό δεν ενέχει μια μορφή ψυχολογικής ασθένειας, τότε χάνουμε και το νόημα της ψυχολογίας.

Μεγάλο δείγμα της σωστής παρατήρησής μου, η αρκετά μεγάλη απαξίωση που νιώθουν οι άνδρες για το άθλημα. Παρ’ όλα αυτά, «κολλημένος με την μπάλα;».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News