Έπεσε το μάτι μου το Σαββατοκύριακο σε μία ανάρτηση ενός φίλου στο twitter, που αναφερόταν σ’ ένα δημοσίευμα των Νew York Times σχετικά με τον ελληνικό αθλητισμό στην περίοδο της κρίσης και της λιτότητας. «Μπράβο! Να ασχολούνται με τον αθλητισμό μας οι NYT!» σκέφτηκα. Κι ενώ τα παρουσιάζει αρκετά γκρίζα τα πράγματα (όχι ότι δεν είναι), ήρθε το Σάββατο το ασημένιο μετάλλιο από την εθνική ομάδα πόλο γυναικών στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για να δείξει ότι τελικά δεν είναι τα πάντα θέμα χρημάτων. Μια επιτυχία που ήρθε μέσα από ένα σκοτεινό τούνελ χειμερινής προετοιμασίας σε κρύα κολυμβητήρια και με πολλά «έναντι». Το τούνελ αυτό δεν τελείωσε, συνεχίζεται μέχρι το προ-ολυμπιακό της Τεργέστης τον Απρίλιο κι ελπίζω η έξοδός του να είναι στο Λονδίνο το 2012. Κλείνει η παρένθεση.

Το δημοσίευμα αυτό λοιπόν των New York Times αναρωτιέται τι ομάδα θα κατεβάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου η γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων και προσφάτως μαύρο πρόβατο των οικονομικών ειδήσεων. Αναφέρεται συγκεκριμένα στο πώς η λιτότητα έχει επηρεάσει την προετοιμασία των αθλητών μας με κάποια παραδείγματα και συνεντεύξεις.

Η άποψή μου είναι ότι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας αγχώνει είναι ο πίνακας των μεταλλίων στις 12 Αυγούστου του 2012, όταν θα έχει πέσει η αυλαία του Λονδίνου. Έχω ξαναπεί ότι αυτός ο πίνακας, που τόσο πολύ λατρεύουν οι αριθμολάγνοι,  δεν είναι κριτήριο ανάπτυξης του αθλητισμού σε μια χώρα. Αν ήταν έτσι θα λέγαμε ότι η Μογγολία και το Ουζμπεκιστάν που στο Πεκίνο το 2008 ήταν 25 και 15 θέσεις αντίστοιχα πάνω από τη Σουηδία στον πίνακα των μεταλλίων, έχουν πολύ καλύτερο αθλητισμό από τους εν λόγω Σκανδιναβούς. Χλωμό…. Ή ότι η φετινή οικοδέσποινα Αγγλία, με το μόλις ένα (!) χρυσό μετάλλιο που είχε πάρει στην Ατλάντα το 1996 (34η θέση στον πίνακα) ήταν τότε αθλητικά υποανάπτυκτη.

Φέτος είναι γεγονός ότι η ολυμπιακή προετοιμασία γίνεται κουτσουρεμένη και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε όταν η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού. Πάνε οι παλιές καλές εποχές των ταξιδιών για προετοιμασία σε μέρη όπως τα Κανάρια νησιά και η Νότιος Αφρική. Το πολύ-πολύ τώρα να συμβιβαστούμε με μια Κύπρο ή Βουλγαρία ή, ακόμα καλύτερα, εντός συνόρων. Οι λίστες των επιλαχόντων αθλητών θα έχουν σίγουρα περιοριστεί καθότι τα κουκιά (=ευρώ) είναι πλέον μετρημένα. Τι να περιμένουμε; Κατά τη γνώμη μου όχι πάνω από 1-2 μετάλλια σε αθλήματα όπως ο υγρός στίβος, η κωπηλασία, το τζούντο και κανένα άλλο που ξεχνάω ή και κανένα απροσδόκητο που πάντα μπορεί να έρθει.

Πάντως αν ρωτήσετε κάποιον άνθρωπο εκτός αθλητισμού αν τα χρήματα που πηγαίνουν στον αθλητισμό είναι πολλά ή λίγα, θα σας πει ότι είναι πολλά. Αν ρωτήσετε κάποιον εντός του αθλητισμού θα σας πει είναι λίγα. Το ερώτημα όμως κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Το θέμα είναι πού πηγαίνουν τα λεφτά που πάνε στον αθλητισμό; Τι προτεραιότητες εξυπηρετούν; Αξιοποιούνται όσο πρέπει; Όταν δεν υπάρχουν λεφτά για θέρμανση κολυμβητηρίων κι έχουν ξοδευτεί εκατομμύρια σε παχυλούς μισθούς ημετέρων, είναι να μην σου μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά; Μήπως τελικά είναι τώρα περισσότερο από ποτέ η ευκαιρία για τις ιδιωτικές εταιρίες να παίξουν το ρόλο του χορηγού «υιοθετώντας» αθλητές και αθλήματα όπως γίνεται και στο εξωτερικό; 

Από την άλλη όμως δεν είναι μόνο οικονομικά τα ζητήματα που φρενάρουν την ολυμπιακή προετοιμασία. Είναι και γραφειοκρατικά. Υπάρχουν αθλητές που έχουν εισαχθεί στο δημόσιο λόγω διάκρισης και δεν μπορούν να πάρουν άδειες να προπονηθούν. Και δεν μιλάω για τριτοκλασάτους (ναι υπάρχουν και τέτοιοι γιατί ως γνωστόν στην Ελλάδα αν θες να καταργήσεις ένα μέτρο, ξεχείλωσέ το),   αλλά για αθλητές και αθλήτριες πρώτης γραμμής. Ας πληγεί η παραγωγικότητα του δημοσίου για ένα χρόνο από την απουσία 50 εργαζομένων, δεν θα πάθουμε και τίποτε. Σε κάποια πράγματα είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι.

Πάντως το σίγουρο είναι ότι με την μείωση των προνομίων και τις δυσκολίες της ολυμπιακής προετοιμασίας θα μείνουν να προσπαθούν μόνο αυτοί που το λέει η καρδούλα τους. Θα μείνουν αυτοί οι χαρισματικοί, επίμονοι μερακλήδες που δεν το βάζουν κάτω. Που αξίζουν περισσότερα απ’ όσα τους δίνουμε, αλλά δεν κλαίγονται. Που έχουν το γονίδιο του μαχητή (προσοχή, όχι του νικητή…). Ο χρησιμοθηρικός αθλητισμός («να κάνω διάκριση, να πάρω το πριμ και θέση στο δημόσιο κλπ»)  φεύγει μαζί με την εποχή των παχέων (…καμιά φορά και με αυξητική ορμόνη) αγελάδων. Τόσο για τους αθλητές όσο και για τους όψιμους παράγοντες που είδαν φώς και μπήκαν. Δεν είναι όμως το τέλος του αθλητισμού αυτό. Είναι το σημείο καμπής στο οποίο όλοι όσοι ασχολούνται με τον ελληνικό αθλητισμό πρέπει να επανεξετάσουν την στάση τους. Μήπως είναι τελικά σημαντικότερο από το να σηκώσουμε την ελληνική σημαία στον ιστό, να σηκώσουμε τον έλληνα πολίτη από τον καναπέ; Κι όταν γίνει το δεύτερο και αποκτήσουμε σαν κοινωνία τη σχετική κουλτούρα, τότε ας έρθει και το πρώτο.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News