Εφτασε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» το μεσημέρι της Τρίτης. Μόλις πέρασε την πόρτα της εξόδου κατέβασε την αντι-Covid19 μάσκα του στο σαγόνι, για να χαρίσει στον φωτογραφικό φακό ένα πλατύ χαμόγελο και να επιδείξει την κατάλευκη οδοντοστοιχία του. Εάν όλα πάνε καλά με τις ιατρικές του εξετάσεις, ο Λιβάι Γκαρσία θα αποτελέσει μια από τις δύο τρεις πιο δαπανηρές μεταγραφές στα χρονικά της ΑΕΚ.

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες το deal έκλεισε στα 2,3 εκατομμύρια ευρώ, όμως με αυτό το ποσό η «Ενωση» θα αποκτήσει μόνο… τον μισό ποδοσφαιριστή. Το 40% των δικαιωμάτων του θα παραμείνει στην κατοχή της Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ, από την οποία μας έρχεται. Για το 100% της αξίας του, λοιπόν, η ΑΕΚ θα πλήρωνε άλλο ένα εκατομμύριο. Το όλον, 3,3 εκατ. ευρώ. Για ποιον άλλον παίκτη έχει βάλει το χέρι τόσο βαθιά στην τσέπη;

Για τον Βασίλη Τσιάρτα. Της είχε κοστίσει 3,5 εκατ. ευρώ για να τον φέρει πίσω (από τη Σεβίλλη), το καλοκαίρι του 2000. Και για τον Ρέφικ Τζιμπούρ. Τον είχε αποκτήσει από τον Πανιώνιο, το 2008, έναντι 3,2 εκατ. ευρώ. Αλλη μεταγραφή της ΑΕΚ, τόσο ακριβή, δεν μπορώ να θυμηθώ. Αλλωστε, το χρήμα ποτέ δεν της περίσσευε.

Η είδηση θα έφερνε ενθουσιασμό στους ΑΕΚτζήδες, που πάντα «διψούν» για σπουδαίες μεταγραφές, εάν δεν τη συνόδευε ένα μεγάλο μυστήριο: γιατί ο Δημήτρης Μελισσανίδης (που ήταν, ανέκαθεν, «σφιχτός» με τα έξοδα της ΑΕΚ) δέχτηκε να εκταμιεύσει τόσα πολλά χρήματα για έναν 23χρονο, εν πολλοίς άγνωστο, παίκτη από το Τρίνινταντ και Τομπάγκο, που δεν διαθέτει «πειστικό» βιογραφικό, έρχεται από το υποβαθμισμένο πρωτάθλημα του Ισραήλ, και το περασμένο καλοκαίρι κόστισε στην Μπεϊτάρ μόλις 600.000 ευρώ;

Το Διαδίκτυο δεν λέει πολλά για τον Γκαρσία. Κι αυτά τα λίγα που θα βρει κανείς για τη μέχρι σήμερα διαδρομή του 23χρονου εξτρέμ, δεν δικαιολογούν μια τόσο μεγάλη δαπάνη. Αρχισε την επαγγελματική του καριέρα στη Σεντράλ, σύλλογο της πατρίδας του. Στα 18 του τον απέκτησε η Αλκμααρ, όμως ο νεαρός δεν παρουσίασε την εξέλιξη που η ολλανδική ομάδα προσδοκούσε. Επειτα από 43 συμμετοχές με τη φανέλα της, μόλις τέσσερα γκολ και έξι ασίστ, στο δεύτερο εξάμηνο της επόμενης σεζόν παραχωρήθηκε ως δανεικός στην Εξέλσιορ. Εκεί, έλαμψε ακόμη λιγότερο. Σκόραρε ένα γκολ και μοίρασε δύο ασίστ, σε 15 αγώνες. Στο τέλος της περιόδου έμεινε ελεύθερος, και αναζήτησε την τύχη του στο Ισραήλ.

Το 2018-2019 ξεχώρισε μέσα στη μετριότητα της Ιρόνι Κιργιάτ Σμόνα, και το περασμένο καλοκαίρι… πήρε προαγωγή στην Μπεϊτάρ, έναντι 600.000 ευρώ. Στην Ιερουσαλήμ πραγματοποίησε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, αλλά και πάλι: έξι γκολ και τρεις ασίστ σε 33 αγώνες ενός πρωταθλήματος τρίτης «ταχύτητας» δεν δικαιολογούν τον πενταπλασιασμό -και βάλε- της αξίας ενός ποδοσφαιριστή. Ούτε τα στατιστικά του στην εθνική ομάδα του Τρίνινταντ και Τομπάγκο (δύο γκολ σε 24 εμφανίσεις).

Η αλήθεια είναι πως για τον 23χρονο (θα τα κλείσει στις 20 Νοεμβρίου) αριστεροπόδαρο παίκτη ενδιαφέρθηκαν αυτό το καλοκαίρι κι άλλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι, μεταξύ των οποίων και ο Ολυμπιακός. Επειτα από πολυήμερες διαπραγματεύσεις, κατέληξε στην ΑΕΚ. Για να επιστρέψουμε στο ερώτημα: γιατί ο διοικητικός ηγέτης του συλλόγου εγκατέλειψε την πάγια στρατηγική του και επιχείρησε τη συγκεκριμένη οικονομική υπέρβαση, αναλαμβάνοντας, μάλιστα ένα υψηλό ρίσκο με μια μεταγραφή – «λαχείο»;

Μια πιθανή απάντηση είναι ότι έχει βάσιμους λόγους να πιστεύει πως ο Γκαρσία θα «βγάλει μάτια» στην ΑΕΚ. Οτι κάποιος, τον οποίο εμπιστεύεται, τον έπεισε πως ο νεαρός διαθέτει πολύ μεγαλύτερες ικανότητες από αυτές που έχει δείξει μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό, ίσως, του πρόσφερε συμβόλαιο ασυνήθιστα μεγάλης χρονικής διάρκειας (πέντε ετών) με αποδοχές διόλου ευκαταφρόνητες: 500.000 ευρώ ετησίως. Σε βάθος πενταετίας ο παίκτης θα κοστίσει στην ΑΕΚ σχεδόν επτά εκατομμύρια ευρώ, αν συνυπολογίσουμε τους φόρους που θα βαρύνουν την ΠΑΕ και διάφορες έξτρα παροχές. Τέτοιες δεσμεύσεις, μακροχρόνιες και δαπανηρές, πάντοτε τις απέφευγε ο Μελισσανίδης.

Μια άλλη (πιθανή απάντηση) είναι ότι, έπειτα από μια απογοητευτική σεζόν και έναν χαμένο τελικό Κυπέλλου απέναντι στον… μισό Ολυμπιακό, ο ηγέτης της ΑΕΚ πείστηκε πως η ομάδα του χρειάζεται σημαντική ενίσχυση για να ξαναγίνει ανταγωνιστική. Μπορεί και να το έβλεπε από καιρό, αλλά να ήρθε τώρα η ώρα για κάποιες οικονομικές υπερβάσεις, καθώς η μέρα που η «Αγιά Σοφιά» θα ανοίξει τις θύρες της, πλησιάζει. Το νέο γήπεδο δεν θα γεμίσει, εάν οι ΑΕΚτζήδες δεν αρχίσουν να χαίρονται, πάλι, την αγαπημένη τους ομάδα και να καμαρώνουν γι’ αυτήν.

Η απώλεια του Κυπέλλου Ελλάδας έφερε στην ΑΕΚ γκρίνια και εσωστρέφεια. Αλλά, αν κάποιος σκαλίσει το παρελθόν του συλλόγου, θα δει ότι τις πιο εντυπωσιακές του επενδύσεις σε νέους παίκτες ο «Δικέφαλος» τις κάνει σε στιγμές δύσκολες, κι όχι έπειτα από θριάμβους. Ετσι έγινε και με τον Τζιμπούρ, όπως θα θυμούνται οι παλιοί. Αποκτήθηκε, επί Ντέμη Νικολαΐδη, έπειτα από έναν τίτλο που χάθηκε «στα χαρτιά» (με την «υπόθεση Βάλνερ»), εκείνο το καλοκαίρι που αποχωρούσαν από την ομάδα, ο Ριβάλντο, ο Ακης Ζήκος, ο Νίκος Λυμπερόπουλος και ο Τραϊανός Δέλλας.

Ο Γκαρσία, όσο καλός παίκτης κι αν αποδειχθεί, πολύ δύσκολα θα φέρει χρήματα στο ταμείο, αφού από την πώλησή του η ΑΕΚ θα εισπράξει μόνο το 60% των χρημάτων. Πρόκειται, ξεκάθαρα, για μια κίνηση αγωνιστικής ενίσχυσης της ομάδας. Και μένει να δούμε, εάν ήταν περισσότερο μια επικοινωνιακή κίνηση, για να διασκεδάσει την πίκρα και την ανησυχία των οπαδών, ή θα έχει και συνέχεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News